Του Joseph Pearce
http://www.theimaginativeconservative.org/
Σε μια εποχή που πιστεύει ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί εμπόδιο στην ελευθερία, θα φανεί προκλητικό να επιμείνουμε, σε αντίθεση με αυτή την πεποίθηση, ότι η χριστιανική πίστη είναι απαραίτητη για την ίδια την ύπαρξη της ελευθερίας. Ωστόσο, όσο αντι-διαισθητικό και αν φανεί στους μαθητές του προοδευτικού zeitgeist [ΣτΜ. Πνεύματος της εποχής], πρέπει να επιμείνουμε ότι η πίστη κατοχυρώνει την ελευθερία. Χωρίς το ιερό που η πίστη ανεγείρει στην ελευθερία, οι ελευθερίες που θεωρούμε δεδομένες θα διαβρωθούν και τελικά θα καταστραφούν. Η πίστη διατηρεί την ελευθερία. Τη προστατεύει. Επιμένει σε αυτήν. Όπου υπάρχει η πίστη, υπάρχει ελευθερία. Όπου η πίστη παραπαίει, το ίδιο κάνει και η ελευθερία. Αυτή η αλήθεια, που τόσο άβολα φέρνει σε αμηχανία τόσους πολλούς από τους συγχρόνους μας, συμπυκνώθηκε από τον G. K. Chesterton, όταν ισχυρίστηκε ότι «ο σύγχρονος κόσμος, με τις σύγχρονες κινήσεις του, ζει χάρη στο Καθολικό του κεφάλαιο. Χρησιμοποιεί και εξαντλεί τις αλήθειες που απομένουν σε αυτό από το παλιό ταμείο του Χριστιανικού κόσμου. »[1]
Μια από τις αλήθειες της Χριστιανοσύνης που θέτει τα θεμέλια της ελευθερίας, είναι η χριστιανική επιμονή στην μυστικιστική ισότητα όλων των ανθρώπων στα μάτια του Θεού και η επιμονή στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου που ακολουθεί λογικά, αμείλικτα και αναπόφευκτα από την πρώτη. Αν όλοι είναι ίσοι στα μάτια του Θεού, δεν έχει σημασία αν είναι μαύροι ή άσπροι, υγιείς ή άρρωστοι, αρτιμελείς ή άτομα με ειδικές ανάγκες ή αν τα μωρά είναι μέσα στη μήτρα ή έξω από αυτή. Δεν έχει σημασία το ότι οι άνθρωποι διαφέρουν, από άποψη φυλής, ηλικίας ή έμφυτων ικανοτήτων· όλοι είναι ίσοι στα μάτια του Θεού, και ως εκ τούτου, αναγκαστικά, στα μάτια του ανθρώπου. Αυτή είναι η ανεκτίμητη κληρονομιά της Χριστιανοσύνης χάρη στην οποία είναι καθιερωμένες και διατηρούνται οι ελευθερίες μας. Αν όλοι είναι ίσοι στα μάτια του Θεού και του ανθρώπου, τότε καθένας πρέπει να είναι ίσος στα μάτια του νόμου.
Εάν, ωστόσο, η ισότητα του ανθρώπου απορρίπτεται, η ελευθερία τίθεται σε κίνδυνο. Η πεποίθηση του Νίτσε, η οποία υιοθετήθηκε από τους Ναζί, ότι η ανθρωπότητα αποτελείται από «υπερανθρώπους» και «υπανθρώπους», οδήγησε στο να αντιμετωπίζονται λαοί ως υπάνθρωποι, αντάξιοι εξόντωσης και γενοκτονίας. Η προοδευτική πίστη του Χέγκελ, που υιοθετήθηκε από τον Μαρξ και την λεγεώνα των αποστόλων του, ότι δηλαδή μια ορθολογιστική διαλεκτική, μηχανιστικά καθορισμένη, διέπει την πρόοδο της ανθρωπότητας, οδήγησε στην ντετερμινιστική απανθρωπιά του κομμουνισμού και τη σφαγή όσων θεωρούνται εχθροί της «προόδου». Η Γαλλική Επανάσταση, μια προηγούμενη ενσάρκωση του αθεϊστικού προοδευτισμού και πρόγονος του κομμουνισμού, οδήγησε στην εφεύρεση της λαιμητόμου ως αποδοτικού και αποτελεσματικού μέσου της Μεγάλης Τρομοκρατίας και των επακόλουθων ποταμών αίματος. Ο θάλαμος αερίων, το Γκουλάγκ και η γκιλοτίνα είναι η άμεση συνέπεια της αποτυχίας να διατηρηθεί η Χριστιανική έννοια της ανθρώπινης ισότητας και της ελευθερίας που αυτή κατοχυρώνει. Στη δική μας εποχή, η ίδια αδυναμία να αποδεχθούμε και να υποστηρίξουμε την ανθρώπινη ισότητα, οδήγησε τα μωρά στη μήτρα να χαρακτηριστούν «υπάνθρωποι» , χωρίς καμία νομική προστασία από το να σκοτώνονται ανάλογα με τα καπρίτσια των μητέρων τους.
Εκτός από τη σύνδεση μεταξύ ελευθερίας και ισότητας, η άλλη πτυχή της ελευθερίας που κατοχυρώνεται από τον Χριστιανισμό είναι η ελευθερία βούλησης και οι συνέπειες που συνδέονται με αυτή. Αν είμαστε ελεύθεροι να δράσουμε και δεν είμαστε απλώς σκλάβοι του ενστίκτου, όπως υποστηρίζουν οι υλιστές, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και για τις συνέπειές τους.
Πριν προχωρήσουμε με την παράδοξη σχέση μεταξύ ελευθερίας και ευθύνης, ας επιστρέψουμε στις φιλοσοφικές προεκτάσεις του υλισμού, δηλαδή την απομάκρυνση του Θεού από την θεώρηση της πραγματικότητας. Οι υλιστές αναγκάζονται, αν θέλουν να είναι αρκετά ειλικρινής για να ακολουθήσουν τη λογική των δικών τους αρχών, να πιστεύουν ότι κανένας από εμάς δεν είναι ελεύθερος, αλλά ότι είμαστε όλοι σκλάβοι των βιολογικά καθορισμένων ενστίκτων μας. Για όλους αυτούς τους υλιστές, κοινώς γνωστούς στη σημερινή διάλεκτο ως «νέοι αθεϊστές», δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η ελευθερία. Είναι μια ψευδαίσθηση. Λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό των παλαιών αθεϊστών, όπως τους τρομοκράτες της Γαλλικής Επανάστασης, τη κομμουνιστική επανάσταση και το Τρίτο Ράιχ, δεν είναι πιθανό ότι αυτοί οι νέοι άθεοι, με την πεποίθησή τους ότι είμαστε όλοι σκλάβοι στα γονίδια μας, θα αποδειχθούν καθόλου καλύτεροι στην υπεράσπιση της ελευθερίας. Γιατί να υπερασπιστούν κάτι που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει;
Σε αντίθεση με τη φιλοσοφική αποδοχή της δουλείας εκ μέρους των αθέων , η επιμονή των Χριστιανών ότι είμαστε όλοι ίσοι και ότι όλοι έχουν ελεύθερη βούληση μπορεί να θεωρηθεί ως πραγματικά απελευθερωτική. Ωστόσο, η παράδοξη πραγματικότητα είναι ότι η ελευθερία δεν είναι δωρεάν. Έχει το τίμημά της. Όπως ήδη αναφέρθηκε, η ελευθερία είναι αδιαχώριστη από την ευθύνη. Αν θέλουμε να καρπωθούμε τα οφέλη των καλών επιλογών μας, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος των κακών. Είναι γι ‘αυτό το λόγο που ο Edmund Burke επέμεινε, πολύ σωστά, ότι η ελευθερία πρέπει να περιοριστεί προκειμένου να κατέχεται. Αν η ελευθερία δεν περιορίζεται θα χαθεί ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, η αφαίρεση των ελευθεριών από λίγους οδηγεί στην αφαίρεση των ελευθεριών από όλους. Βιαστές, δολοφόνοι και κλέφτες θα πρέπει να περιμένουν ότι θα πληρώσουν ακριβά για την κατάχρηση της ελευθερίας τους και για την αφαίρεση της ελευθερίας των θυμάτων τους.
Αυτά είναι πολύ καλά και μπορούν να θεωρηθούν αυτονόητα. Ωστόσο, το σύνολο της σύγχρονης κοινωνίας και το σύνολο της σύγχρονης πολιτικής φαίνεται να βασίζονται σε μια άρνηση αυτού του γεγονότος. Στα λεγόμενα «αριστερά» του πολιτικού φάσματος, η φιλοσοφία της ακολασίας βρίσκεται σε άνοδο. Πρόκειται για τη πεποίθηση ότι θα πρέπει να είμαστε σε θέση να κάνουμε ό, τι θέλουμε με τα σώματά μας και τα σώματα των άλλων και στα παλιά μας τα παπούτσια οι συνέπειες. Εάν μείνουμε έγκυος, μπορούμε να σκοτώσουμε το μωρό. Αν τα παιδιά έχουν κακοποιηθεί από δυσλειτουργικούς γονείς που κάνουν ό, τι θέλουν σε δυσλειτουργικές σχέσεις, ας είναι. Τίποτα, και σίγουρα όχι τα παιδιά στη μήτρα ή στο σπίτι, δεν πρέπει να μπαίνει στον δρόμο του δικαιώματος των «ενηλίκων» να κάνουν ό, τι θέλουν με τη ζωή τους και το σώμα τους. Τα παιδιά είναι οι νέοι «υπάνθρωποι». Πνευματικά καταρρακωμένα από τα διαλυμένα σπίτια και τις διαλυμένες σχέσεις των Ακόλαστων γονιών τους, μένουν ξεχασμένα. Δεν έχουν ψήφο και φωνή σε μια κουλτούρα θανάτου στην οποίο θεωρούνται όλο και περισσότερο ως μια ακριβή ταλαιπωρία. Αυτή ήταν η έννοια με την οποία ο Oscar Wilde παραπονέθηκε ότι η αναρχία ήταν ο Ιούδας της Ελευθερίας, την οποία πρόδωσε με ένα λάγνο φιλί.
Αυτά για τους Ακόλαστους της λεγόμενης «αριστεράς». Στη λεγόμενη «δεξιά», τη διαφημιζόμενη εναλλακτική λύση για τους Ακόλαστους αριστερούς, βρίσκονται οι Ελευθεριακοί της Δεξιάς, που υποστηρίζουν την ελευθερία των πορνογράφων να διαφθείρουν όλους όσους αγγίζουν, την ελευθερία των εμπόρων ναρκωτικών να εμπορεύονται το θάνατο σε ευπαθείς νέους καθώς και την ελευθερία των πολυεθνικών εταιρειών να κυβερνούν τον κόσμο ανεμπόδιστες από πολιτικούς ή οικονομικούς περιορισμούς.
Οι Ακόλαστοι πιστεύουν στη μεγάλη κυβέρνηση, για να διασφαλίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να είναι ελεύθεροι να αφαιρούν τις ελευθερίες των άλλων, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να αφαιρούν τις ελευθερίες των Χριστιανών που θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με την αντι-ακόλαστη συνείδησή τους. Οι Ελευθεριακοί, από την άλλη πλευρά, πιστεύουν ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις θα πρέπει να αφεθούν ελεύθερες να χρησιμοποιούν τις εξουσίες εκφοβισμού των οικονομιών κλίμακας προκειμένου να καταστρέψουν τις μικρές επιχειρήσεις. Οι Ελευθεριακοί πιστεύουν ότι οι τεράστιες εταιρείες θα πρέπει να είναι ελεύθερες να αφαιρούν τις ελευθερίες των μικρών επιχειρήσεων, μετατρέποντας τα κέντρα των πόλεων σε περιοχές-φάντασμα.
Αντιμέτωποι με την επιλογή μεταξύ Ακόλαστων και την Ελευθεριακών θα πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Mercutio και να καταραστούμε και των δύο τους οίκους. Αντί να επιλέξουμε μεταξύ «Γιάννη και Γιαννάκη», θα πρέπει να επιλέξουμε την πίστη που οδηγεί στην αληθινή και διαρκή ελευθερία. Στο κάτω κάτω, όπως είπε και ένας ηλίθιος [2] κάποτε, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες μας.
Παραπομπές:
1. G. K. Chesterton, The Thing (London: Sheed & Ward, 1939), p. 16.
2. Actually two idiots: Karl Marx and Friedrich Engels in the Communist Manifesto (1848).
