Είναι χαρακτηριστικό στην Ελλάδα της κρίσης και ειδικά στην Ελλάδα του 2016 πως υπάρχει μία τάση αποπροσανατολισμού όχι μόνο από τα ΜΜΕ αλλά και από τους αντιπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο.
Αν εστιάσουμε στους λόγους για τους οποίους «κοντράρονται» τα κόμματα θα νομίζουμε πως το μόνο πρόβλημα της χώρας είναι το ζήτημα της τηλεόρασης. Δεν αντιλέγω πως αποτελεί ένα από τα τόσα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν αντιλέγω στο γεγονός πως υπάρχει κυβερνητική αυταρχικότητα. Δεν αντιλέγω στο γεγονός πως οι μεθοδεύσεις αυτές υπονομεύουν τη Δημοκρατία.
Αντιλέγω, όμως, στο γεγονός ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας, δεδομένου πως απασχολεί σήμερα το 90% των ρεπορτάζ σε όλα τα δελτία! Από τη μια κλείσιμο της ΕΡΤ και από την άλλη ο Νόμος Παππά και η απόφαση του ΣτΕ.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι με αυτό τον τρόπο οι Έλληνες πολίτες αποπροσανατολίζονται από ουσιώδη προβλήματα με σοβαρότερες συνέπειες για εμάς και τη χώρα που βέβαια ίσως φανούν μακροπρόθεσμα. Τα προβλήματα αυτά ξεκινούν με την οικονομία της χώρας και επεκτείνονται στην ίδια της την επιβίωση.
Η μαζική μετανάστευση 500.000 νέων επιστημόνων, που θα αποτελούσαν το μελλοντικό δυναμικό της Ελλάδας είναι ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ που θα το βρούμε μπροστά μας στο μέλλον. Όταν η εργασία του μειωμένου ενεργού πληθυσμού δε θα επαρκεί να καλύψει τις συντάξεις των γερόντων, δεδομένου του δημογραφικού προβλήματος και όταν το Ελληνικό Έθνος θα συρρικνωθεί αριθμητικά.
Ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα είναι η ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο αλλά και η ασφάλεια και ακεραιότητα των Συνόρων μας. Η γειτονική Τουρκία αμφισβητεί, πλέον, ξεκάθαρα τη Συνθήκη που οριοθέτησε τα σύνορά μας το 1923! Οι πολίτες ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ επαρκώς από την τηλεόραση αλλά ούτε δίνεται η πρέπουσα έμφαση στο ζήτημα από τους βουλευτές!
Ένα άλλο ζήτημα είναι ο ανεπαρκής έλεγχος των προσφύγων που εισέρχονται στη χώρα από τη Μ.Ανατολή. Το γεγονός πως ανάμεσά τους ενδεχομένως να υπάρχουν και εξτρεμιστικά στοιχεία είναι πολύ πιθανό. Η Ελλάδα, όμως, αδυνατεί να αντιμετωπίσει μόνη της το ζήτημα και η παροχή βοήθειας είναι ανεπαρκής από την Ευρώπη. Από την άλλη η έμφαση δίνεται στην ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία η οποία γίνεται με εντελώς λανθασμένο τρόπο προκαλώντας αντιδράσεις που βραχυπρόθεσμα θα οδηγήσουν πολίτες στα άκρα… Η έμφαση που δίνεται είναι εξαρχής λανθασμένη καθώς δε γίνεται ένας αμοιβαίος και ουσιαστικός διάλογος μεταξύ Κράτους και τοπικών Κοινωνιών αλλά ακολουθείται η μέθοδος του «Αποφασίζουμε και διατάζουμε». Άλλο ένα σοβαρότατο πρόβλημα…
Και φτάνουμε στο κατά την ταπεινή μου άποψη σοβαρότερο πρόβλημα: τη φτώχεια…
230.000 παιδιά ζούνε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μιας φτώχειας που όχι μόνο ισοπεδώνει το επίπεδο διαβίωσής τους αλλά καταστρέφει και τα όνειρά τους για το μέλλον. Μια φτώχεια που γεμίζει απαισιοδοξία τη νέα γενιά και τροφοδοτεί το κύμα φυγής από τη χώρα… Η φτώχεια δεν έχει, λοιπόν, μόνο τις συνέπειες στο επίπεδο διαβίωσης. Έχει συνέπειες στον ίδιο τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τη χώρα τους. Ένα πρόβλημα που φαντάζει, σχεδόν απίστευτο πως θα ξεπεραστεί δεδομένης της τραγικής οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Αυτά τα παραπάνω είναι σοβαρότατα προβλήματα που όμως αντιμετωπίζονται χλιαρά και επιφανειακά από τις Κυβερνήσεις καθώς και το Κοινοβούλιο ενώ σχεδόν τραγικά από τα ΜΜΕ που ράβουν τα πράγματα στα μέτρα τους κάθε φορά.
Το μόνο που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση είναι μια σοβαρή πολιτική από τις Κυβερνήσεις της χώρας: μια πολιτική που θα αποσκοπεί τόσο στην μείωση της φτώχειας και της ανεργίας όσο και στην αποτροπή της φυγής των νέων στο εξωτερικό. Μια πολιτική που θα θέσει ως στόχο το καλό της Ελλάδας και θα επιχειρήσει να εφαρμόσει μια πολιτική που θα έχει ως επίκεντρο τις επόμενες γενεές και όχι τις επόμενες εκλογές…
