Οι προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης φάνηκαν ευθύς εξ αρχής. Σε αντίθεση με τα ηττοπαθή και παντελώς λανθασμένα επιχειρήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτή είναι μία κυβέρνηση αμιγώς αριστερή. Ο καημός της είναι η δημιουργία τεμένους στον Βοτανικό, η παραχώρηση απεριορίστων δικαιωμάτων στους ΛΟΑΤΚΙ, η συντήρηση – αύξηση του δημοσίου τομέα, ο αφελληνισμός της παιδείας και η προάσπιση του τρομοκράτη δολοφόνου Κουφοντίνα.
Για τα εθνικά ζητήματα καμία πρεμούρα δεν έχει. Υπό αυτό το πρίσμα, αντιμετώπισε και το Σκοπιανό. Τα πράγματα φάνηκαν εν τη γενέσει τους ότι έβαιναν προς την λάθος κατεύθυνση. Ένα κρατίδιο η υπόσταση και επιβίωση του οποίου διέρχεται μέσω της βούλησης της Ελλάδος για το εάν θα έχει δικαίωμα ένταξης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ εξ ορισμού δεν έχει το πάνω χέρι στην διμερή διαπραγμάτευση. Διότι τόσον καιρό ο χρόνος κυλούσε προς όφελος της Ελλάδος αφού η πίεση μετακυλίετο στους Σκοπιανούς.
Και αφού τα Σκόπια είχαν τέτοια αφόρητη πίεση εξαιτίας των αντιτιθέμενων εθνοτικών ομάδων εντός των συνόρων τους ο καινούργιος γύρος διαπραγμάτευσης θα έπρεπε να εκκινήσει από την αρχή. Τον μόνο επιθετικό προσδιορισμό που θα έπρεπε η ελληνική πλευρά να δεχθεί να συζητήσει μπροστά από το όνομα Μακεδονία ως ύστατη υποχώρηση ήταν το – Σλάβο. Ενώ η επίσημη πρόταση όφειλε να ήταν όπως πολύ ορθώς έχει τονίσει ο καθηγητής Μάζης «Κεντροβαλκανική Δημοκρατία». Ταυτόχρονα, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι η κυβέρνηση θα ζητούσε αντικατάσταση του αποτυχημένου και ορισμένες φορές μεροληπτικού υπέρ των Σκοπιανών Μάθιου Νίμιτς. Φυσικά ούτε αυτό εζητήθη.
Τώρα όσον αφορά την συμφωνία αυτήν καθεαυτήν τα ελάχιστα οφέλη δεν αντισταθμίζουν την συνολική αποτυχία. Ακόμα και να συμφωνήσει κανείς με το όνομα όλοι οι σοβαροί που διαθέτουν ίχνος πατριωτισμού μέσα τους αναλυτές τονίζουν την πλήρη αποτυχία στο γεγονός ότι από τη στιγμή που αποδέχεται κανείς πως οι κάτοικοι της Βόρειας Μακεδονίας είναι «Μακεδόνες» και όχι Βορειομακεδόνες, η ονομασία Βόρεια Μακεδονία δεν διαχωρίζει τη γειτονική χώρα από την ελληνική Μακεδονία. Επιπρόσθετα δε, η κυβέρνηση εδέχθη να καλείται και η γλώσσα τους «Μακεδονική». Επομένως αυτά τα δύο πολύ κρίσιμα στοιχεία από μόνα τους όχι μόνον δεν ανακόπτουν τον αλυτρωτισμό της γείτονος αλλά τον ενισχύουν. Στην περίπτωση δε που καταφέρουν και εισέλθουν στο ΝΑΤΟ η ήδη εν ισχεί συνεργασία τους με την Τουρκία θα καταστεί και πιο οργανωμένη αλλά και λιγότερο προβληματική αφ’ης στιγμής και οι δύο θα ανήκουν στην ίδια οικογένεια με την Ελλάδα και ως γνωστόν οι μεγάλες δυνάμεις ποτέ δεν παρεμβαίνουν μεταξύ δύο (και πιθανώς σε λίγο τριών) ΝΑΤΟικών χωρών. Αυτό ακριβώς το αβαντάζ που δίνεται στην Τουρκία θα το εκμεταλλευτεί, πατώντας στον «Μακεδονικό» αλυτρωτισμό, για να σφίξει τον κλοιό και την θηλιά γύρω από τον βαλκανικό λαιμό της πατρίδας μας. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι στην ΝΑΤΟική οικογένεια ανήκει και η Αλβανία. Τί προσπαθούμε δηλαδή να επιτύχουμε αυτοκτονώντας; Αντιστροφή των τετελεσμένων των Βαλκανικών Πολέμων και της Συνθήκης της Λωζάνης υποβοηθώντας την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
Επιπρόσθετα, στο άρθρο 7 παράγραφος 4 της συμφωνίας αναφέρεται ότι «Η ΠΓΔΜ σημειώνει ότι η επίσημη γλώσσα της, η Μακεδονική γλώσσα ανήκει στην ομάδα των νότιων σλαβικών γλωσσών. Επίσης, τα δύο μέρη σημειώνουν ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά της ΠΓΔΜ δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής της Ελλάδας.» Πολύ ωραίο εκ πρώτης όψεως. Στην πραγματικότητα όμως το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» δεν βασίζεται στο οτι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες –το αντίθετο μάλιστα – αλλά οτι αναμίχθηκαν τον 6ο αιώνα με τους Σλάβους κ βρέθηκαν υπό ελληνική κυριαρχία κ κατοχή εξ ου κ αποτελούν αλύτρωτα αδέλφια (Ίλιντεν). Αυτή η ισχνή «νίκη» απένατι στις γραφικότητες των τελευταίων ετών περί απευθείας σύνδεσης των Σκοπιανών με την αρχαία Μακεδονία και τον Μέγα Αλέξανδρο δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζεται.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν πρόκειται για μία κακή συμφωνία, μία συμφωνία ηττοπάθειας. Ο ελληνικός λαός κρατά την τύχη στα χέρια του. Τα μαζικά συλλαλητήρια αποδεικνύουν μία συνολική αντίθεση εναντίον της φαυλοκρατίας της μεταπολίτευσης. Το μόνο που λείπει είναι η συνένωσή τους επιλέγοντας με την ψήφο τους τα κόμματα και τους πολιτικούς που θα σπάσουν το απόστημα.
