Για να καταλάβει κανείς την ατζέντα της νέας αριστεράς πρέπει να αντιληφθεί από πού εκκινεί. Για την νεομαρξιστική σκέψη το ανδρικό πρότυπο συνδέεται με το πολεμοχαρές, την πατριαρχία και τον εθνικισμό. Η τεστοστερόνη του ανδρός τον οδηγεί στην σύγκρουση. Η συνένωση πολλών ανδρών με κοινά συμφέροντα και κοινό τόπο καταγωγής οδηγεί στην δημιουργία του έθνους. Η επέκταση αυτού του έθνους για την απόσπαση πρώτων υλών από άλλα έθνη οδηγεί στην σύγκρουση των εθνών. Και ως γνωστόν η νέα αριστερά, όπως και η κλασσική μαρξιστική αριστερά δεν πιστεύουν στα έθνη αλλά στις τάξεις. Και ο εργαζόμενος είναι «παγκόσμιο» υποκείμενο που δεν έχει πατρίδα. Εξ’ού και το σύνθημα «εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε».
Γιατί σας τα γράφω τώρα αυτά επ αφορμή ενός νομοσχεδίου που προωθείται για την νομιμοποίηση της υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια; Διότι πρέπει έκαστος εξ υμών να αντιληφθεί πόσο καλά οργανωμένο είναι το πλάνο της νεομαρξιστικής σχολής σκέψης. Πρώτα κατέλαβαν τα πανεπιστήμια για να επικρατήσουν ιδεολογικά. Αφού απέτυχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός έπρεπε να θεμελιώσουν με πιο σύγχρονο τρόπο τον τελικό τους στόχο που ήταν όπως είπαμε πιο πάνω η κατάργηση των εθνών και η αντικατάστασή τους από μία αταξική ουτοπία. Και πώς μπορούν να καταρρεύσουν τα έθνη εκ των έσω; Μέσω της αποδόμησης του ανδρικού προτύπου. Και πώς αποδομείται το ανδρικό πρότυπο; Με το να υποστηριχθεί μία θεωρία για την ταυτότητα φύλου. Θυμάστε την θεματική εβδομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στα σχολεία περί ταυτότητας φύλου; Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι το φύλο δεν υφίσταται εκ γενετής, είναι δήθεν μία κοινωνική κατασκευή του εθνικισμού και της πατριαρχίας και, εν τέλει, είναι επιλογή του κάθε ατόμου να αυτοπροσδιοριστεί ως άνδρας, γυναίκα, ομοφυλόφιλος/η κοκ.
Το δεύτερο βήμα που έκανε η νέα αριστερά για να αποδομήσει το ανδρικό πρότυπο ήταν η συμμαχία με τα φεμινιστικά και gay κινήματα. Εν προκειμένω μας ενδιαφέρει το δεύτερο. Ο στόχος ήταν η αποδόμηση της πυρηνικής οικογενείας, δηλαδή της παραδοσιακής οικογένειας με πατέρα και μητέρα. Στόχος τους ήταν το σβήσιμο της λέξης «κανονικότητα». Για την νέα αριστερά και την προπαγάνδα της η παραδοσιακή οικογένεια δεν είναι η κανονική. Είναι απλά μία από τις διαφόρου είδους οικογένειες που υφίστανται. Και για να κτίσει αυτό το αφήγημα έπρεπε να δημιουργήσει μία ευθέως ανταγωνιστική και ορατή εναλλακτική οικογένεια που δεν είναι άλλη από αυτήν των ομοφυλοφίλων. Δύο άνδρες ή δύο γυναίκες μπορούν να υιοθετούν είτε και να «τεκνοποιούν» μέσω παρένθετης μητέρας ή από τράπεζα σπέρματος. Ήδη σε πολλές δυτικές κοινωνίες αυτές οι οικογένειες είναι υπαρκτές και όποιος διανοηθεί να αντιταχθεί σε αυτού του τύπου τις πρακτικές αντιμετωπίζει σοβαρές νομικές συνέπειες κατηγορούμενος ως πολίτης, επιχείρηση ή ό,τι άλλο που κάνει διακρίσεις.
Όταν λοιπόν η δυτική κοινωνία έχει περιπέσει σε τέτοιο σχετικισμό αξιών όπου η έννοια «κανονικότητα» στερείται νοήματος τότε πώς να επιχειρηματολογήσεις για την ελευθερία επιλογής που αποστερείται από ένα παιδί όταν δεν μπορεί σε αυτήν την ηλικία που υιοθετείται να επιλέξει μητρικό και ανδρικό πρότυπο; Αυτό είναι και το κατόρθωμα της νέας αριστεράς. Όταν κάποιος επικρατεί ιδεολογικά, έπειτα επικρατεί πολιτικά και στο τέλος νομικά απαγορεύοντας δια του νόμου την αντεπιχειρηματολογία. Η θέση των Συντηρητικών επάνω στο ζήτημα αυτό είναι ότι τέτοια πειράματα στην πλάτη της κοινωνίας έχουν αποτέλεσμα τον τραυματισμό αθώων ψυχών για να ικανοποιηθούν τα σύνδρομα εκείνων των οργανωμένων μειοψηφιών που δεν αποδέχθηκαν ποτέ ότι δεν εντάσσονται στην «κανονικότητα». Προσωπικά θα παραδεχόμουν έναν ομοφυλόφιλο/η που θα έλεγε ότι η επιλογή του έχει συνέπειες και αυτές τις συνέπειες είναι απόλυτα έτοιμος να τις αποδεχθεί. Και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Αλλά τους έχει καταπνίξει το «κίνημα του δικαιωματισμού» το οποίο φυσικά είναι όργανο της νέας αριστεράς.
