Είναι ψηλαφητό τοις πάσι, κατά την συναλλαγή του εκάστοτε πολίτη, με όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του ευρύτερου δημοσίου τομέα, να αντιμετωπίζει, εν γένει, παντελή αδιαφορία και συμπεριφορά, εκ μέρους των «δημοσίων» υπαλλήλων, η οποία απάδει ευθέως και σαφώς με το πρότυπο, ενός Συντεταγμένου ευνομούμενο έθνους -Κράτους και δη μέλους της Ε.Ε, εις το οποίο, λογίζεται αυτονόητο, να επικρατεί η οργάνωση και ο σεβασμός προς τον, νομοταγή και φορολογούμενο, πολίτη.
Ορισμένοι έχουν ταυτίσει το ιδιωτικό με το δημόσιο τομέα, εκδηλώνοντας μία υπερφίαλη αλαζονεία, αγένεια και πρόδηλη ασέβεια, προς τον συμπολίτη τους, προφανώς πηγάζουσα, από την διασφάλιση του «αμετακινήτου», της θέσεώς τους, συνεπεία, των πάλαι ποτέ, κομματικών διορισμών, κάθε άλλο παρά αριστίδην, από την αυτή αλληλοδιαδοχή των κομμάτων στην εξουσία.
Την αυτή ιδεοληψία έχουν και τα δικαστήρια, ο δημόσιος υπάλληλος φέρει, εξ ορισμού, ένεκεν της ιδιότητάς του, επαυξημένη αξιοπιστία, από έναν ιδιώτη, ελεύθερο επαγγελματία.
Η νοσηρώς διαποτισμένη αυτή αντίληψη της δομής του Κράτους, μόνον θυμηδία προξενεί, διότι συνιστά τεκμήριο, χρόνιας αβελτηρίας των θεσμών, οι οποίοι, καθίστανται στενά εναγκαλισμένοι με το κράτος, το οποίο, υποτάσσεται, αντί να οριοθετείται κατά μείζονα και σαφή τρόπο, από την εκάστοτε, εκτελεστική εξουσία, ελέω δήθεν λαού.
Άξιον μνείας, είναι ότι η παρούσα «αριστερεπώνυμη» κυβέρνηση, έχει εγκαθιδρύσει, ένα διευρυμένο κράτος, με εμφυλιοπολεμικές συνιστώσες και ιδεολογικώς χρωματισμένα πρότυπα, επιβεβαιώνοντας επί τη πράξη, περίτρανα, τον ιδεολογικό κρατισμό Σοβιετικού Τύπου, ως όραμα μίας σύγχρονης χώρας, στο μέλλον.
Εκ παραλλήλου, αποκηρύττει το έθνος, με μία παρωχημένη και ανεδαφική παλαιο-μαρξιστικού τύπου ρητορική, επειδή ούτως το κόμμα, στείρως και δογματικώς πρεσβεύει, μολονότι τα ιδεολογήματά του αυτά, η ίδια η Ιστορική πραγματικότητα έχει εκκωφαντικώς καταλύσει, πέμποντας τα ανεκκλήτως εις το χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Η κραυγαλέα βεβαίως αντινομία η οποία σοβεί στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος, είναι ο χαίνων αριστερίζον μανδύας, και η αντικαπιταλιστική του ρητορική, η οποία συγχωρείται σήμερον, λόγω της περιόδου των «αποκρεών», καθότι η έμπρακτος οικονομική του πολιτική είναι άκρως νεοφιλελεύθερη.
Εν κατακλείδι, η έλλειψη λειτουργίας των θεσμών στην Ελλάδα, είναι συνέπεια της πλήρους υποκατάστασής τους, από την στυγνή κομματοκρατία, από το κραταιό πελατειακό κράτος, ιδιαιτέρως των κατ’ εφημισμόν αριστερών.
