Την Τετάρτη που πέρασε, εν μέσω όλων των γεγονότων στην Γάζα, η Παλαιστινιακή αρχή απέσυρε τους πρεσβευτές της από τις χώρες της ΕΕ, οι οποίες έστειλαν εκπροσώπους στην τελετή εγκαινίων της νέας πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ. Οι χώρες αυτές ήταν η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Ρουμανία. Οι τρείς από τις τέσσερεις χώρες, οι τρείς πρώτες είναι ο πυρήνας αυτού που στο παρελθόν απεκλήθη «χώρες του Βίζενγκραντ».
Είναι οι χώρες οι οποίες αρνήθηκαν να δεχθούν μετανάστες, που σήκωσαν φράχτες στα σύνορά τους. Είναι επίσης οι χώρες οι οποίες αρνήθηκαν να εξυπηρετήσουν και μια πλειάδα άλλων γερμανικών σχεδίων και γι΄ αυτό δέχτηκαν πόλεμο από τις Βρυξέλλες, με πρώτη και καλύτερη την Ουγγαρία του Ορμπάν, από την οποία λίγες μόλις πριν είχε αποχωρήσει και η … πρεσβεία του παγκοσμιοποιητικού δικαιωματισμού, οι ΜΚΟ του Τζόρτζ Σόρος. Είναι λοιπόν περαιτέρω, οι χώρες οι οποίες τα “έβαλαν” με τα κυκλώματα και παρακυκλώματα των ΜΚΟ, που θέλουν να υποκλέψουν την λαϊκή εντολή και να επιβάλλουν πολιτικές με βάση τον δικαιωματισμό. Και τώρα εκτός από τις Βρυξέλλες και την Γερμανία τα βάζει μαζί τους και η Παλαιστίνη ως επικοινωνιακή αιχμή του δόρατος του Ισλάμ.
Πρόκειται για μια απολύτως λογική εξέλιξη για τον συνεπή παρατηρητή. Γιατί αυτές οι χώρες βασίζουν την πολιτική τους πορεία στην ύπαρξη και ως εκ τούτου στην κυριαρχία του Έθνους – Κράτους. Και ως εκ τούτου είναι λογικό να έρχονται σε αντιθέσεις με αυτές τις δυνάμεις που αρνούνται το Έθνος-Κράτος.
Το Έθνος-Κράτος, το αρνείται το Ισλάμ. Το αρνείται διότι πιστεύει στην Ούμμα, δηλαδή στην κοινότητα των πιστών. Η οποία για διοικητικούς και μόνον λόγους διαιρείται σε κυβερνητικούς τομείς, οι οποίοι όμως εφαρμόζοντας το πολιτικό δόγμα του Ισλάμ, δεν διαφέρουν σε τίποτε. Η Ούμα ή αλλιώς ummat al-Islām το «Ένα Έθνος» για το Ισλάμ, το «καλύτερο Έθνος» σύμφωνα με τον προφήτη, είναι ένας ακόμη φορέας παγκοσμιοποίησης.
Όπως ακριβώς είναι και οι ονειρώξεις των προοδευτικών για τον «έναν κόσμο». Όπως ακριβώς είναι και τα σχέδια των σκληρών «ευρωπαϊστών».
Ως εκ τούτου, είναι λογικό οι δυτικές ΜΚΟ που πρεσβεύουν την κατάργηση των συνόρων, να είναι ιδεολογικά και φιλοσοφικά εγγύτερα στους ριζοσπάστες μουσουλμάνους, που επίσης δεν έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια γι’ αυτά, διότι διασπάται η δική τους «παγκόσμια κοινότητα». Και να έρχονται σε αντίθεση με αυτές τις δυνάμεις της Ιστορίας που υπερασπίζονται άλλου είδους υποδείγματα.
