Διαμαντής Καρασούλας*
Ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974. Μετά την πτώση της δικτατορίας Ιωαννίδη υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστέφει από τη Γαλλία για να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου πλήθος κόσμου τον προσμένει ως σωτήρα για την πολυπόθητη πολιτική λύση που θα φέρει ξανά την σταθερότητα και την ειρήνη στη Χώρα. Στις 4 τα ξημερώματα ορκίζεται Πρωθυπουργός από τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ στην κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητας”. Είναι το ξεκίνημα της Μεταπολίτευσης.
Σαρανταένα χρόνια μετά κάνουμε τον απολογισμό της μέσα στην δύνη μιας σφοδρής πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Η 24η Ιουλίου φαντάζει σήμερα περισσότερο ως επέτειος ή ως μνημόσυνο; Είναι ημέρα γιορτής ή περισυλλογής; Ωφελήθηκε ή ζημιώθηκε η Χώρα και ο λαός από τη Μεταπολίτευση; Μεγάλωσε ή συρρικνώθηκε το Έθνος τα σαράντα αυτά χρόνια; Ασφαλώς, οποιαδήποτε μονολεκτική απάντηση ή ισοπεδωτική άρνηση δεν μπορεί να απαντήσει σοβαρά σε αυτά τα ερωτήματα. Η Μεταπολίτευση ήταν η αναγκαία στροφή στον εκδημοκρατισμό της Χώρας, στην εθνική συμφιλίωση και την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής και ενότητας. Ήταν ιστορική και λαϊκή απαίτηση. Όμως δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που περίμενε ο λαός, αυτό που είχε ανάγκη η Πατρίδα μας.
Η χρεοκοπία του οικονομικού και πρωτίστως πολιτικού συστήματος της Χώρας αποτέλεσε τελικώς την χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης την οποία ήρθε να επισφραγίσει το μνημόνιο το 2010. Το μνημόνιο που ήταν στην πραγματικότητα η καθυστερημένη υπογραφή στην ληξιαρχική πράξη θανάτου της Μεταπολίτευσης αφού ξεγύμνωσε την ηθική και πολιτική της ένδεια, φανέρωσε με τον πιο ηχηρό τρόπο την κατάρρευση του γυάλινου πύργου μιας επίπλαστης και δανεικής ευημερίας η οποία ταυτίστηκε ανήθικα με το δημοκρατικό πολίτευμα. Στο όνομα της δημοκρατίας και της προόδου αποσαθρώθηκαν οι θεσμοί, χαλάρωσαν οι ηθικές αναστολές στον πολιτικό και κοινωνικό βίο, θεσμοθετήθηκε η κλοπή του δημοσίου χρήματος, η διαπλοκή, η συναλλαγή πολιτών και πολιτικών, η ατιμωρησία της πολιτικής διαφθοράς. Διαλύθηκε η εθνική παραγωγή, αποξενώθηκαν οι Έλληνες από τον πρωτογενή τομέα, αφανίστηκε η άλλοτε κραταία βιομηχανία της Χώρας με αποτέλεσμα να μετατραπούμε σε μια Χώρα απολύτως εξαρτώμενη από το δανεισμό και την εισαγωγή ξένων προιόντων.
Πέντε χρόνια μετά την ομολογία της πολιτικής και οικονομικής μας χρεοκοπίας, το ίδιο πολιτικό σύστημα, φτωχότερο και πιο αναξιόπιστο από ποτέ, ανακυκλώνεται και αναπαράγει τον εαυτό του προσπαθώντας να βγάλει την Χώρα από το αδιέξοδο χωρίς επιτυχία. Ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να λύσει τα αμέτρητα εθνικά προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε με πρώτο και κυριότερο τον ίδιο του τον εαυτό. Η κατάρρευση της Μεταπολίτευσης έφερε στην εξουσία για πρώτη φορά την επί σαράντα χρόνια μονίμως κραυγάζουσα και καταγγέλουσα τα πάντα Αριστερά που διακύρρητε ότι είχε την λύση για όλα τα προβλήματα, τον “άλλο δρόμο” για τον τερματισμό κάθε κοινωνικής αδικίας. Τελικώς όμως αυτός ο “άλλος δρόμος” της Αριστεράς δεν υπήρχε, δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν μόνο ξεπερασμένες πολιτικές θεωρίες του περασμένου αιώνα, παγκοσμίως αποτυχημένα συστήματα εξουσίας, θορυβώδη και ανούσια συνθήματα απ’ τα πανό και τις ντουντούκες της Μεταπολίτευσης. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία απομυθοποίησε άπαξ δια παντός τον μύθο της Αριστερής διακυβέρνησης και τις ουτοπικές και ανεφάρμοστες “αριστερές λύσεις”. Δυστυχώς όμως, την βίαιη αυτή προσαρμογή της Αριστεράς στην πραγματικότητα και τον ρεαλισμό την πλήρωσαν ακριβά η Χώρα και οι πολίτες.
Η φετινή επέτειος της Μεταπολίτευσης θα πρέπει να είναι και η τελευταία. Είναι εθνική επιταγή, ιστορική αναγκαιότητα και μονόδρομος εθνικής επιβίωσης η μετάβαση στην νέα Μεταπολίτευση. Είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε σελίδα απ’ το μεταπολιτευτικό πολιτικό, ιδεολογικό, οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο που χρεοκόπησε το 2010. Πληρώσαμε ακριβά για να μάθουμε αλλά τώρα ξέρουμε. Ξέρουμε τι πρέπει να αφήσουμε πίσω και που πρέπει να πάμε. Να εγκαταλείψουμε τις παθογένειες, τα λάθη και τα βαρίδια της Μεταπολίτευσης αλλά και να διασφαλίσουμε και να διαφυλάξουμε τις εθνικές κατακτήσεις της περιόδου αυτής με πρώτη και κύρια την Ευρωπαϊκή θέση και πορεία της Χώρας μας. Να προχωρήσουμε αποφασιστικά στη νέα Μεταπολίτευση, σε μια δημοκρατία ευρύτερη και ανοιχτή για όλους που θα υπηρετεί εθνικούς στόχους και όχι τον εαυτό της. Σε μια δημοκρατία χωρίς κληρονομικούς θώκους, χωρίς προνόμια για λίγους, χωρίς φεουδαρχίες. Για ένα δημοκρατικό, φιλελεύθερο και δίκαιο κράτος με ισχυρή εθνική και πολιτισμική ταυτότητα μέσα στην Ευρώπη. Με ένα νέο εθνικό στόχο και όραμα για την Ελλάδα του 2020.
*Ο Διαμαντής Καρασούλας είναι Μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (ΔΙΕΣΥ)
