Την Κυριακή το απόγευμα (22/10) στο Σύνταγμα πραγματοποιήθηκε διαδήλωση διαμαρτυρίας για το επαίσχυντο νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Την συγκέντρωση οργάνωσαν μεμονωμένα πρόσωπα, ενώ στήριξαν οργανώσεις και σύλλογοι, μικρής εμβέλειας. Με αφορμή αυτήν τη συγκέντρωση, κάποιοι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές/ ακροαριστεροί, οργάνωσαν αντιδιαδήλωση, «ενάντια σε κάθε πατριάρχη, ομοφοβικό, τρανσφοβικό, ρατσιστή», όπως ανέφεραν σε κάλεσμά τους, για να την εμποδίσουν.
Επειδή δεν κατοικώ στην Αθήνα, ψάχνοντας το βράδυ σε μηχανή αναζήτησης του διαδικτύου για να δω αν υπήρχε κάποια αναφορά από τα Μέσα Ενημέρωσης (δεν μ’ αρέσει ο όρος «μαζικής») για το πως πήγε η διαδήλωση, το μόνο σχετικό που έβρισκα ήταν τα επεισόδια ανάμεσα σε «ακροδεξιούς» και «αντιφασίστες» και τον ξυλοδαρμό τριών ευέλπιδων. Τότε, θυμήθηκα τον φιλόσοφο Αντισθένη. Όπως έλεγε ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις», δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έκαναν οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα Ενημέρωσης.
Ας αναφέρουμε εδώ τη γνώμη κάποιων κοινωνιολόγων και πολιτικών επιστημόνων (π.χ. Rydgren, Minkenberg), για τον χαρακτηρισμό «ακροδεξιός». Σύμφωνα μ’ αυτούς υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ άκρας και ριζοσπαστικής Δεξιάς. Το κομβικό σημείο για να χαρακτηριστεί κάποιος ακροδεξιός είναι ο εξτρεμισμός ο οποίος εκδηλώνεται με δυο χαρακτηριστικά, την χρήση βίας και τον αντιδημοκρατισμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι οργανωτές της διαδήλωσης έκαναν ένα ειρηνικό κάλεσμα, όπως φαίνεται από την ανακοίνωσή τους πριν την συγκέντρωση και δεν χρησιμοποίησαν βία. Το δημοκρατικό κάλεσμα στρεφόταν ενάντια σε ένα νομοσχέδιο το οποίο ψηφίστηκε χωρίς ουσιαστική πλειοψηφία, δίχασε την κοινωνία και του οποίου η ψήφιση ερχόταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τη θέληση του μεγαλύτερου μέρους του λαού. Αντίθετα, οι «αντιφασίστες», προσπάθησαν να εμποδίσουν μια νόμιμη, δημοκρατική διαδήλωση, ενώ χρησιμοποίησαν βία. Εδώ έρχεται η σύγχυση. Ποιος από τους δυο είναι ακροδεξιός; Ποιος από τους δυο είναι φασίστας; Ποιος είναι αντιδημοκράτης και ποιος αντιφασίστας; οι απαντήσεις, αυτονόητες, όχι όμως για όλους…
Οι δημοσιογράφοι οι οποίοι ασχολήθηκαν με το θέμα, θεώρησαν σωστό να προβούν συντεταγμένα στον χαρακτηρισμό «ακροδεξιοί» για τους οργανωτές της ειρηνικής διαδήλωσης, παρότι προφανώς οι ίδιοι τον αρνούνται και στο χαρακτηρισμό «αντιφασίστες» γι’ αυτούς που εμπόδισαν βίαια την διαδήλωση, χαρακτηρισμό τον οποίο οι ίδιοι αποδίδουν στους εαυτούς τους και ο οποίος αυτόματα συνεπάγεται ότι οι άλλοι είναι φασίστες. Δηλαδή στους μεν αποδίδουν ένα χαρακτηρισμό με αρνητική χροιά και στους δε, ένα χαρακτηρισμό με θετική χροιά. Εκτός λοιπόν του ψευδούς του πράγματος που αναλύσαμε παραπάνω, το χειρότερο είναι ότι βλέπουμε τα Μέσα Ενημέρωσης να μεροληπτούν υπέρ των αναρχικών, δημιουργώντας εντυπώσεις και καλλιεργώντας το ανάλογο και απαραίτητο κλίμα για να είναι συνεπείς με την πολιτική ορθότητα. Αλήθεια οι δημοσιογράφοι οι οποίοι ενεργούν προβοκατόρικα και προπαγανδιστικά, πως έπρεπε να χαρακτηρίζονται;
Ο μόνος δημοκρατικός δρόμος αντίστασης είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενεργοποίηση του πραγματικά υγιώς σκεπτόμενου μέρους του λαού για την καταγγελία αυτών των πρακτικών.
Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο μια ρήση που φέρεται να είχε πει ο Τσώρτσιλ (από κάποιους αμφισβητείται) «οι φασίστες του μέλλοντος θα είναι οι αντιφασίστες»! Βέβαια το μέλλον των προηγούμενων δεκαετιών, είναι το σημερινό παρόν…
