Στο Λονδίνο ο κ. Τσίπρας συνάντησε Έλληνες επενδυτές και «οικονομικούς συμβούλους» που όμως ήταν Έλληνες που είχαν μεταναστεύσει, αλλά «η παρουσίαση του Αλέξη Τσίπρα ήταν εντυπωσιακή», οι διαδηλωτές που γιουχάρισαν τον κ. Τσίπρα εξαφανίστηκαν, όπως και τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία ή οι πλημύρες στην Μάνδρα. Το παράλληλο σύμπαν της κρατικής/κυβερνητικής τηλεόρασης θα είχε μια κάποια αξία αν υπήρχε έστω και μια μέτρια τηλεθέαση.
Σύμπας ο ελληνικός λαός παρακολουθεί εν μέσω της θερινής ραστώνης χιλιάδες Έλληνες να ξεχύνονται στους δρόμους με ιδιαίτερη διάθεση και ενέργεια, για να διαδηλώσουν ενάντια στο ξεπούλημα της Μακεδονίας μας και ενάντια στην κυβέρνηση που επιχειρεί να ανακινήσει εθνικά θέματα με τρόπο που προμηνύει ένα δυσοίωνο μέλλον.
Στα μεγάλα αστικά κέντρα της Σουηδίας οι μαθητές που προέρχονται από ξένες χώρες στα σχολεία είναι σχεδόν οι μισοί, το 44%. Στις ηλικίες μεταξύ 0 και 44 ετών, οι αλλοδαποί έχουν ξεπεράσει το ένα τρίτο του πληθυσμού. Με αυτούς του μεγαλειώδεις ρυθμούς αύξησης των μεταναστευτικών ροών, είναι θέμα μερικών χρόνων οι Σουηδοί να είναι μια μειονότητα στην ίδια τους την χώρα. Και αυτή η χρονική περίοδος δεν τίθεται σε μερικές δεκαετίες από τώρα, είναι πλέον πιθανόν οι Σουηδοί να είναι μειονότητα στην Σουηδία σε μόλις 15 χρόνια.
Από τότε που έγινε ο Σαλβίνι υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας τα πλοία των ΜΚΟ, που είχαν αναλάβει εργολαβία την μεταφορά Αφρικανών από τις ακτές της Λιβύης στην Ευρώπη, περιφέρονται ως άδικες κατάρες στα νερά της Μεσογείου αναζητώντας λιμάνι. Όλοι κουνάνε το δάχτυλο στον Σαλβίνι, που δεν τα δέχεται, αλλά κανείς δεν τους παίρνει στα δικά του λιμάνια. Για κάποιον ακατανόητο λόγο ήταν προφανώς αυτονόητο τόσα χρόνια για τους Γάλλους ή τους Γερμανούς κυβερνητικούς ότι τα πλοία των ΜΚΟ θα εκτελούν το δρομολόγιο Λιβύη – Ιταλία ανενόχλητα μεταφέροντας παράνομα ένα σωρό κόσμο.
Άστραψε και βρόντηξε ο αμερικανός πρόεδρος στην σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ο Τραμπ βλέπει την Μέρκελ ως μία παραλλαγή του Βίλλυ Μπραντ που εφαρμόζει μία νέα μορφή Ostpolitik. Με λίγα λόγια μία πολιτική που απλώνει τα χέρια στην Ανατολή (Ρωσσία και Κίνα) αλλά με την άνεση και την ασφάλεια που προσφέρει η προστασία και τα λεφτά της Αμερικής. Όπως τότε ο Νίξον σόκαρε τους Ευρωπαίους αναστέλλοντας μονομερώς τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό γνωστό ως «Nixon Shock» έτσι και ο Trump δεν πρόκειται να διστάσει να προκαλέσει ένα «Trump Shock» χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ ή ό,τι άλλο τον εξυπηρετεί.
Η βρετανίδα τουρίστρια στην Ζάκυνθο είχε χάσει τον προσανατολισμό της και ζήτησε οδηγίες για να επιστρέψει στο ξενοδοχείο της. Όμως για κακή της τύχη έπεσε σε Πακιστανό ο οποίος την οδήγησε «σε παρακείμενο παράπηγμα όπου έμενε με ομοεθνείς τους οποίους και προφανώς ενημέρωσε τηλεφωνικά, καθόσον όπως κατήγγειλε η Βρετανίδα, την περίμεναν γυμνοί. Στην προσπάθειά τους να της αφαιρέσουν τα ρούχα και να αποπειραθούν να την βιάσουν κατάφερε να τους σπρώξει και να φύγει τρέχοντας φτάνοντας στον κεντρικό δρόμο οπότε βρήκε μπροστά της έναν οδηγό ταξί και του ζήτησε να ειδοποιήσει την Αστυνομία.»
Ο ποταμίσιος Μαραντζίδης, στο «protagon», υπαινίσσεται ότι τα ανερχόμενα κινήματα της Νέας Δεξιάς αποτελούν «νεοσυντηρητικές πολιτικές τερατογεννέσεις». Πέραν της ασύδοτης χρήσεως διαφόρων όρων, στα όρια του βερμπαλισμού, αλλά και της ασχετοσύνης, πλάθει ένα συμπαθητικό «αφηγηματάκι» για να εξηγήσει το φαινόμενο Τραμπ, αλλά και για να αποθαρρύνει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως να προσεγγίσει τις «ευρωσκεπτικιστικές και νατιβιστικές δυνάμεις».
Έχουμε γίνει κουραστικοί να αναφερόμαστε συνέχεια στα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν κουράζεται να συνεχίζει με αμείωτη ένταση το καταστροφικό του έργο. Οι δήθεν υπέρμαχοι της Δημοκρατίας και μάλιστα της συμμετοχικής, για ένα από τα πλέον σοβαρότερα ζητήματα όπως είναι αυτό της ονομασίας των Σκοπίων, όχι μόνο δεν ζήτησαν τη γνώμη του «κυρίαρχου» λαού, αλλά δεν θέλουν να λάβουν υπόψη τους το τεράστιο κύμα αντιδράσεων που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα.
Λαϊκή Δεξιά, φιλελεύθερη δεξιά, ακροδεξιά. Αυτοί είναι οι «γνωστοί» όροι οι οποίοι χρησιμοποιούνται για να «περιγράψουν» τις τάσεις της δεξιάς στην χώρα μας. Έχω όμως την τύχη να μιλάω με ανθρώπους οι οποίοι δεν βρίσκονται εντός του πολιτικού στίβου, οι οποίοι είναι αποστασιοποιημένοι από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Όχι γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιώτες αλλά γιατί είναι εντελώς απογοητευμένοι. Μια πρόχειρη ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών του 2012 και του 2015, με έμφαση στους καθαρούς αριθμούς ψηφοφόρων των δεξιών κομμάτων θα σας πείσει ότι αυτοί οι απογοητευμένοι είναι πολύ μεγάλος αριθμός. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που το 2012 είχαν ψηφίσει κόμματα της Δεξιάς, αποφάσισαν το 2015 να μην το επαναλάβουν. Και χωρίς η ψήφος τους να πήγε κάπου αλλού. Έτυχε να μιλήσω με κάποιους από αυτή την κατηγορία. Οι λόγοι που δεν πήγαν να ψηφίσουν ήταν αρκετά απλοί. Ήταν ότι δεν μπορούσαν με «καθαρή καρδιά» να ρίξουν την ψήφο τους ούτε στην Νέα Δημοκρατία αλλά ούτε και στην Χρυσή Αυγή. Για διαφορετικούς λόγους για το κάθε κόμμα. Όμως με μοναδικό κριτήριο την «ηθική» τους. Είναι οι άνθρωποι που θεωρούν πιο σημαντικό από το «μείγμα οικονομικής πολιτικής» το να θεωρούν ότι στηρίζουν ανθρώπους που είναι τίμιοι, που είναι ειλικρινείς. Που δεν υποκύπτουν στην «πολιτική σκοπιμότητα», που δεν λέν άλλα και κάνουν άλλα, που δεν «κλείνουν το μάτι πονηρά» στους ψηφοφόρους όταν λένε κάτι που… δεν το εννοούν.
