Στην παιδική μας ηλικία, δυο από τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν η τραμπάλα και η διελκυστίνδα. Τραμπάλα είναι το παιχνίδι που αποτελείται από ένα οριζόντιο μεταλλικό στέλεχος στου οποίου τα δυο άκρα κάθονται οι παίκτες και ανεβοκατεβαίνουν αντιστρόφως, δηλαδή το παιχνίδι προϋποθέτει την συνεργασία των δυο παικτών. Διελκυστίνδα είναι ένα παιχνίδι ανταγωνισμού που τα αντίπαλα άτομα ή ομάδες βρίσκονται στα δυο άκρα ενός σχοινιού και προσπαθούν να νικήσουν παρασύροντας τον αντίπαλο προς το μέρος τους, δηλαδή ο πιο δυνατός κερδίζει.
Κάπως έτσι ήταν η οπτική με την οποία είδα τις αμερικάνικες εκλογές. Δηλαδή, πιο παιχνίδι θα διάλεγε να παίξει με την χώρα μου, αυτός που θα επικρατούσε. Tης συνεργασίας ή της επικράτησης-εκμετάλλευσης; Συγκεκριμένα, ποια στάση θα ακολουθήσει ο νέος Πρόεδρος ως προς τα θέματα που μας αφορούν άμεσα όπως το νέο σχέδιο Ανάν που πλησιάζει, τη Θράκη, το Αιγαίο κ.α. Επίσης, ποια στάση θα κρατήσει η Αμερική απέναντι στην Τουρκία. Τα μηνύματα που λαμβάνουμε είναι ποικίλα. Από τη μία, διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι τα πρώτα τηλεφωνήματα που έκανε ο νέος πρόεδρος ήταν στην Αγγλίδα πρωθυπουργό και στον Ερντογάν και ότι ο αντιπρόεδρος του Τραμπ Μάικ Πένς «προανήγγειλε» φιλοτουρκική στάση, δηλώνοντας ότι η Τουρκία αποτελεί για την Αμερική τον ποιο σημαντικό σύμμαχο στην περιοχή. Από την άλλη, ο Τραμπ το τελευταίο διάστημα αναφέρθηκε 3 φορές στην σημασία των Κούρδων για την Αμερική, συνδέοντάς την με την αποχώρηση αμερικανικών στρατευμάτων από την περιοχή και την μείωση κόστους. Γι’ αυτό θεωρώ πως είναι ακόμα νωρίς για εξαγωγή συμπερασμάτων.
Όπως νωρίς ίσως ήταν και η επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα να στηρίξει την Χίλαρυ. Γι’ αυτό, προβληματισμό αποτελούν κάποιες τελευταίες κινήσεις που γίνονται. Η τοποθέτηση του Δ. Παπαδημητρίου του Levy Institute ως Υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης, η τοποθέτηση του γνωστού για τις ανθελληνικές του θέσεις και τις βλαπτικές του ενέργειες ως Υπουργού Εξωτερικών του Σημίτη, Χ. Ροζάκη, εξέχουσας προσωπικότητας του αμερικανοσιωνιστικού λόμπυ στην χώρα μας ως σύμβουλου του Κοτζιά, κυρίως για το Κυπριακό και η επίσκεψη Ομπάμα ως απερχόμενος πρόεδρος του κόμματος που ηττήθηκε δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα μπορεί να έχουν.
Αφού αναλύσαμε γιατί παρακολουθήσαμε τις αμερικανικές εκλογές υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος, ας πούμε δυο λόγια για τους δυο υποψηφίους και τον τρόπο που ψήφισαν οι Αμερικάνοι.
Ακούγεται συχνά ότι η αμερικάνική πολιτική είναι συγκεκριμένη και γι’ αυτό ελάχιστα μπορεί να την επηρεάσει η προσωπικότητα και η ιδεολογία του εκάστοτε προέδρου της. Νομίζουμε ότι, όντως, κάπως έτσι έχει η κατάσταση και γι’ αυτό το πιο πιθανό είναι να δούμε έναν τελείως διαφορετικό προεκλογικό και μετεκλογικό Τραμπ. Παρόλα αυτά οι δυο υποψήφιοι έδωσαν βάρος σε διαφορετικά θέματα.
Η Χίλαρυ στα μάτια όλων, εκπροσώπησε το πολιτικώς ορθό και ήταν η «καθώς πρέπει» επιλογή που ακολουθεί την πεπατημένη και μπορεί να εκπροσωπήσει όλον τον αμερικάνικο λαό. Αυτό βέβαια υποστήριζαν οι οπαδοί της, διάφορες μειονότητες και οι ελίτ που την στήριξαν, γιατί ο υπόλοιπος κόσμος είχε άλλη γνώμη… Για τον υπόλοιπο κόσμο η Χίλαρυ ήταν εκτός από σύζυγος, η πολιτική επίγονος του Μπίλ Κλίντον και της πολιτικής του και γι’ αυτό η ήττα της ήταν ήττα των Κλίντον και της πολιτικής τους. Ήταν ίσως περισσότερο αποκρουστική από οποιονδήποτε άλλο υποψήφιο θα μπορούσαν να έχουν οι Δημοκρατικοί. Ο κόσμος την είχε συνδέσει, και μάλλον όχι άδικα, με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας, την εμπλοκή στην Αραβική άνοιξη και την διάλυση των διάφορων ιστορικών χωρών της περιοχής και περισσότερο απ’ όλα με την δημιουργία και την στήριξη του ισλαμικού κράτους και τις σφαγές των χριστιανικών πληθυσμών. Μάλιστα, δεν ήταν λίγα τα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για χρηματοδότησή της από τον ISIS…
Η άλλη επιλογή που είχαν οι Αμερικάνοι, ο Τραμπ, έδειχνε μέσα από την βιωτή του μέχρι τις εκλογές ένα πρόσωπο φαιδρό, αυτοαναφορικό που ζει και τρέφεται από την έκθεση στην τηλεόραση. Δηλαδή, εν ολίγοις όπως συμβαίνει πλέον στις περισσότερες χώρες του κόσμου, δεν υπήρχε κάποιος σοβαρός και ικανός υποψήφιος για υποστήριξη. Αυτό δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των Αμερικάνων. Άν κοιτάξουμε το πολιτικό προσωπικό σε όλον τον κόσμο θα καταλήξουμε στην προφητεία του πατρο-Κοσμά που έλεγε «θα σας κυβερνούν τα άλαλα και μπάλαλα».
Αν παραβλέψουμε όμως τις φαιδρές εμφανίσεις του Τραμπ και τον δούμε ως πολιτικό, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο Τραμπ απορρόφησε την αντισυστημική ψήφο γιατί η Χίλαρυ ήταν το σύστημα. Ο Τραμπ είπε δυνατά αυτά που σιγοψιθύριζε ο μέσος Αμερικάνος. Αυτός που τα τελευταία χρόνια έχασε την δουλειά του και βρέθηκε να κοιμάται στα τροχόσπιτα, αυτός που λόγω έλλειψης εισοδήματος είναι κυριολεκτικά εκτός συστήματος. Από την στιγμή που η Χίλαρυ εκπροσωπούσε τις ελίτ, η ψήφος ήταν και ταξική. Τα χαμηλά και ιδιαίτερα τα μεσαία στρώματα ψήφισαν Τραμπ και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Οι «Δημοκρατικοί» που θεωρητικά ήταν πιο κοντά τους, τους κατέστρεψαν και ευνόησαν τις ελίτ. Αποβιομηχανοποίησαν την χώρα, γεγονός που επηρέασε περισσότερο την λευκή εργατική τάξη και γι’ αυτό η μεσαία τάξη έκανε την επανάστασή της με ένα από τα λίγα όπλα που έχει, την ψήφο η οποία είχε τιμωρητικά χαρακτηριστικά. Οι Αμερικάνοι οι οποίοι νοιώθουν οι πιο χειραγωγημένοι ψηφοφόροι ήθελαν να δείξουν την χειραφέτησή τους ψηφίζοντας Τραμπ και το έκαναν με ιδιαίτερη χαρά, όταν απέναντί τους είχαν και το κατεστημένο των Μέσων Ενημέρωσης.
Για τα προαναφερθέντα και για άλλα πολλά, η ψήφος του Αμερικανικού λαού ήταν περισσότερο πολιτισμική παρά πολιτική. Είπαν όλοι μετά τις εκλογές πως ο λευκός Αμερικάνος μίλησε. Ο Τραμπ έβαλε στην ατζέντα ξεχασμένα θέματα που άπτονται της ταυτότητας ενός λαού τα οποία έχουν ξεχαστεί με την παγκοσμιοποίηση της οποίας κυριότερος εκφραστής είναι η Αμερική. Μίλησε για ισχυρή αμυντική πολιτική, για ισλαμοποίηση, για παράνομη μετανάστευση, για την εχθρική παγκοσμιοποίηση. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει ανέστιος και χωρίς ρίζες. Η ρητορική του Τραμπ χτύπησε στο θυμικό των Αμερικάνων ιδιαίτερα των λευκών και τους θύμισε ότι αυτό που οραματίζονταν και ήξεραν παλιά ως αμερικάνικο έθνος, ουσιαστικά δεν υπάρχει. Την θέση του έχει πάρει ένα παγκόσμιο κέντρο αποφάσεων, κάποια παντοδύναμα think tanks και κάποιοι αόρατοι εντολοδόχοι που κινούν τις τύχες των εθνών.
Συμπερασματικά, πιστεύουμε ότι ο πολιτικός Τραμπ είναι πολύ καλός για να είναι αληθινός!!! Το μέλλον θα δείξει. Το μέλλον όμως, όπως και το παρόν, δείχνει ότι όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο πνέει ένας άνεμος αλλαγής. Για παράδειγμα θεωρούμε ότι θα είναι πολύ περίεργο να μην εκλεγεί η Λεπέν στην Γαλλία με όλα αυτά που έχουν συμβεί. Ο κόσμος ριζοσπαστικοποιείται, ζητά το διαφορετικό, το αντισυστημικό, το ενάντιο στην πολιτική ορθότητα και αυτό που θα του μιλήσει πάλι για έθνος, πατρίδα, παράδοση, ρίζες, θρησκεία. Το κακό είναι πως δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες να φέρουν αυτήν την αλλαγή και για να επανέλθουμε στην χώρα μας, δεν μπορεί την ψήφο με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά να την απορροφούν η Χρυσή Αυγή, ο Λεβέντης, ο Λαφαζάνης και μέχρι πριν λίγο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να βγουν νέες, άφθαρτες, υγιείς δυνάμεις να παίξουν αυτόν τον ρόλο και να μας επαναφέρουν στις ρίζες μας, αφού οι υπάρχουσες φαίνεται ότι αδυνατούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.
Παναγιώτης Κωστόπουλος
Pankos79@yahoo.gr
Πάτρα, 14/11/16
