Αν ένα επιχείρημα που θέλεις να υποστηρίξεις δεν είναι και τόσο δυνατό, ίσως να συμφέρει να το παρουσιάσεις ως μια γενικώς αναγνωρισμένη αλήθεια ή δεδομένο, και να επιχειρηματολογήσεις ως αν αυτό που στην πραγματικότητα είναι το ζητούμενο, είναι η βάση από την οποία πρέπει να αρχίσει η κοινή συζήτηση.
Έτσι για παράδειγμα ο κ. Μαυρίδης στο Liberal θα γράψει ότι «Οι αριθμοί λένε την απόλυτη αλήθεια: Η Τουρκία θα έχει το 2050 εκατό εκατομμύρια κατοίκους και η Ελλάδα λιγότερους από δέκα εκατομμύρια.» Συμπληρώνοντας με το «Θα πέσουμε ως ώριμο φρούτο αν δεν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε σε γενναίες πολιτικές. Χρειαζόμαστε ²νέο αίμα².»
Βεβαίως και οι αριθμοί έχουν την σημασία τους, αλλά αυτή η σημασία είναι σχετική. Για παράδειγμα το Ισραήλ είναι μια χώρα που πλησιάζει σε πληθυσμό τα 9 εκατομμύρια. Αυτή η χώρα των 9 εκατομμυρίων είναι υπό την συνεχή απειλή ενός αραβικού κόσμου με συνολικό πληθυσμό που ξεπερνά τα 420 εκατομμύρια. Δηλαδή, σήμερα, οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν μια πληθυσμιακή αναλογία που είναι περισσότερο από τέσσερις φορές χειρότερη από αυτή που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε εμείς το 2050.
Μπορεί ο κ. Μαυρίδης να παραβλέπει το παράδειγμα του Ισραήλ και την σημασία του, αλλά εδώ το θέμα είναι ότι οι παραβλέψεις του κ. Μαυρίδη πολλαπλασιάζονται. Παραβλέπει το γεγονός ότι τα ιστορικά παραδείγματα αφομοίωσης που αναφέρει έχουν να κάνουν με πολιτικές πολιτισμικής ένταξης που σήμερα θα ήταν από παράνομες μέχρι πολιτικά μη ορθές. Παραβλέπει την τουρκοποίηση των μουσουλμάνων της Θράκης και το τι σημαίνει αυτό για τις δυνατότητες του ελληνικού κράτους και τις επιδιώξεις των γειτόνων μας. Παραβλέπει μια σειρά πολιτικών από την ΕΕ που σκοπό έχουν οι Ευρωπαίοι να αφομοιωθούν στην κουλτούρα και τις παραδόσεις αυτών που καθημερινά εισβάλουν κατά χιλιάδες. Παραβλέπει την αποτυχία ενταξιακών πολιτικών σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Αν το θέμα είναι ο γεωγραφικός χώρος που λέγεται Ελλάδα να έχει κατοίκους, αυτό δεν είναι και μεγάλο πρόβλημα. Η τοποθεσία είναι εξαιρετική και θα έχει πάντα κατοίκους. Αν το θέμα είναι να βρούμε μερικούς ακόμα λόγους προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε την πολιτική ανοιχτών συνόρων, και αυτό περιττό φαίνεται. Αν πραγματικά όμως μας ενδιαφέρει η διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού και ταυτότητας τότε το παράδειγμα του Ισραήλ και γενικότερα αυτό της εβραϊκής φυλής είναι το πλέον σχετικό. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα αντικρούει όλη την αριστερή μπαρουφολογία περί έθνους, θρησκείας, οικογένειας και οικονομίας. Και εδώ είναι το πρόβλημα για τον κ. Μαυρίδη, η λύση στο ζήτημα στην διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας σημαίνει μια επιστροφή στις παραδοσιακές και συντηρητικές αξίες και αρχές που δημιουργήσαν το μοντέρνο ελληνικό έθνος. Συμπέρασμα δύσκολο αν έχεις υιοθετήσει ολοσχερώς την αριστερή μπαρουφολογία όπως ο κ. Μαυρίδης.
