Ήταν μέρες του Γενάρη του 1449. Δηλαδή πριν 568 έτη. Ο 45χρονος Κωνσταντίνος, αδελφός του νεκρού Αυτοκράτορα Ιωάννη Η’ Παλαιολόγου, έπαιρνε τη θέση του αδελφού του. Αυτοκράτορας των Ρωμαίων…
Αυτοκράτορας σε μια ανύπαρκτη Αυτοκρατορία που περιοριζόταν μέσα στην Κωνσταντινούπολη και στο Μυστρά. Περικυκλωμένη από τις οθωμανικές μουσουλμανικές ορδές. Και ο Κωνσταντίνος, ένας γενναίος στρατιώτης και κυρίως ένας ακέραιος και ηθικός άνθρωπος. Ο τίτλος του «Αυτοκράτορα» δεν είχε την παλαιά του αίγλη πλέον. Ήταν περισσότερο βάρος. Και στην περίπτωση του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου-Δραγάτση ήταν η αρχή του δρόμου προς τον κόσμο των αθανάτων.
Ακέραιος και αγαπητός έγινε ο «διοικητής» των μόλις 50.000 κατοίκων της Πόλεως. Εκλιπαρώντας με υπερηφάνεια για βοήθεια από τη Δύση. Μέχρι την αποφράδα ημέρα του 1453. Ο Αυτοκράτωρ Ρωμαίων και Ελλήνων βρέθηκε να μάχεται σαν απλός στρατιώτης με λίγους πιστούς πάνω στα τείχη…
Θέλω να ξέρω τι σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή. Έβλεπε τα πάντα να γκρεμίζονται γύρω του. Οι σημαίες με τον υπερήφανο δικέφαλο έπεφταν και στη θέση τους ανέβαινε η ισλαμική Ημισέληνος των Οθωμανών. Και αυτός ζούσε ακόμα. Και έπαιρνε τις τελευταίες ανάσες της ζωής του. Και μέσα στο χάος έγινε ένας νέος Λεωνίδας. Ο βασιλιάς-στρατιώτης πέταξε τα σύμβολα της εξουσίας και έπεσε πάνω στον εχθρό. Χάθηκε μέσα στα στίφη των Οθωμανών για πάντα. Και πέρασε τις πύλες της αθανασίας. Εκεί όπου βρήκε σίγουρα το Λεωνίδα του οποίου το παράδειγμα ακολούθησε επάξια.
Και όταν πέφτουν οι Αυτοκρατορίες, ο τελευταίος Αυτοκράτοράς τους αιχμαλωτίζεται και εξευτελίζεται πριν θανατωθεί. Ο Κωνσταντίνος μας διαφύλαξε την ύψιστη τιμή να μιλάμε για το 1453 με υπερηφάνεια –αν και λύπη-. Με υπερηφάνεια γιατί ο «δικός μας» Αυτοκράτωρ, αφού είπε το δικό του «Μολών Λαβέ», πέθανε σαν στρατιώτης με το ξίφος στο χέρι, πετώντας τα εμβλήματα της εξουσίας και κάνοντας τον εαυτό του ένα με τους τελευταίους στρατιώτες του.
Γιατί, χάρη στον Κωνσταντίνο, η Αυτοκρατορία έπεσε μαχόμενη και όχι ντροπιασμένη. Προδομένη ίσως. Όχι ντροπιασμένη όμως.
Και σήμερα, πάνω από μισή χιλιετία μετά, ο Κωνσταντίνος εισέρχεται αθόρυβα στη συνείδηση του Έλληνα για να του θυμίσει πως η τιμή της Πατρίδος είναι πάνω από κάθε υλική απολαβή και κάθε επίγεια εξουσία. Και ακριβώς ο Κωνσταντίνος διαφύλαξε αυτή την τιμή μέχρι την τελευταία του ανάσα. Και σήμερα μιλάμε με υπερηφάνεια για την άνοδο αλλά και την πτώση της Αυτοκρατορίας.
Και για όλα τα παραπάνω Κωνσταντίνε, ως Έλληνες, σε ευχαριστούμε…
