Είναι πρόδηλο ότι η μεροληπτική επιλογή περί της προασπίσεως των ατομικών δικαιωμάτων, καθώς και η «φετιχοποίηση» αυτών, άγουν αναποδράστως εις την ουσιαστική κατάργηση του πυρήνα αυτών, και ο λόγος περί του προσφυούς «gay parade». Το δικαίωμα σεξουαλικού προσανατολισμού υφίστατο ανέκαθεν, ανεξαρτήτως νομικής κατοχυρώσεως, σήμερον ήδη αναγνωρίζεται αφενός ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και αφετέρου διώκεται ποινικά τυχόν ρατσιστική εκδήλωση ως ένδειξη καταφρόνησης ή εκδήλωσης μίσους ένεκεν του σεξουαλικού προσανατολισμού καθ’ εκάστου.
Η δημιουργία κανόνων δικαίου διά την ομαλή ρύθμιση της κοινωνικής ζωής, όμως, δεν νομιμοποιεί ουδεμία κοινωνική ομάδα να επιβάλλει τις αντιλήψεις της καθ’ οιονδήποτε τρόπον προς την κοινωνία, ανεξαρτήτως εάν πρόκειται περί μειοψηφίας ή πλειοψηφίας, καθότι τούτο πόρρω απέχει από την ελευθερία και τη δημοκρατία, τουναντίον δε κατατείνει προς τη βαρβαρότητα και τον ολοκληρωτισμό. Η διεκδίκηση των ατομικών δικαιωμάτων και οι κοινωνικοί αγώνες, ανεξαρτήτως αν συμφωνούμε άπαντες με αυτούς, συντελούνται με επιχειρηματολογία, αξιοπρέπεια, ορθολογισμό, και όχι με συλλογικές εκδηλώσεις αυτοδιασυρμού, οι οποίες προσβάλλουν βαναύσως το αίσθημα της δημοσίας αιδούς, καταλύοντας κατ’ ουσίαν κάθε ψήγμα ηθικής τάξεως, καταστρατηγώντας και ισοπεδώνοντας κάθε έκφανση πολιτισμού. Η μονομερής προβολή της σεξουαλικής ταυτότητας, καθώς και των συναφών προς αυτήν ποικιλότροπων εκφάνσεων δημοσίως, δημιουργεί την αλγεινή πεποίθηση ότι η ομοφυλοφιλία καθίσταται πλήρως αποπνευματικοποιημένη, ταυτίζεται αποκλειστικά με τη σαρκική συνάφεια, άνευ φραγμών και αρχών, και τη διάθεση κοινωνικής προσαρμογής, πράγμα το οποίο θα έπρεπε να προξενήσει την μήνιν και την παρέμβαση των ίδιων των ομοφυλοφιλικών σωματείων, διότι πέμπονται εξ ιδίων διαφορετικά μηνύματα ευτέλειας εις την κοινωνία.
Η στανική επιβολή των «ατομικών» δικαιωμάτων της μιας κοινωνικής ομάδας προς την άλλη, άνευ μέτρου και διάθεσης πειθαρχίας και συμμετρικής εναρμόνισης με το σύνολο της κοινωνίας, ουδόλως οδηγεί σε μια πλουραλιστική αλληλοπεριχωρούμενη δημοκρατική κοινωνία, αλλά σε συγκρουσιακή και εύθραυστη (κοινωνία), η οποία βαίνει επί κινούμενης άμμου, δημιουργώντας μια αέναη διελκυστίνδα αντιπαράθεσης, όπου η μια κοινωνική ομάδα αγωνιά να επιβληθεί εις την άλλη διά νόμου (λ.χ., ρατσισμός, μισαλλοδοξία), ποινικοποιώντας τοιουτοτρόπως άκριτα οιαδήποτε μορφή αντίδρασης, φαλκιδεύοντας και περιορίζοντας συνάμα το αντίστοιχο ισόκυρο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης κατά το άρθρο 14 του Συντάγματος, διολισθαίνοντας λίαν επικινδύνως προς μια μορφή ιδιότυπης δικτατορίας.
Εν κατακλείδι, η ποιότητα της δημοκρατίας και το μέτρο της εξέλιξής της δεν είναι η ανεκδιήγητη τέλεση της απομίμησης της σεξουαλικής πράξεως δημοσίως, αλλά ούτε και η ιταμή διαδήλωση αμιγώς των πάσης φύσεως σεξουαλικών προτιμήσεων εις επήκοον απάντων, αλλά η διασφάλιση μιας ποιότητας ζωής και η ομαλή ένταξη εις το κοινωνικό σύνολο, καθώς και ο σεβασμός εις την ιδιωτική ζωή, με όποια ιδιαιτερότητα – και ουχί μόνον σεξουαλική. Γιατί, άραγε, δεν υφίσταται τέτοια «εορτή» διά τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, όπου η ίδια η Πολιτεία, διά της θεσμικής αβελτηρίας της, ολιγωρεί;
