#Mises_Institute
Austrian Economics, Freedom, and Peace
07/17/2016 Hans-Hermann Hoppe*
[ Συνέντευξη με τον Hans–HermanHoppe στην πολωνική εβδομαδιαία «NajwyższyCzas!» ]
– Ποια είναι η εκτίμηση σας για την σύγχρονη Δυτική Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα για την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Όλα τα βασικά πολιτικά κόμματα στην Δυτική Ευρώπη, ανεξαρτήτως ονομάτων και πολιτικής ατζέντας, είναι σήμερα αφοσιωμένα στη ίδια θεμελιακή ιδέα του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Χρησιμοποιούν δημοκρατικές εκλογές , ώστε να νομιμοποιήσουν τη φορολόγηση των παραγωγικών ανθρώπων προς όφελος των μη παραγωγικών. Φορολογούν ανθρώπους που έχουν κερδίσει το εισόδημα τους και συσσωρεύσει τον πλούτο τους παράγοντας αγαθά ή υπηρεσίες, τα οποία αγοράζονται εθελουσίως από καταναλωτές (και φυσικά ειδικά από τους πλουσιότερους μεταξύ αυτών), και τότε αναδιανείμουν τα κατασχεθέντα λάφυρα στους εαυτούς τους, δηλαδή στο δημοκρατικό Κράτος που ελέγχουν ή ελπίζουν να ελέγξουν και στους διάφορους πολιτικούς φίλους, υποστηρικτές και πιθανούς ψηφοφόρους.
Δεν ονοματίζουν αυτή την πολιτική με το σωστό της όνομα : τιμωρία για τους παραγωγικούς και επιβράβευση για τους μη παραγωγικούς! Αυτό δεν ακούγεται και τόσο ελκυστικό. Συνεπώς, προχωρούν στη χρήση του πάντοτε δημοφιλούς αισθήματος ζήλειας και υποστηρίζουν τάχα πως θα φορολογήσουν τους λίγους «πλούσιους» για χάρη των πολλών «φτωχών». Στην πραγματικότητα βέβαια, μέσω αυτής της πολιτικής κάνουν όλο και περισσότερους παραγωγικούς ανθρώπους φτωχούς και αυξάνουν τον αριθμό των πλούσιων μη παραγωγικών.
– Όμως τι συμβαίνει με την ΕΕ;
Κοιτάζοντας την ΕΕ, η εικόνα γίνεται χειρότερη. Η ΕΕ συνιστά το πρώτο σκαλοπάτι προς τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Υπερ-Κράτους, και τελικώς μια παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία θα κυριαρχείται από τις ΗΠΑ και την κεντρική τους τράπεζα. Από τα πρώτα βήματα, άλλωστε, και εναντίον κάθε μεγαλόσχημης πολιτικής διακήρυξης προς το αντίθετο, η ΕΕ δεν σχετιζόταν ποτέ με το ελεύθερο εμπόριο και τον ανταγωνισμό. Γι’ αυτό, δεν χρειάζεται δεκάδες χιλιάδες σελίδες κανόνων και οδηγιών! Έτσι, ο κύριος στόχος της ΕΕ, υποστηριζόμενη διαρκώς από τις ΗΠΑ, ήταν πάντοτε η αποδυνάμωση συγκεκριμένα της Γερμανίας ως Ευρωπαϊκής Οικονομικής Υπερδύναμης. Για να διευκολυνθεί αυτό, η Γερμανία στήθηκε στον τοίχο σε ένα φαινομενικό «παιχνίδι ενοχής» χωρίς τέλους και κατά συνέπεια πιέστηκε να μεταφέρει μεγάλα μέρη της ήδη περιορισμένης κυριαρχίας της στην ΕΕ. Ειδικά αξιοσημείωτο είναι το εξής: η Γερμανία εγκατέλειψε την νομισματική της κυριαρχία και «παράτησε» το παραδοσιακά ισχυρό νόμισμά της για χάρη ενός αδύναμου Ευρώ, εκδιδόμενου εκ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία αποτελείται στη συντριπτική τους πλειοψηφία από πολιτικά ενωμένες κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών με παραδοσιακά αδύναμα νομίσματα.
Η ΕΕ, ως αποτέλεσμα, χαρακτηρίζεται από τρία κύρια χαρακτηριστικά:
1) Την εναρμόνιση φορολόγησης και ρυθμιστικής δομής σε όλα τα κράτη-μέλη, ώστε να μειωθεί ο οικονομικός ανταγωνισμός και ειδικά ο φορολογικός ανταγωνισμός μετατρέποντας τις χώρες-μέλη ισότιμα μη ανταγωνιστικές.
2) Στην κορυφή της οικονομικής και ηθικής διαστροφής μέσα σε κάθε χώρα με την τιμωρία των παραγωγικών και την χρηματοδότηση των μη παραγωγικών, προστέθηκε άλλη μία στρώση αναδιανομής παγκόσμιου εισοδήματος – και πλούτου – : με την τιμωρία των χωρών που αποδίδουν καλύτερα οικονομικά, όπως η Γερμανία και οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης, και την επιβράβευση των χωρών που αποδίδουν χειρότερα (κυρίως από τον Νότο) μειώνεται η οικονομική απόδοση όλων των χωρών συλλήβδην.
3) Αυτό είναι διαρκώς αυξανόμενης σημασίας κατά την τελευταία δεκαετία. Με σκοπό να ξεπεραστεί η εντεινόμενη αντίσταση στην όλη προσπάθεια πολλών χωρών να σταματήσει η διαρκής μεταφορά εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες, η ΕΕ ξεκίνησε μια σταυροφορία διάβρωσης και εν τέλει ολοκληρωτικής καταστροφής όλων των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, κάθε κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής. Η Ιδέα Εθνών διαφορετικής ιδιοπροσωπίας ακούγεται περιπαιχτικά μόνο, ενώ η πολυπολιτισμικότητα επευφημείται ως αδιαμφισβήτητο «καλό γεγονός». Επίσης, προωθώντας το βραβείο νομικών προνομίων «ειδικής προστασίας» σε όλους, εκτός των λευκών, ετερόφυλων ανθρώπων, και ειδικά παντρεμένων (που παρουσιάζονται ως ιστορικοί «καταπιεστές» που οφείλουν αποζημίωση σε όλους τους άλλους ως ιστορικά θύματα) – κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενες «κατά της διαφορετικότητας» ή «καταφατικής δράσης» πολιτικές – η φυσική κοινωνική δομή είναι συστηματικά υποβαθμιζόμενη . Η κανονικότητα τιμωρείται, ενώ το ασυνήθιστο και αποκλίνον επιβραβεύεται.
– Θα μπορούσε συνεπώς κάποιος να ισχυριστεί ότι οι πολιτικοί που διοικούν την ΕΕ είναι ακόμα χειρότεροι από τους πολιτικούς των χωρών-μελών;
Ναι και όχι. Από τη μία πλευρά όλοι οι δημοκρατικοί πολιτικοί είναι, σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση, δημαγωγοί χωρίς αναστολές. Ένα από τα βιβλία μου στα γερμανικά τιτλοφορείται ως «Ο ανταγωνισμός των απατεώνων», και αποθανατίζει τι η δημοκρατία και οι πολιτικές των δημοκρατικών κομμάτων πράγματι αφορούν. Υπάρχει υπό αυτήν την έννοια ελάχιστη αν όχι καμία διαφορά μεταξύ πολιτικών ελίτ του Βερολίνου, των Παρισίων, της Ρώμης κλπ, και αυτών που κινούν τα νήματα στις Βρυξέλλες. Στην πραγματικότητα οι Ελίτ της ΕΕ είναι τυπικοί πολιτικοί σαν αυτοί αυτούς τους ντόπιους των κρατών-μελών με το βλέμμα στραμμένο σε παχυλούς μισθούς, προνόμια και συντάξεις πληρωμένες από την ΕΕ.
Από την άλλη μεριά, η Ελίτ των Βρυξελλών είναι χειρότερη από την ντόπια πολιτική κάστα, υπό την έννοια πως οι αποφάσεις τους και η διακυβέρνηση των επηρεάζει έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.
-Ποιο προβλέπετε να είναι τότε, το μέλλον της ΕΕ;
Η ΕΕ και η ΕΚΤ είναι οικονομικά και ηθικά τερατουργήματα, με άμεση παραβίαση των φυσικών και οικονομικών νόμων. Δεν μπορείς συνεχώς να τιμωρείς την παραγωγικότητα και την επιτυχία, και να επιβραβεύεις την αδράνεια και αποτυχία χωρίς να φέρεις την καταστροφή. Η ΕΕ θα φυλλοροεί από την μία οικονομική κρίση στην άλλη και εν τέλει θα καταρρεύσει σε κομμάτια. Το BREXIT, που ζήσαμε, είναι μόνο το πρώτο βήμα σε μία αναπόφευκτη διαδικασία πολιτικής αποκέντρωσης.
– Υπάρχει κάτι που ένας κανονικός πολίτης μπορεί να κάνει σε αυτήν την κατάσταση;
Αρχικά, αντί να καταπίνουν τις μεγαλόσχημες φλυαρίες των πολιτικών για «ελευθερία», «ευημερία» «κοινωνική δικαιοσύνη» κλπ, οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αναγνωρίζουν την ΕΕ για ο,τι πραγματικά είναι: μία συμμορία απατεώνων διψασμένων για εξουσία που δυναμώνουν και πλουτίζουν τους εαυτούς τους με έξοδα των παραγωγικών ανθρώπων. Και έπειτα, οι άνθρωποι πρέπει να αναπτύξουν ένα ξεκάθαρο όραμα εναλλακτικό του παρόντος βάλτου : όχι ένα Ευρωκράτος ή μία Ομοσπονδία Εθνών Κρατών, αλλά ένα όραμα μίας Ευρώπης φτιαγμένης από χιλιάδες Λιχτενστάιν και Ελβετικά καντόνια, ενωμένα μέσω ελεύθερου εμπορίου, και σε ανταγωισμό μεταξύ των με στόχο την προσφορά των πιο ελκυστικών συνθηκών για τους παραγωγικούς ανθρώπους να μείνουν ή να πάνε.
-Θα μπορούσατε να μας δώσετε μια συγκριτική εκτίμηση των ΗΠΑ και της κατάστασης στην Ευρώπη;
Η διαφορά μεταξύ της κατάστασης στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη είναι πολύ μικρότερη από ο,τι γενικά εικάζεται σε κάθε πλευρά του Ατλαντικού. Αρχικά, οι αναπτυξιακές αλλαγές στην Ευρώπη από την εποχή του ΠΠ2 έχουν στενά παρατηρηθεί, κατευθυνθεί και χειραγωγηθεί είτε μέσω απειλών είτε δωροδοκιών, από τις πολιτικές Ελίτ στην Ουάσιγκτον. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει αισθητά μετατραπεί σε μία εξαρτημένη δορυφόρο ή υποτακτική των ΗΠΑ. Αυτό υποδεικνύεται από τη μία μεριά στο γεγονός πως αμερικανικά στρατεύματα υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη έως και τα σύνορα της Ρωσίας. Από την άλλη πλευρά, υποδεικνύεται από το σταθερό «προσκύνημα», πιο τακτικό και πιο επιτακτικό από καθήκον προσκυνήματος μουσουλμάνου στη Μέκκα, των Ευρωπαϊκών Ελίτ και των πνευματικών ταγών στην Ουάσιγκτον ώστε να λάβουν τις ευλογίες των αφεντικών. Ειδικά η γερμανική πολιτική Ελίτ, της οποίας το αίσθημα μειονεξίας για το παρελθόν έχει εν τω μεταξύ λάβει μορφή ψυχικής ασθένειας, στέκεται υπό το πρίσμα αυτό έτσι από δειλία, υποτακτικότητα, δουλοπρέπεια.
Όσον αφορά τα εγχώρια ζητήματα, τόσο Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι πράττουν λαθεμένα. Οι ευρωπαίοι ακόμα συχνά βλέπουν τις ΗΠΑ ως τη χώρα των ελεύθερων, του τραχύ ατομικισμού και απρόσκοπτου καπιταλισμού. Ενώ οι Αμερικάνοι, όπως ξέρουν ή υποστηρίζουν πως ξέρουν τον κόσμο έξω από τις ΗΠΑ γενικά, συχνά βλέπουν την Ευρώπη ως μέρος σοσιαλισμού και κολεκτιβισμού, εντελώς ξένο προς τον δικό τους «αμερικανικό τρόπο». Επί της ουσίας, δεν υπάρχει καμία θεμελιακή διαφορά μεταξύ του αποκαλούμενου «δημοκρατικού καπιταλισμού» των ΗΠΑ και του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» της Ευρώπης.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, η Αμερική είχε πάντα πιο πολλούς υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς, ενώ ακόμα καταφέρνει να προσελκύει τους πολλούς από τους καλύτερους και εξυπνότερους στον κόσμο, και πράγματι η φοροεισπρακτική πρακτική των ΗΠΑ ως ποσοστό του ΑΕΠ μένει πίσω σε σχέση με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές Χώρες – αλλά όχι τόσο πολύ, και είναι πραγματικά υψηλότερη από ο, τι σε μη κράτη-μέλη της ΕΕ όπως η Ελβετία. Όσον δε αφορά το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυτό είναι υψηλότερο από τις περισσότερες Ευρωπαϊκές Χώρες και τοποθετούν τις ΗΠΑ σο ίδιο καλάθι με την Ελλάδα, για παράδειγμα. Είναι επίσης αληθές το εξής: στις ΗΠΑ μπορείς ακόμα σε γενικές γραμμές να πεις ο, τι θέλεις χωρίς να φοβάσαι ποινική δίωξη, ενώ η ίδια ελευθερία στην Ευρώπη είναι πολύ εύκολο να σε στείλει στη φυλακή. Παρόλ’ αυτά, η ασθένεια της «πολιτικής ορθότητας», «της μη διάκρισης» και της «καταφατικής δράσης» που αυτή τη στιγμή σαρώνει τον Δυτικό Κόσμο ως άλλη επιδημία γεννήθηκε στις ΗΠΑ, με τη αποκαλούμενη «νομοθεσία περί κοινωνικών δικαιωμάτων» του ’60, και είναι οι ΗΠΑ που το τράβηξαν στα άκρα και τον παραλογισμό. Έτσι, μπορεί το να πεις «το λάθος» πράγμα να μην σε οδηγεί στη φυλακή, αλλά έχεις σίγουρα την καριέρα σου κατεστραμμένη τόσο σίγουρα, όσο το να ήσουν σε μία Ευρωπαϊκή χώρα.
Σχετικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ: Όσο διάστημα οι πολιτικές ελίτ των ΗΠΑ ξεκίνησαν να προσκαλούν τον «τρίτο κόσμο» να έρθει στη χώρα τους (πολύ πριν οι ίδιες καταστροφικές πολυπολιτισμικές πολιτικές υιοθετηθούν από την Ευρώπη), οι ίδιες Ελίτ καταδίωκαν μια επιθετική πολιτική «εισβολής στον κόσμο» και επετέθησαν, μόλις στις τελευταίες δεκαετίας στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, το Σουδάν, τη Σομαλία και την Υεμένη, προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους αθώων πολιτών και γεννώντας ένα κύμα ισλαμικής τρομοκρατίας, κυρίως χρηματοδοτούμενης από την Σαουδική Αραβία, με τις οποίες πολιτικές Ελίτ κάποιος έχει στο νού του μια πιο φιλική σχέση.
-Τελικώς, πως αξιολογείτε την οικονομική επιτυχία πρώην κομμουνιστικών χωρών όπως η Κίνα, που συνδυάζει μονο-κομματική δικτατορία με κάποιο βαθμό ελεύθερη αγορά;
Η οικονομική επιτυχία μιας χώρας εξαρτάται από 3 αλληλεξαρτώμενους παράγοντες: την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας και των περιουσιακών δικαιωμάτων, την ελευθερία επικοινωνίας και εμπορίου, και την ελευθερία συνεργασίας και μη συνεργασίας – εννοείται φυσικά ότι παίζουν ρόλο η επιμέλεια, η πληροφορία και η ευρηματικότητα των ανθρώπων. Κάθε κράτος, όσο στηρίζεται στην φορολογία για την χρηματοδότηση του, δρά σε παραβίαση των παραπάνω απαιτήσεων. Όμως αυτές οι παραβιάσεις μπορούν να είναι λιγότερο εκτεταμένες και ευρείς, ή περισσότερο, επεξηγώντας τη σχετική επιτυχία και την αποτυχία άλλων. Η εσωτερική οργάνωση του Κράτους, είτε είναι μονο-κομματική δικτατορία ή πολύ-κομματική δημοκρατία, είναι άσχετη με το θέμα αυτό. Πράγματι, όπως το παρόν παράδειγμα της Βενεζουέλας δεικνύει, η δημοκρατία και οι δημοκρατικές εκλογές μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε σχεδόν απόλυτη κατάλυση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της ελευθερίας επικοινωνίας και εμπορίου με αποτέλεσμα θεαματική οικονομική καταστροφή.
Επίσης, η σύγκριση οικονομικής επιδόσεως Ινδίας και Κίνας είναι καθοδηγητική υπό αυτό το πρίσμα. Ενώ στην σύγχρονη Ινδία, για περίπου επτά δεκαετίας τώρα, υπάρχει δημοκρατική διακυβέρνηση, η σύγχρονη Κίνα κυβερνάται από την κομμουνιστική δικτατορία, σχεδόν το μισό καιρό, την περίοδο του Μάο, από μία ορθόδοξη κομμουνιστή ηγεσία, και το δεύτερο μισό από ένα καθεστώς «φιλελεύθερο» ρεφορμιστικά κομμουνιστικό. Το αποτέλεσμα; Και οι δύο χώρες είναι απελπιστικά φτωχές εν συγκρίσει με τα Δυτικά μέτρα και σταθμά, υποδεικνύοντας πως και οι δύο κυβερνήσεις έδειξαν λίγο ή έστω ανύπαρκτο σεβασμό για τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Αλλά: ενώ η οικονομική κατάσταση ήταν ίδια ως προς την απελπισία και στις δύο χώρες μέχρι τις αρχές του ’80, από εκείνη τη στιγμή, με την έναρξη του «μεταρρυθμίστε τον κομμουνισμό» στην Κίνα, το κινεζικό ΑΕΠ κατά καφαλήν έχει αυξηθεί και ξεπεράσει σημαντικά αυτό της Ινδίας, δεικνύοντας ένα συγκριτικά ανώτερο σκοπό οικονομικής ελευθερίας στην Κίνα και/ή έναν κατά μέσο όρο λαμπρότερο και πιο προκομμένο κινεζικό πληθυσμό.
Καταλήγοντας, μην εμπιστεύεστε την Δημοκρατία, αλλά ούτε και την δικτατορία. Καλύτερα ξεκινήστε να ελπίζετε στην ριζική αποκέντρωση, και όχι μόνο στην Ινδία και την Κίνα, αλλά παντού.
* Ο Hans–HermannHoppe, είναι (μεταξύ άλλων ) οικονομολόγος της Αυστριακής σχολής και φιλόσοφος αναρχοκαπιταλισμού, καθηγητής «EmeritusofEconomicsatUNLV», ιδρυτής και πρόεδρος του «ThePropertyandFreedomSociety», πρώην εκδότης της «JournalofLibertarianStudies», ισόβιο μέλος της «RoyalHorticulturalSociety».
mises.org
