Ήταν τον Μαϊο του 2017 όταν o Eμμανουέλ Μακρόν γινόταν πρόεδρος της Γαλλίας και στη “Νεα Δημοκρατία” άνοιγαν σαμπάνιες. Για “ήττα του εθνολαϊκισμού” έκανε λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενώ εξέφρασε και τη βεβαιότητα πως “το πολιτικό εκκρεμές στην Ε.Ε. αλλάζει φορά”. Δεν θα μπορούσε να πέσει περισσότερο έξω.
Τους επόμενους μήνες τα κόμματα , που τα καθεστωτικά ΜΜΕ αποκαλούν απαξιωτικά ως “εθνολαϊκιστικά”, δηλαδή τα κόμματα εκείνα που αμφισβητούν την οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού συγκεντρωτικού υπερκράτους και την καταστροφική πολιτική της μαζικής και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται. Στις αυστριακές εκλογές κέρδισαν την δεύτερη θέση και ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν με τον κεντροδεξιό Σεμπάστιαν Κουρτς, ο οποίος κατέκτησε την πρωτιά, μόνο και μόνο επειδή “έκλεψε” μεγάλο μέρος της ατζέντας τους. Στην Τσεχία, θριάμβευσε ένας επιχειρηματίας που θυμίζει πολύ τον Ντόναλντ Τραμπ και ο οποίος είναι σκληρός στο προσφυγικό και δεν θελει να ακούσει λέξη για είσοδο της χώρας του στην ευρωζώνη. Στη Γερμανία, οι Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελα Μέρκελ σημείωσαν το χαμηλότερο ποσοστό τoυς από το 1949, το αντιμεταναστευτικό και ευρωσκεπτικιστικό AfD κατέκτησε την τρίτη θέση ενώ οι Φιλελεύθεροι υπερδιπλασίασαν τις δυνάμεις τους, επειδή υιοθέτησαν μια παρόμοια ρητορική. Τέλος, στη Γαλλία, όπου η δημοτικότητα του Μακρόν έχει πέσει στα τάρταρα , ο επικρατέστερος υποψήφιος για την ηγεσία των κεντροδεξιών, δηλώνει θατσερικός στην οικονομία, αυστηρός σε ζητήματα μετανάστευσης και πολύ επιφυλακτικός σε θέματα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Στην Ελλάδα πάλι, η “Νέα Δημοκρατία” του Κυριάκου Μητσοτάκη μοιάζει να μην έχει αντιληφθεί τί συμβαίνει. Οι αποτυχημένες και καταδικασμένες πολιτικές του “Refugees Welcome” και του “Πατρίδα μας η Ευρώπη” εξακολουθούν να είναι ευαγγέλιο για τη “Νέα Δημοκρατία” , όπου μέχρι και ο τάχα μου εθνικιστής Άδωνης Γεωργιάδης δηλώνει …Ευρωπαίος φεντεραλιστής! Ίσως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουν επιτέλους στην Πειραιώς, έστω και για λόγους πολιτικού οπορτουνισμού, πως ο Μακρόν και οι πολιτικές του (αυτό το μίγμα ευρωλαγνείας, απολιτίκ τεχνοκρατισμού και“πολιτικής ορθότητας”), δεν ειναι το καινούργιο που γεννιέται αλλά οι τελευταίοι σπασμοί του παλιού που πεθαίνει. Διαφορετικά, ακόμη και αν γίνουν κυβέρνηση, θα είναι εκτός τόπου και χρόνου, σε μια Ευρώπη και σε έναν πλανήτη που αλλάζουν ραγδαία. Και αυτό κάθε άλλο παρά εγγυάται την μακροημέρευσή τους στην εξουσία.
