του Σταύρου Χριστοδούλου
Αλήθεια άραγε υπάρχει έστω και ένας, νούς-αν μη τι άλλο- βραδύνους, που να θεωρεί τους πολιτικούς ταγούς άμοιρους φαιάς ουσίας, ή έστω κατώτερους πνευματικώς των περιστάσεων; Γιατί, ειλικρινά, εντός τους κοινοβουλίου, αλλά και εκτός, στον εν συνόλω βίο υπάρχουν τα πρόσωπα εκείνα τα προορισμένα να επιδιώξουν την ανάταση του κράτους σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Το ότι το σύστημα σκοπίμως τα περιθωριοποιεί ποδηγετώντας τα, αφορά την πρωταρχική βούληση της συστάσεως μας (που φυσικά δεν προέρχεται από illuminati, δροκανιανούς και λοιπά φαντασιοκοπιών τεχνάσματα), ήτοι την ψοφοδεή παραμονή, στην εμμονική ειρκτή της μετριότητας. Λείπει, πάντοτε έλλειπε, το όραμα, η ελπίδα, η μέλλουσα αναγέννηση (πρόσκαιρη Μεγάλη Ιδέα ήταν ένα όραμα, όχι όμως ικανό ως αποδείχθηκε).
Plenty of bureaucrats…,
Ένα κολοσσιαίο πελατειακό, μεστό αλληλεξαρτήσεων κράτος -ένας οργανωτικά στάσιμος (ερυθρός ιδεοληπτικά) γίγας-, ένα σύμπλεγμα πολιτικής δύναμης-κέντρων ενημέρωσης-συνδικαλιστικών ενώσεων, ένας φετιχισμός «μετα-μοντέρνου» προοδευτικού τσίρκου τραγελαφικών ζογκλέρ της εστέτ διανόησης κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο ανερυθρίαστα, μία γενικευμένη πολιτική αδιαφορία, ενδυόμενη το ιμάτιο νόθας κοινωνιοκεντρικής αντίληψης με βαθειά τα κόμπλεξ μειονεξίας (εξ’ ου και η ζήλεια, η χαιρεκακία, ο ρεβανσισμός του μπλέ, του πράσινου, του ροζ) και πανωφόρι ωφελιμισμού, στείρας ιδιώτευσης, άτεγκτης χρησιμοθηρίας.
Όλα αυτά είναι βερμπαλισμοί; Όχι, βέβαια, γι’ αυτό η τεράστια πλειονότητα της κεντροαριστεράς (μαζί με τους απέναντι «εξαρτημένους», άρα όχι φιλελεύθερους, που τουλάχιστον δεν μιλούν για κοινωνικές δομές εν είδει καραμέλας) έτρεχε να αγοράσει προμήθειες υποθάλπτοντας το τραπεζικό σύστημα μέχρις εσχάτων. Στα παραπάνω προστίθενται η διάχυτη αίσθηση νομιμοποιηθέντος αμοραλισμού: δίκαιο είναι το δικό μας δίκαιο- είμαστε πολύ, «έχουμε λόμπυ και χόμπι»(κατά την γλαφυρότητα του Κορνήλιου Καστοριάδη). Αυτή η «Σέκτα των Αναθεωρητών» εγκλωβίστηκε. Αν όλη η Ελλάδα της ανήκει, η χώρα προσέκρουσε τα βράχια, και η Μαρίνα ανήκει σε άλλη κοσμοθέαση για να την παρηγορήσει, σαν παλαιές καλές φίλες…
Playafederalistgame,
Μα, αυτή είναι η πραγματικότης, η “μεταπολίτευση” κατέρρευσε αναντίλεκτα πλέον, η Ε.Ε. καταπροδόθηκε εντός των αντιφάσεων της, ο εμμονικός μαρξισμός από το κέντρο έως το άκρο απέτυχε, η τάχα “δεξιά” σωριάστηκε (αχ τι κρίμα..). Ιθύνοντες είμαστε όλοι εμείς, όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ακολουθήσαμε πρακτικά ή ιδεοληπτικά τον «κακό δρόμο» μέ ή χωρίς εισαγωγικά.(βλ.παραπομπή στη σοφή ρήση “μαζί τα φάγαμε”: του Θ.Π).
Το βάρος, παρολ’ αυτά κείται στους ώμους μας. Η υπευθυνότητα του πολίτη συνίσταται στην αποδοχή ευθυνών, όχι στην αναζήτηση της επονείδιστης, του αποδιοπομπαίου μεταμορφωμένου Δία ερρωμένης «για τα μάτια του κόσμου». Δεν είναι πραξικόπημα, είναι η θεία δίκη των αμαρτιών, των παρατεταμένων αστοχημάτων που διεπράξαμε, που ορρωδούσαμε προ των πραγμάτων με το αληθινό όνομα τους. Διά τούτο και το περίφημο #hushtag πως πρόκειται για πραξικόπημα (thisisacoup), αποτελεί άκρατο μιμητισμό και εθνική ανανδρεία, τεκμήρια στα χέρια του γράφοντος και των λεγομένων του. Ο ευρωπαϊκός αντιφεντεραλισμός χέρι-χέρι με τον ευρωσκεπτικισμό, που ο εγκλωβισμένος εν Ελλάδι συντηρητισμός έθετε τις ελπίδες του, δικαιώνονται ως στάσεις προοδευτικές, νηφαλιότητας και κριτικής εγρήγορσης. Μολονότι, λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να προτάξει αρκετά γεγονότα προς επίρρωση των άνωθεν ειρημένων, συνετή είναι η όραση της επόμενης ημέρας.
Putin {or even Putin–you claim what you are interested in} the enemy
Το δημοψήφισμα ακυρώθηκε defacto, και ο κυβερνητικός συνασπισμός απώλεσε τον λόγο υπάρξεως του. Είναι έκδηλο πως πέραν κάθε φανατισμού, η κυβέρνηση έχει χάσει το κύρος της, μαζί με κάθε κόμμα της βουλής, μη διαθέτοντας καμία κάνουλα πολιτικής ανασύστασης. Οι εφαρμοσθείσες ιδεοληψίες παρήκμασαν βάναυσα και το μέλλον διαγράφεται από κυβέρνηση τεχνοκρατών, πρόωρες εκλογές, αδυναμία αρμόζουσας εδαφικής προστασίας (βλ. περικοπές στην άμυνα),εθνικό χάος (βλ. νόμο ιθαγένειας), διάδοση των ήδη αναφερθέντων «ιών» με δημοσιοϋπαλληλίκι αριστοκρατικής κάστας να δημιουργεί απόσταση από το ρεαλιστικό αντίκρισμα της κοινωνίας , φαινόμενα κοινωνικής νοσηρότητας, βίαια πτώση του βιοτικού επιπέδου, πλήρης υποβάθμιση των έστω λιγοστών κοινωνικών παροχών, εκπαιδευτικός μαρασμός, ενώ η πολιτισμική κατάπτωση θα αγγίξει σημεία τριτοκοσμικών εθίμων με τυμπανοκρουσίες και κραυγές, αντί μελωδικών οργάνων.
Μία πρωτοπόρα και όχι παράλογη λύση θα ήταν η σύγκληση από τις πολιτικές δυνάμεις εκτελεστικής εξουσίας από αναγνωρισμένους παγκοσμίως Έλληνες τεχνοκράτες με διάρκεια άσκησης της τα τέσσερα χρόνια, εφαρμόζοντας τις μνημονιακές εντολές ή ανακύπτοντα ζητήματα, και παράλληλα εκλογές για σύσταση συντακτικής εθνοσυνέλευσης αποτελούμενης από εξακόσιους κομισάριους που θα συζητούσε και θα οχύρωνε το νέο υπόβαθρο του κράτους, εξαλείφοντας, εξοβελίζοντας και εκμηδενίζοντας τα λάθη και τις ατυχίες του παρελθόντος, τα πρότυπα τους και τους εκπροσώπους των. Με ένα τέτοιο σχέδιο επιτυγχάνεται η υγιής επανεκκίνηση του έθνους με δικλείδα ασφαλείας την ποσότητα των κομισαρίων και την ποιότητα των. Ο λαός θα γνωρίζει ότι δεν ψηφίζει για κυβέρνηση, δεν θα γίνει ρουσφέτι, γιατί ψηφίζει αποκλειστικά για την σύνταξη ενός πρωτότυπου και ρηξικέλευθου νέου συνταγματικού κειμένου. Μια αληθή αναγέννηση από τις ίδιες τις στάχτες.
Package you prays.
Όλα αυτά φυσικά, μπορεί να είναι παραδοξολογίες συλλογιστικών αλληλουχιών του γράφοντος, εις ένα ντελίριο πεσιμισμού, ανέλπιστης πίστης ή απέλπιδος ελπίδος φενακισμών, καθ’ ην στιγμήν το πλήθος περιχαρές δια το ένδοξο μέλλον, μετά βοών εν περίλαμπρω συγκίνησις, διαχέεται εις πλατείες αδράττοντας και αδραττόμενο εκ της βασιλείου ημέρας το τελικόν επιμύθιο, ώστε την αυριανήν θέλει φαλκιδεύσει τα κάθε λογής κακώς κείμενα. Αν όμως, είναι εν τέλει αλήθεια τα λεχθέντα αυτά τότε το σύστημα, όλο μαζί και ενωμένο( μαύρο, μπλέ, πράσινο, γαλάζιο, τιρκουάζ(sic), ροζ, κόκκινο), διαιωνίζει την παρακμή ευελπιστώντας πως θα κατορθώσει επιτυχώς, υποδουλώνοντας έτι μια φορά κάθε ένδειξη αναγέννησης.
Είθε η επόμενη ημέρα να αποτελέσει εφαλτήριο εθνικής αναζωογόνησης.
