Εάν η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα μας έχει ένα δομικό στοιχείο πολιτικής συμπεριφοράς, αυτό είναι η “ηθικοποίηση” των πάντων. Κάθε διαφορετική άποψη δεν αντιμετωπίζεται ως μια διαφορετική πιθανότητα λύσης σε ένα πρόβλημα, δεν αντιμετωπίζεται ως μια διαφορετική στάση ζωής, δεν αντιμετωπίζεται ως μια πιθανή εναλλακτική οδός, αλλά ορίζεται με βάση ψευδο-ψυχολογικούς και στην πραγματικότητα ηθικούς χαρακτηρισμούς. Ως εκ τούτου ο πολιτικός αντίπαλος μετατρέπεται όχι απλά σε “αμαρτωλό” αλλά σε “αιρετικό”.
Και ο Θεός να δώσει να μην βρεθείς ως διαφωνών, εκφράζοντας την γνώμη σου σε κάποια από τις “λαϊκές εκδηλώσεις” της μαχόμενης αριστεράς του δρόμου. Η δράση των Σταμουλοκολλάδων φαντάζει πλέον ως ρομαντική εκδήλωση τρυφερότητας, σε σχέση με τους ριζοσπαστικοποιημένους αριστερούς της “αντιφά” που μπορεί άνετα να σε στείλουν στο νοσοκομείο σε περίπτωση διαφωνίας. Ή και να πάρεις κάποια βόμβα σε μορφή επιστολής στο ταχυδρομείο σου. Γιατί όλοι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι “ζηλωτές” αυτής της “αντιθρησκευτικής θρησκείας”.
Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, αφού όταν ηθικοποιείς την πολιτική το φυσικό αποτέλεσμα είναι το να μετατρέψεις τον πολιτικό σου αντίπαλο σε “ηθικό παραβάτη”. Άρα νόμιμο στόχο των επιβολέων της ηθικής ορθοδοξίας, είτε αυτή εκφράζεται από καθηγητές Πανεπιστημίου, είτε από στοχαστές της αριστεράς όπως ο Τσόμσκι.
Αυτή η διαμόρφωση της σύγχρονης αριστεράς, θυμίζει περισσότερο θρησκεία παρά ο,τιδήποτε άλλο. Κατά τους ισχυρισμούς της η αριστερά είναι κατά κύριο λόγο κοσμική, τόσο που αντιτίθεται κατά βάση σε κάθε παραδοσιακή θρησκεία. Όμως αυτό που έχει δημιουργήσει είναι μια δική της θρησκεία. Ή έστω ένα υποκατάστατο θρησκείας.
Κατέχουν ένα δόγμα το οποίο μπορεί να μην είναι γραμμένο αλλά είναι κατανοητό από όλους: Υπάρχει ένας σωστός τρόπος να σκέφτεσαι και ένας σωστός τρόπος να μιλάς, αλλά και ένα συγκεκριμένο πεδίο πραγμάτων για τα οποία πρέπει να σκέφτεσαι και να μιλάς. Η πολιτική ορθότητα, η οποία από ένα σέτ κανόνων για “καλή συμπεριφορά” μετατράπηκε σε προθάλαμο ολοκληρωτισμού.
Και μην τολμήσεις να αμφισβητήσεις τον “περιβαλλοντισμό” τους. Μην τολμήσεις να αγγίξεις την “σεξουαλικότητα” ως “ταυτότητα” ή το ζήτημα των “φύλων”. Η κοινωνική απομόνωση είναι η καλύτερη των καταλήξεων. Στα Πανεπιστήμιά μας, προστατευμένα ως άσυλα, υπάρχει μόνον ένα “σύνολο” απόψεων που διδάσκεται ως η υπέρτατη “Αλήθεια” και εάν τολμήσει κανείς να εκφέρει έστω και αισθητικά διαφορετική άποψη μπορεί να καταλήξει χτισμένος στο γραφείο του ή χτυπημένος και βαμμένος με σπρέι. Γιατί; Γιατί είναι “αιρετικός”. Και η αντιμετώπιση των αιρετικών ήταν πάντοτε η ίδια, διαχρονικά.
