Εργο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι να ασχολείται με την καθημερινότητα των δημοτών και ουσιαστικά να διασφαλίζει την ποιότητα της ζωής τους. Αυτό προϋποθέτει ότι ο δήμαρχος θα είναι γνώστης των προβλημάτων, θα είναι κάτοικος της πόλης και θα έχει τη βούληση να ασχοληθεί με την ουσία των θεμάτων και όχι με την εξυπηρέτηση διαφόρων συμφερόντων. Η Αθήνα υπέφερε επί εννιά έτη, καθώς ο δήμαρχός της δεν διέθετε κανένα από τα παραπάνω στοιχεία για αυτή τη θέση.
Παραθέτω τρεις φράσεις από πολιτικά πρόσωπα, που ειπώθηκαν τον τελευταίο καιρό, και θα ερευνήσουμε μαζί το κοινό χαρακτηριστικό των ιδεών που εκφράζουν.
1) Ο συριζαίος Νίκος Παππάς,
Κοντεύουν εκατό χρόνια από την μέρα που ο ίωνας Δραγούμης έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του βενιζελικού παρακράτους (το απόσπασμα των Γυπαραίων κατακρεούργησε τον Δραγούμη όπως έδειξε η νεκροψία) και όμως το ενδιαφέρον γι αυτόν ανανεώνεται συνεχώς. Αυτό αποδεικνύεται και από την πληθώρα άρθρων και βιβλίων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Είναι σημαντικό – και το έχουμε ξαναπεί- να υπάρξει μια άλλη ιστορική αφήγηση διαφορετική από την καθεστωτική που είναι αυτή της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης δηλαδή του κέντρου. Ειδικά αν θέλουμε κάποτε να φτάξιουμε μια διαφορετική, μια αντισυστημική δεξιά τότε χρειάζεται οπωσδήποτε η διαφορετική ιστορική προσέγγιση.
Πρόσφατα μεγάλη μερίδα του Τύπου αναφέρθηκε στο νέο εγχείρημα του Στιβ Μπάνον το «Κίνημα», που φιλοδοξεί να συνδράμει όλα τα ευρωπαϊκά πατριωτικά κόμματα με επικοινωνιακή συμβουλευτική και να τα συσπειρώσει σε ένα ενιαίο μέτωπο, μια «πατριωτική διεθνή» κατά του διεθνιστικού ορθοπολιτικού στρατού ΜΚΟ και λοιπών φορέων, που ελέγχει ο Τζoρτζ Σόρος υπονομεύοντας τα εθνικά κράτη. Στην Ελλάδα βέβαια η πατριωτική άνοιξη μοιάζει να είναι μακριά, με τη Χρυσή Αυγή να μονοπωλεί την πατριωτική ψήφο και τον υπόλοιπο πατριωτικό χώρο κατακερματισμένο να αδυνατεί να αντιδράσει. Η «ομόσταυλή» μου Ελένη Παπαδοπούλου, μέσα από αυτήν την εφημερίδα, περιέγραψε πρόσφατα την εφαρμογή της «συνταγής Μιτεράν» στην Ελλάδα. Συνοψίζοντάς την το σύστημα -στην Ελλάδα περιγράφεται πολύ καλά με τον όρο «βαθύ ΠΑΣΟΚ»- θέλησε να ενθαρρύνει εγχειρήματα εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας με τέτοια χαρακτηριστικά, που όχι μόνον υποκλέπτουν ψήφους από τη «γαλάζια» εκλογική βάση, αλλά καθιστούν συγχρόνως κάθε πιθανότητα συνεργασίας αδύνατη.
Ο,τι παράλογο συμβαίνει μετά τη συμφορά στο Μάτι ήταν αναμενόμενο. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι προηγούμενοι, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, οι αυθαιρετούχοι, οι δεξιοί που υπερτερούν στην ανατολική Αττική – ναι, ακούστηκε κι αυτό. Η δε ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον έχοντα την εκτελεστική εξουσία, άνευ της παραμικρής παραιτήσεως; Τζάμπα μαγκιά. Κι ας έδωσε ο Κοντονής τους «δικούς του» Βούτση και Κουρουμπλή ότι «πάγωσαν» τις κατεδαφίσεις που είχαν δρομολογηθεί για την Αττική το 2015.
Αρκετοί «δεξιοί» συμπολίτες μου έσπευσαν με τον χειρότερο τρόπο να καταδικάσουν το κείμενο του μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, με το οποίο ερμήνευσε την εθνική συμφορά στο Μάτι ως θεία τιμωρία. «Ο άθεος Τσίπρας επισύρει την κατάρα του Θεού!» έγραψε ο Αμβρόσιος ξεκινώντας το κείμενό του και είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι επικριτές του δεν διάβασαν τίποτε άλλο.
Aν και η τραγωδία των πυρκαγιών είναι το κύριο θέμα αυτών των ημερών θα το αφήσουμε για λίγο στην άκρη μέχρι να να ξεπεράσουμε το σόκ( όσο αυτό είναι δυνατόν τουλάχιστον για εμάς που δεν πληγήκαμε άμεσα) και θα επιστρέψουμε στο ζήτημα των απελάσεων των Ρώσων διπλωματών γιατί χρωστάμε μια απάντηση σε κάποια κείμενα που είδαν το φως της δημοσιότητας, οι συγγραφείς των οποίων σαν ενεργούμενα των Αμερικανών σαν ζητωπατριώτες των ΗΠΑ προσπάθησαν να εξάρουν τον ρόλο της Δύσης στην ελληνική ιστορία υποβαθμίζοντας αυτόν της Ρωσίας, ακόμα και διαστρέφοντας την ιστορική αλήθεια.
Κατά τις 20 Ιανουαρίου του 1947 συνετελέσθη το ναυάγιο του επιβατικού «Χειμάρρα», το οποίο βυθίστηκε στον Ευβοϊκό Κόλπο με τραγικό απολογισμό περίπου 400 νεκρούς.
Η τραγικότητα του δυστυχήματος, ωστόσο, δεν έβγαλε στην επιφάνεια συναισθήματα συγκινησιακής ταύτισης, τουναντίον η μνήμη τους σπιλώθηκε εξαιτίας της τεταμένης εμπόλεμης κατάστασης στην οποία εβρισκόταν το κοινωνικό περιβάλλον στην Ελλάδα.
Ο Donald Trump, από την οπτική της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων, κατάφερε να δημιουργήσει μία νέα σχολή, μία νέα ιδεολογία θα τολμούσα να πω. Οι κινήσεις του δεν συμβαδίζουν με καμία από τις IR Theories, και στις διαπραγματεύσεις του ακολουθεί ανορθόδοξες μεθόδους. Έχει καταφέρει να εφαρμόσει τις τεχνικές διαπραγματεύσεων των επιχειρήσεων (Business Negotiating) σε επίπεδο Διεθνών Διαπραγματεύσεων (International negotiation).
