Ο πόλεμος είχε τελειώσει για την Ελλάδα. Ενώ στην Ευρώπη οι καταστροφές και οι μάχες συνεχίζονταν οι Έλληνες μπορούσαν να βλέπουν μπροστά. Από τον Οκτώβριο ο κατακτητής είχε αποχωρήσει και η αισιοδοξία στα πρόσωπα του λαού μας είχε επιστρέψει…
Όμως, η καταστροφή ήταν μεγάλη. Επί 3,5 έτη οι κατακτητές ισοπέδωσαν και κατέστρεψαν τις υποδομές ενώ χιλιάδες πολίτες χάθηκαν από την πείνα, τις αρρώστιες, τις εκτελέσεις… Και, όμως, η αισιοδοξία για το μέλλον είχε επιστρέψει…
Και μέσα σε αυτή τη χαρά και την ελπίδα βγήκε στην επιφάνεια το πιο κτηνώδες ένστικτο του ανθρώπου: η δίψα για εξουσία με κάθε κόστος. Οι πολιτικές δυνάμεις επιδόθηκαν σε έναν αγώνα για την κυριαρχία στη χώρα. Από τη μια τα λεγόμενα αστικά κόμματα του κέντρου και από την άλλη η αριστερά με τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Μαζί τους διαιρέθηκαν και οι Έλληνες.
Μια αφορμή αρκούσε για να ξεσπάσει το κακό…Μια διαδήλωση με πυροβολισμούς και νεκρούς από τα πυρά της αστυνομίας… Οι διαδηλωτές ζητούσαν να μην αφοπλιστεί ο ΕΛΑΣ… Αυτό ήταν… Ενεργοποιήθηκε ένα σχέδιο καλά κρυμμένο επί 1,5 χρόνο. Το λάφυρο ήταν η πρωτεύουσα…
Η Αθήνα περικυκλώθηκε. Δέχτηκε την επίθεση 40.000 ανταρτών του ΕΛΑΣ και των εφεδρειών του μέσα στην πόλη. Μια-μια οι συνοικίες έπεφταν στα χέρια του. Και τα αστυνομικά τμήματα… Εκτελέσεις… όπως στην κατοχή… Αίμα στους δρόμους, πόνος, χαμός… Απαισιοδοξία…
Και καθώς προχωρούσαν οι αντάρτες συνάντησαν ισχυρές εστίες αντίστασης: η χωροφυλακή, η 3η Ορεινή Ταξιαρχία και οι Αγγλικές μονάδες που στήριζαν την αστική κυβέρνηση. Ο ΕΛΑΣ θα νικούσε. Αλλά προσέκρουσε πάνω στο θάρρος λίγων γενναίων ανθρώπων. Και κράτησαν το κέντρο της Αθήνας μέχρι που οι Βρετανικές ενισχύσεις έφτασαν στον Πειραιά και έδιωξαν τον ΕΛΑΣ. Φεύγοντας οι αντάρτες πήραν μαζί τους 10.000 ομήρους. Κάποιοι δεν γύρισαν ποτέ…Παρέδωσαν τα όπλα ένα μήνα μετά με τη Συμφωνία της Βάρκιζας…
Και μέσα από αυτό το χάος εκείνο το ματωμένο Δεκέμβρη έλαμψαν μικρές ιστορίες δόξας και γενναιότητας. Αλλά και μαύρες σελίδες ιστορίας σφαγών και βαρβαροτήτων… Είναι, όμως, ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Μαύρο. Σκοτεινό. Αλλά με φωτεινές αναλαμπές. Ας κρατήσουμε αυτές τις λίγες αναλαμπές ως ελάχιστη προσφορά ενός ιστορικού γεγονότος στην πορεία ενός πονεμένου λαού…
