Δεν θα σταθώ στο κατά πόσον υπήρξαν θύματα στο Πολυτεχνείο. Ούτε φυσικά στο τι κρυβόταν πίσω από αυτό. Μικρή σημασία έχει. Αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι ότι πρόκειται για τον θεμέλιο μύθο του χρεοκοπημένου πια μεταπολιτευτικού οικοδομήματος.
Εύλογα θα πουν κάποιοι ότι εμμέσως με αυτόν τον τρόπο πολλοί είναι αυτοί που νομιμοποιούν το καθεστώς που η Μεταπολίτευση αντικατέστησε. Δικαίωμά τους! Σε μια δημοκρατία όμως δεν μπορούν απλά κάποιοι να λένε ό,τι θέλουν, αλλά όλοι. Αλλωστε πόσους αλήθεια ενδιαφέρει η πραγματική ιστορία σ’ αυτό το παραμύθι του… «κοινοβουλευτικού τόξου» – έτσι δεν το λένε;
Αν λοιπόν έχει ένα ενδιαφέρον το Πολυτεχνείο, και δη για τη νέα γενιά, τότε αυτό είναι σίγουρα ο τρόπος με τον οποίον αυτό επηρεάζει τη σημερινή πραγματικότητα και τη σημερινή μας καθημερινότητα. Αν τα πάρουμε ένα ένα, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κάτι που να ισορροπήσει την πλάστιγγα εις ό,τι αφορά την υστεροφημία αυτού του «έπους».
Ξεκινώντας από τα πρόσωπα, στην πλειονότητά τους οι εμπλεκόμενοι που κεφαλαιοποίησαν πολιτικά τη συμμετοχή τους στις ταραχές του Νοεμβρίου του ’73 απομυθοποιήθηκαν μέσα από τη συμμετοχή τους στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και στα «ανανεωτικά κομμουνιστικά» φυτώρια που τροφοδοτούσαν το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και εν τέλει γέννησαν τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα γλείφει τον Ντόναλντ Τραμπ, το ΝΑΤΟ και τη Μέρκελ.
Η δε ακαδημαϊκή παρακαταθήκη του αγώνα για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» ήταν η απαξίωση της εθνικής Παιδείας, η καταστροφή των πανεπιστημίων και η μετατροπή των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε πεδία επαναστατικής γυμναστικής. Κι αυτά, ώσπου το παλικάρι μας να βάλει το κοστούμι, να κουρέψει το μαλλί και να γίνει «γκόλντεν μπόι» χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο σε κάποιον κρατικοδίαιτο οργανισμό ή ως αργόμισθος, εξυπηρετώντας κάποιο «ντιλάκι» στο εγχώριο παράρτημα κάποιας πολυεθνικής.
Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν γέννησε τον δικό της πολιτισμό, παρά μόνον κακέκτυπα της υποκουλτούρας του «Μάη του ‘68». Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν αυτή που ουσιαστικά μόλυνε το κράτος και την κοινωνία με την ιδεολογία του τεμπέλη και του βολεψάκια και του «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας», για να φτάσει σήμερα να έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα νεοκομμουνιστικό πείραμα, που ταλαντεύεται μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, μεταξύ Ευρώπης και Βορείου Κορέας, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Αποκορύφωμα αυτής της δικτατορίας του πολιτισμικού μαρξισμού – μηδενισμού είναι ο αυταρχισμός στην Παιδεία και η απόπειρα γενιτσαροποίησης της ελληνικής νεολαίας με αφετηρία πάντοτε αυτό το γελοίο μύθευμα, που κι αν είχε κάποιους πραγματικούς ήρωες ή νεκρούς, αν ζουν σήμερα, φτύνουν τον εαυτό τους κάθε μέρα στον καθρέφτη, κι αν πέθαναν, τα κόκαλά τους πάσχουν από χρόνιο Πάρκινσον. Τρανή απόδειξη αυτού, ο ξεσηκωμός της μαθητιώσας νεολαίας που βγαίνει από το καβούκι της και σκορπά το σάλιο της στους γραφικούς αυτούς ψευδοήρωες.
