Θυμάμαι πρίν αρκετό καιρό, με κάλεσε μία φίλη σε ένα τοπικό ραδιόφωνο να συζητήσουμε για την επικαιρότητα. Με ρώτησε αν θα κλείσει η αξιολόγηση, και αμυδρά έχω την εντύπωση πως σχολίασα ότι αυτή η ερώτηση είναι ανούσια εμμέσως πλην σαφώς. Τα τελευταία χρόνια συνεχώς επαναλαμβάνεται το ίδιο well played θέατρο με την ελληνική διαπραγμάτευση. Οικονομικά ίσως θα μπορούσε κανείς να πεί πολλά, αλλά επί της ουσίας ο λαός ξέρει πολύ καλά όταν λέει: «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου..». Και μπορεί ο Παντελής Αστραπογιαννάκης, ο κρητικός αρχηγός του αντάρτικου κατά των Ενετών της περίοδο της Ενετοκρατίας της Κρήτης, από τον οποίο βγήκε η φράση, να μην κατόρθωσε να την απελευθερώσει, αλλά έμεινε μία περίφημη παροιμία, δηλωτική της κούρασης σε μία φρούδα προσπάθεια.
Διαρκώς τσακωνόμαστε στην Ελλάδα για τον αν οι μεταρρυθμίσεις είναι έτσι ή αλλιώς, και τι πρόσημο (φιλελεύθερο ή σοσιαλιστικό) πρέπει να έχουν μπροστά, ώστε να επιτύχουν. Με λίγα λόγια, η πολιτική ελίτ αδυνατεί όλα τα χρόνια της «κρίσης» να αντιληφθεί το προφανές: η χώρα είναι σε οικονομική δουλεία, υπό σκληρή εποπτεία, τα περιθώρια ελευθερίας είναι λιγοστά έως μηδαμινά, και τσακωνόμαστε για 2-3 ΈΣΠΑ και καμιά θεσούλα στο Δημόσιο, αναλόγως το κυβερνών κόμμα. «Κρίση» όμως είναι μία κατάσταση περιορισμένη, πρόσκαιρη, παροδική. «Ύφεση»/ «παρακμή»/ «κατάπτωση» είναι μία διαρκής κατάσταση κρίσης, σταθεροποιημένη και ολοκληρωμένη. Προσωπική άποψη του γράφοντος είναι πως είμαστε στην δεύτερη περίπτωση, η οποία και απαιτεί ρηξικέλευθες δράσεις. Αυτή η γνώμη κοινωνείται σε οιονδήποτε έχει επαφή με ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα ή παρακολουθεί τους οικονομικούς δείκτες. Με ανεργία στους νέους πάνω από 25% και δύο δις σε ακάλυπτες επιταγές και συναλλαγματικές (στοιχεία του 2012), καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος του προβλήματος της αγοράς. Και μιλάμε για αγορά επειδή θέλουμε να είμαστε καπιταλιστές. Αυτό μας λέει η πολιτική ελίτ, αυτό λέει η ΕΕ, αυτό λέει σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Αν ήθελαν να γίνουν κομμουνιστές θα ήμασταν ήδη από την εποχή του συμμοριτοπολέμου. Δεν μας ταίριαζε.
Το θέμα όμως εκτείνεται, λόγω και της ΕΕ σε διεθνές επίπεδο. Η πολιτική ορθότητα και η σοσιαλδημοκρατία θεμελίωσαν το τοτέμ του κοινωνικού κράτους. Με άλλα λόγια, ένα κράτος που μοιράζει παροχές (εκπαίδευση, υγεία, συντάξεις, επιδόματα κλπ.). Όσο όμως αυξάνονται οι παροχές που δίνει το κράτος στους πολίτες, τόσο αυξάνονται οι φόροι (ή ο δανεισμός παλαιότερα) ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες. Αυτό το ζήτημα έχει αναφερθεί ξανά από τον γράφοντα εδώ: http://www.syntiritikoi.gr/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B5%CF%82.html. Η αριστερή στροφή της ευρωπαϊκής ελίτ έχει φέρει τον μεσαίο ελεύθερο επαγγελματία στο χείλος της καταστροφής με τους λιγοστούς που επιβιώνουν να υποφέρουν μοχθώντας, την ώρα που οι πολιτικοί και οι κάθε είδους πολιτικάντηδες τους κουνούν το δάκτυλο μιλώντας για επιδόματα σε μετανάστες/πρόσφυγες, για επιπλέον επιδόματα στο Δημόσιο, για φορολογικά τεκμήρια με σκοπό την αποπληρωμή του χρέους κ.α. Μα αν δεν αφήνεις έναν άνθρωπο να σπαταλά τα χρήματα που κερδίζει όπως ο ίδιος επιθυμεί, και του τα παίρνεις, δεν λειτουργείς σαν κλέφτης; Όταν δε, τους υπόσχεσαι επιδόματα, και κατόπιν φορολογείς περισσότερο τον ιδιωτικό τομέα για να δώσεις αυτά τα επιδόματα, δεν λειτουργείς σαν κλέφτης; Το Κράτος δεν είναι ένας κλέφτης;
Ο, τι κι αν λέει η τηλεόραση, οι νομπελίστες του οικονομικού φιλελευθερισμού το ξεκαθάρισαν, πως ο κρατικός παρεμβατισμός σκοτώνει την οικονομική ευημερία. Άρα όσο περισσότερο κράτος, τόσο λιγότερα λεφτά στην τσέπη. Και ακόμα συζητάμε για το κοινωνικό κράτος και λοιπά μορφώματα της Αριστεράς…
Η επανάσταση από την μιζέρια της υφεσιακής αποτελμάτωσης, απαιτεί μαζική διάλυση μύθων: Τρικούπης-Δηλιγιάννης, Ελ. Βενιζέλος – Βασιλεύς Κωνσταντίνος, Μεταξάς, Παπάγος, Πλαστήρας, Ανδρέας Παπανδρέου, Ευρωπαϊκή Ένωση κ.α. Ο Δηλιγιάννης διδάσκεται ως ο χείριστος πολιτικός, ήταν όμως πιο κοντά στον μέσο βιοπαλαιστή. Ήθελε αργή και φυσική ανάπτυξη, με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς σε μία Ελλάδα που ήξερε μόνο να δανείζεται. Ο Ελ. Βενιζέλος ήταν κομμουνιστοφάγος από τους λίγους, ενώ ο Μεταξάς άσκησε οικονομική πολιτικού παρεμβατισμού ενισχύοντας το κράτος. Υπό αυτήν την τελευταία έννοια ήταν αντι-συντηρητικός. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέστρεψε διά της εθνικοποιήσεως όλη τη βιομηχανία της Ελλάδος, την ώρα που αύξησε το χρέος και τους δημοσίους υπαλλήλους. Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω νόμων που έχουν άμεση εφαρμογή στην Ελλάδα, ασκεί πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, εξισώνοντας πάλι προς τα κάτω τον μέσο ελεύθερο επαγγελματία (περισσότερα από το think tank MISES Institute εδώ: http://www.syntiritikoi.gr/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83/h-ellada-apodeiknyei-ta-150-chronia-apotychhmenhs-sosialistikhs-politikhs-sthn-eyrwph.html ). Αυτά βέβαια, στην τηλεόραση δεν λέγονται. Η αλήθεια θα μπορούσε θα αλλάξει τον τρόπο σκέψης μαζικά πάνω σε τοτέμ δεκαετιών. Κι όμως, σπανίως κάποιος προβεβλημένος λέει αυτές τις αλήθειες.
Άλλο στοιχείο της επανάστασης είναι το εθνικό φρόνημα. Ένα κραταιό εθνικό φρόνημα, που δεν λυγίζει και σημαίνει το απλό: να πιστέψουν οι Έλληνες στον εαυτό τους. Αντί να περπατάς στο δρόμο που αναβλύζει μιζέρια και δουλεία, νιώθοντας ανεπρόκοπο χρεωκοπημένο παράσιτο του σύγχρονου κόσμου, θα ήταν εξαιρετικά ωφέλιμο μέχρι και ο πιο αδικημένος της ζωής να μυρίζει το θάρρος της λαμπρής Ιστορίας της χώρας. Να ξεπηδούν εθνικές στιγμές στο νου καθημερινά. Μιας χώρας που μόνη αυτή δημιούργησε «κοσμοκρατορίες». Τέτοια αποσπάσματα Ιστορίας οφείλουμε να επαναλαμβάνουμε διαρκώς & διακαώς, παραδειγματίζοντας και συνδράμοντας στην αναγκαία αυτή τόνωση ηθικού. Όταν ο Jimi Jendrix ρωτήθηκε πως νιώθει ως ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου, αυτός απάντησε πως το λένε, επειδή δεν έχουν ακούσει ακόμα τον Χιώτη, ενώ η Μαίρη Λίντα, ανάγκασε τις ορκισμένες εχθρούς Κάλλας και Γκρέις Κέλι να φωτογραφηθούν μαζί ώστε να την ακούσουν να τραγουδά. Το δε ρεμπέτικο ήταν ο πρόγονος του heavy metal. Το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Αριστοτέλη Ωνάση κατέκτησε την ανθρωπότητα. Έχουμε νομπελίστες, ηθοποιούς, ποιητές, επιχειρηματίες, πολιτικούς διεθνούς φήμης σε όλες τις εποχές, χώρους και χώρες. Παραθέτω μία από τις άπειρες λίστες επί του θέματος ώστε να δείτε ιδίοις όμμασι : https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Greeks
Ένας από τους καλλίτερους μηχανικούς του Donald Trump είναι Έλληνας. Κάποτε δε, το ελληνικό λόμπυ ήταν το πιο ισχυρό στον κόσμο. Η μαγεία που προκαλεί ο Ελληνισμός στον μελετητή είναι άνευ προηγουμένου. Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, μέχρι σήμερα, κανείς να εξηγήσει τι σημαίνει επακριβώς η λέξη «φιλότιμο» (βλ. https://www.youtube.com/watch?v=nkYzUd2y8Uk ). Κι όμως! Εις μάτην! Δεν παίρνουμε θάρρος από διακεκριμένους Έλληνες, δεν αποκτούμε εθνικό φρόνημα. Το mainstream αφήγημα στα όρια της πλύσης εγκεφάλου θέτει όλη την ελληνική διανόηση στον αρχαίο κόσμο, από τον Μεσαίωνα και έπειτα μόνο οι ξένοι διέπρεψαν. Απαράδεκτη, σχεδόν υποτακτική πεποίθηση, μιας και οφείλουμε τάχα σε άλλους τον κόσμο και τα επιτεύγματα που μας περιβάλλουν, και όχι στους προγόνους μας. Μια ανάλογη σκέψη και με το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μας σώσει από όλα μας τα προβλήματα δηλαδή! Έτσι η ξενολατρία αποκτά σάρκα και οστά. Οτιδήποτε έρχεται από το εξωτερικό είναι εκλεπτυσμένο, εξευγενισμένο, εξαιρετικό. Ο, τι δημιουργείται εδώ πάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Δεν ζητάμε μία κλαίουσα Ελλάς. Η Μεγάλη Ιδέα για την Ελλάδα ήταν ζωοποιούσα. Χάθηκε βέβαια. Χρέος απέναντι στο πεπρωμένο είναι η νοοτροπία Αυτοκρατορίας, ως απόγονοι του κλέους της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου. Αυτή η ιδέα μικρής χρεοκοπημένης Ελλαδίτσας της μισής δεκάρας όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά υποδουλώνει ακόμα περισσότερο νοοτροπίες και αντιλήψεις αιώνων, χρήσιμες για την πολυσχιδή επανάσταση, ενώ κινδυνεύει να διαλύσει μέχρι το κόκαλο την παράδοση.
Μία Ελλάδα με ακμαία επιχειρηματικότητα, ελάχιστη φορολόγηση, πλήρη ατομική ευθύνη, τόσο θεσμικά, όσο και προσωπικά, ως «μαγκιά», μία Ελλάδα κέντρο πολιτισμού με ανθρώπους που επενδύουν στην μήτρα κοσμοκρατοριών, όχι σε τριτοκοσμικό «χώρο» στα πλαίσια αλληλεγγύης. Είναι αδήριτη χρεία η παλινόρθωση της ελεύθερης οικονομίας, χωρίς γραφειοκρατικά κωλύματα, χωρίς κρατική χρηματοδότηση, η υπενθύμιση της Ιστορίας, η πίστη στις αρχές, τις αξίες, τα ήθη που γιαγιάδες και παππούδες κουβαλούν στην πλάτη τους με νύχια και με δόντια, ώστε να τα μεταδώσουν στις επόμενες γενεές. Γιατί «οι γέροι δεν είναι παράσιτα» (βλ. http://www.syntiritikoi.gr/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/%C2%AB%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B1%C2%BB.html ). Αυτή η Ελλάδα, όπου η οικογένεια θα αποκτήσει πάλι τον ιερό της ρόλο, είναι που ζητά ο απλός βιοπαλαιστής. Μία χώρα όπου ακόμα και η κατ’ οίκον εκπαίδευση θα επιτρέπεται, τα πανεπιστήμια θα λειτουργούν έξω από ιδεολογικές ηγεμονίες, συνδεδεμένα με την αγορά και την υψηλή διανόηση. Βιβλία, Θεός και Παράδοση, όχι μολότοφ, καταλήψεις και επεισόδια.
Αν καλλιεργηθεί από άκρη έως άκρη, έχει τη δυνατότητα να προσφέρει αυτάρκεια, μειώνοντας στο ελάχιστο την ανεργία. Αν επενδυθούν χρήματα στο οδικό σύστημα, είναι δυνατόν να έλθει η πλήρη αποκέντρωση, μακριά από το χάος της μαζοποιημένης μεγαλούπολης. Αν δώσει πίστη στον εαυτό της, θα αποκτήσει τον πιο σημαντικό γεωστρατηγικό ρόλο στον πλανήτη. Αν καλλιεργήσει ασφάλεια στους πολίτες, θα επανακτηθεί το κλίμα αισιοδοξίας, ομόνοιας, αλληλεγγύης που χάθηκε από την εγκληματικότητα ∙ κοινότητες, όχι αριθμοποιημένες ατομικότητες, θα επανέλθουν στο φως.
Όλα αυτά προφανώς χρειάζονται εμπνευσμένη ηγεσία. Ας αλλάξει επιτέλους το κλίμα! Το Βασίλειον Γένος ανασταίνεται…
