Στην πολεμική που δέχεται τα τελευταία χρόνια ο ελληνισμός, από ντόπιους και ξένους εχθρούς, από εθνομηδενιστές και αρνητές της ιστορίας μας, υπάρχει ένα πρόβλημα. Όλοι αυτοί που θέλουν να ξαναγραφτεί η ιστορία και που νοιώθουν άβολα που την γράψαμε εμείς, βλέπουν σκιές…Και οι σκιές είναι οι νεκροί μας και οι νεκροί μας είναι αυστηροί. Για την ακρίβεια, είναι ο εφιάλτης τους. Το πρόβλημα είναι ότι μας ζητάνε να τους ξεχάσουμε. Μα εμείς δεν μπορούμε να ξεχάσουμε γιατί ζήσαμε…
Ζήσαμε τον Κυναίγειρο, τον αδελφό του Αισχύλου να κρατά με χέρια και πόδια ένα περσικό πλοίο και όταν του τα έκοψαν να το κρατά με τα δόντια, θυσιάζοντας το κεφάλι του…
Ζήσαμε τον βασιλιά των Σπαρτιατών με τους 300 γενναίους του να μαθαίνουν στην ανθρωπότητα πως θυσιάζεται ο Έλληνας για την ελευθερία του, όταν αποφασίζει να επιστρέψει στη μάνα του «επί τας»…
Ζήσαμε τον Μέγα στρατηλάτη να εξανθρωπίζει την οικουμένη και να φεύγει στα 33 του, αφήνοντας ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία…
Ζήσαμε τους μεγάλους φιλοσόφους να διδάσκουν το «ευ ζην»…
Ζήσαμε τους Έλληνες να αφιερώνουν βωμό στον «Άγνωστο Θεό» που θα συναντούσαν λίγο αργότερα ως γνωστό πρόσωπο, ως Χριστό και να προσφέρουν ως άρμα στον χριστιανισμό, την γλώσσα τους και τον πολιτισμό τους, για να τους μάθει για το «επέκεινα».
Ζήσαμε τους πρώτους χριστιανούς να μαρτυρούν κατά χιλιάδες στο όνομά Του…
Ζήσαμε έναν άλλο Μέγα να μεταφέρει την πρωτεύουσα και να εκκινεί την χιλιόχρονη, δοξασμένη, βυζαντινή αυτοκρατορία…
Ζήσαμε κάποιο απομεσήμερο τον τελευταίο αυτοκράτορα να θυσιάζεται στην πύλη του Αγίου Ρωμανού και να μαρμαρώνει αναμένοντας την στιγμή που θα επιστρέψει…
Ζήσαμε τον γέρο του Μωριά να υπόσχεται «τσεκούρι και φωτιά» στους προσκυνημένους…
Ζήσαμε τον τουρκοφάγο να παθαίνει αγκύλωση στο χέρι από τις ατέλειωτες ώρες που κρατούσε το σπαθί στη μάχη και μετά από χρόνια ήρωας και τυφλός να ζητιανεύει απ’ έξω από την εκκλησιά για ένα κομμάτι ψωμί, γιατί το «σύστημα» της εποχής τον άφησε απ’ έξω…
Ζήσαμε τον Μίκη Ζέζα να αυτομολεί και να αφήνει πίσω το μέλλον του, για να σώσει την Μακεδονία…
Ζήσαμε τους μαυροντυμένους Πόντιους να τσακώνονται με την γη χορεύοντας τον Πυρρίχιο πριν ξεχυθούν στην μάχη εναντίον των τουρκικών ορδών…
Ζήσαμε τους μικρασιάτες αδελφούς μας να αφήνουν την γη της Ιωνίας και να επιβιβάζονται στα πλοία καψαλισμένοι από την φωτιά των βαρβάρων που έκαιγε την πόλη και τις ρίζες τους…
Ζήσαμε μια στρατιωτική ευφυΐα να προφέρει μια τόσο μικρή λέξη που λήγει έχουν το θάρρος να προφέρουν και τον λαό να υλοποιεί την άρνηση ξεφτιλίζοντας τους πολλαπλάσιους, υπερόπτες κοκορόμυαλους και να τους πετά στην θάλασσα…
Ζήσαμε την γερμανική πολεμική μηχανή να αποδίδει τιμές στους υπερασπιστές των οχυρών που προτιμούσαν να πέσουν από το να τα παραδώσουν και να μαθαίνουν στους ήρωες να πολεμούν σαν Έλληνες…
Ζήσαμε τους ανυπότακτους Έλληνες σε βουνά και πόλεις να μην αντέχουν την γερμανική μπότα και να θυσιάζονται για την ελευθερία…
Ζήσαμε τον Διγενή την πρωταπριλιά του ΄55 «με την βοήθεια του Θεού και πίστη στον τίμιο αγώνα» να αναλαμβάνει τον αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού…
Ζήσαμε τον ερασιθάνατο Σταυραετό του Μαχαιρά να γίνεται η λαμπάδα ολάκερου του Ελληνισμού και να διδάσκει τους Άγγλους πως πεθαίνουν οι Έλληνες, αφού πρώτα τους έμαθε πως πολεμούν…
Ζήσαμε τον έφηβο Βαγορή να παίρνει μιάν ανηφοριά για να βρει την λευτεριά και να συναντά την αγχόνη που του κόβει τον λώρο ο οποίος τον συνέδεε με την αιωνιότητα…
Ζήσαμε τον Σολωμό να τραβάει την τελευταία ρουφηξιά και να δέχεται το άνανδρο βόλι πριν κατεβάσει τη μισητή ημισέληνο απ’ το νησί του, ποτίζοντας με λίγο ακόμα αίμα τα άγια χώματά μας…
Τέλος, ζήσαμε τα 3 παλικάρια των Ιμίων να παίρνουν την σκυτάλη των ηρώων για να την παραδώσουν στους επόμενους…
Για όλα αυτά, γίνεται κατανοητό γιατί δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οι μνήμες μας στάζουν αίμα, τα χώματά μας, ξεβράζουν διαρκώς ήρωες και μάρτυρες, στη γη μας φυτρώνουν σταυροί. Αυτές είναι οι αναμνήσεις μας. Σκοπός μας να τις μετατρέψουμε σε όνειρα. Σε όνειρα που θα γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης τους!
Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος
Πάτρα
pan.kostop79@gmail.com
