Σε αυτό το άρθρο προσπαθούμε, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα μη προερχόμενα από νούμερα & στατιστικές, άρα και πιο ευχερή στη χρήση των, να εστιάσουμε στην κυριότερη θεματολογία της Αριστεράς, ώστε να την αφοπλίσουμε, αντιστρέφοντας τους όρους του τρόπου σκέψης. Ο Άνθρωπος δεν αλλάζει, μόνο η Ανθρωπιά.
Κοινωνική δικαιοσύνη
Αφορά την δίκαιη και προσήκουσα σχέση μεταξύ του ατόμου και της κοινότητας. Η κοινωνική δικαιοσύνη σχετίζεται με την οικονομική δικαιοσύνη, τον εξοβελισμό κοινωνικών προνομίων, την ισότιμη πρόσβαση στην υγεία, την παιδεία, τις επαγγελματικές ευκαιρίες, την κοινωνική ασφάλιση, τις δημόσιες παροχές κλπ. Εν ολίγοις, ό, τι το κράτος παρέχει δωρεάν στους πολίτες. Η λογική πίσω από την ύπαρξη της κοινωνικής δικαιοσύνης σε πρώτο επίπεδο είναι ο εξισωτικός συλλογισμός του «κράτος = κοινότητα,κοινωνία». Κράτος είναι το νομικό πρόσωπο του «λαού», ο οποίος αποτελείται από πολλές κοινότητες, και υπάρχει για να εκφράζει την θέληση του. Άρα το κράτος δεν είναι ίδιο με την κοινότητα. Έστω όμως πως ο εξισωτισμός ισχύει: για ποιο λόγο η σχέση ατόμου (προσωπικότητας στην δική μας γλώσσα) – κοινωνίας να πρέπει να ρυθμιστεί με βάση το «δίκαιο» ή το «ηθικό» από τα πάνω, δηλαδή από έναν νομοθέτη; Οι κοινότητες αποτελούνται από ελεύθερους ανθρώπους, προσωπικότητες αυτόφωτες και αυτόβουλες, η δε ηθική ταιριάζει να είναι ο μόνος κινητήριος μοχλός αλληλεγγύης, προσφοράς, «κοινωνίας». Και αυτό, διότι μόνο όταν οι σχέσεις υπάρχουν αυτοβούλως έχουν σημασία. Ο καταναγκασμός είναι τυραννία. Επομένως, οιαδήποτε σκέψη αφορά την «κοινωνική….» μας κραυγάζει απόρριψη. Δεν μπορούμε χάριν μιας απροσδιόριστης δημοκρατικής νομιμοποίησης, να θεσμοθετούμε τον καταναγκασμό των ανθρωπίνων σχέσεων. Ο άνθρωπος Κριτής, είναι ο Υπεράνθρωπος, και μετά τους γνωστούς Ιούλιο Καίσαρα, Ναπολέων, Μάο, Χίτλερ, Στάλιν κλπ, μάθαμε ότι είναι δεν είναι δυνατόν να υφίσταται κιόλας.
«Το κλίμα αλλάζει, πεθαίνουμε» – Κλιματική Αλλαγή
Έκφραση πιο συνήθης και από το Μνημόνιο. Κάνει λίγο ζέστη τον χειμώνα, βρέχει μία μέρα το καλοκαίρι, και αμέσως ειδήμονες βγαίνουν και διαλαλούν πως το κλίμα άλλαξε και ήρθε το τέλος. Κι όμως, αν ο άνθρωπος είναι φυσικός, υπό την έννοια πως είναι μέρος της φύσης, και εφόσον δεν έχει εξεταστεί πλήρως ο ανθρώπινος εγκέφαλος, και μάλιστα βάσει των λόγων του Δρ. Thomas Insel, διευθυντή Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας στη Bethesda,MaryLand των ΗΠΑ «…όμως σήμερα, στο 2015, δεν μπορώ να σας πώ – ούτε κανείς άλλος μπορεί – πως το μυαλό λειτουργεί και εξετάζει τις πληροφορίες», τότε αφού δεν ξέρουμε πως ένα συστατικό της φύσης λειτουργεί πως θα γνωρίζουμε επακριβώς πως λειτουργεί το κλίμα της φύσης και εν τέλει η ίδια η φύση; Μη λησμονούμε πως τα συστατικά στοιχεία της φύσης βρίσκονται σε συνεχή κυκλική ροή, άρα είναι βέβαιο πως ο άνθρωπος είναι «φυσικός». Συνεπώς, η σχέση του ανθρώπου είναι μία διαρκή, ως ώρας, εξερεύνηση στον κόσμο της φύσης που τον περιβάλλει. Η φυσιολατρία, στην μεσότητα της ασκούμενη, προσδίδει πολλά περισσότερα οφέλη από την υστερία της αλλαγής του κλίματος. Σε πιο θεωρητικό επίπεδο βγάζει τον άνθρωπο από τον ρόλο του μεγάλου Κριτή- Παντογνώστη, που νομίζει ότι επειδή έχτισε ουρανοξύστες κυριάρχησε στην φύση (που ο ίδιος ταυτίζει με το κοινό δάσος), ξεχνώντας τον σεισμό, τους τυφώνες, το ξαφνικό πολικό ψύχος κλπ. Όπως και να έχει, διοξείδιο του άνθρακα εκπέμπεται υπερβολικά από το 1960, το να επιθυμείς ένα περισπούδαστο συμπέρασμα για την φύση που έχει ηλικία τουλάχιστον 4.567 δις ετών, είναι ολίγον τι φιλόδοξο. Ποιος είναι ο «Άνθρωπος» που κατόρθωσε κιόλας να μεταλλάξει την ίδια την ατμόσφαιρα που τον περιβάλλει; Βλέπετε την διάθεση που έχουν να δουν ισοδύναμο τον Άνθρωπο με τη Φύση, πράξη εξ’ ορισμού άκυρη, μη πληρούσα τον παραπάνω συλλογισμό.
Φορολογία
Καλώς ή κακώς ζούμε σε ημι-καπιταλιστικό περιβάλλον. Καλώς ή κακώς υπάρχει εγχρήματη οικονομία. Είναι δύο δεδομένα. Άρα το χρήμα αναπαριστά μία αξία. Ο κάτοχος του, καρπώνεται αυτή την αξία. Όταν ο φορολάγνος παίρνει τα χρήματα ώστε να ικανοποιήσει τις εξαγγελίες της «κοινωνικής δικαιοσύνης», εκμεταλλεύεται μία αξία που δεν του άνηκε χάριν άλλων μεταξύ των οποίων είναι και ο φορολογούμενος. Τι γίνεται όμως όταν ο φορολογούμενος δεν χρησιμοποιεί τυχαία ή από επιλογή, τις παροχές που του προσφέρει η «κοινωνική δικαιοσύνη»; Τότε έδωσε χωρίς την βούληση του κάποια αξία χωρίς να έχει όφελος. Το σύστημα όμως είναι ημικαπιταλιστικό με εγχρήματη οικονομία. Συνεπώς, τα χρήματα/ αξία δόθηκαν χωρίς κέρδος, άρα είτε χαρίστηκαν είτε κλάπηκαν. Και αφού έγινε εξαναγκαστικά, μιας και δεν ρώτησαν των φορολογούμενο, κλάπηκαν. Η φορολογία είναι ληστεία. (Φυσικά γκροτέσκο πλήν όμως ακριβές στην ουσία του)
Αθεΐα
Η εξύψωση από πνευματικούς ταγούς καφενείου του Ανθρώπου σε Κριτή, ικανό να διαλύσει ακόμα και ο,τι τον περιβάλλει, με τα ίδια στοιχεία που αυτή (ενν. η Φύση) του έχει προσφέρει, δείχνει την αλαζονεία του σημερινού πολίτη. Η εμμονή με τον Υπεράνθρωπο είναι γνωστή τακτική των ολοκληρωτικών. Η προπαγάνδα Κομμουνιστών & Ναζιστών ήταν ξερό copy paste ειδικά σε ζητήματα αλαζονικής ναρκισσιστικής εαυτοπροβολής του εργάτη ή του φυλετικού ομοίου, ανθρώπου της δήθεν εκφραζόμενης κάστας. Ένα πάτημα στο Google τεκμηριώνει το αληθές. Όμως αυτή ακριβώς η εγωμονική θέαση κατά την εξέταση του περιβάλλοντος χώρου επιβεβαιώνει την εμμονή στον Υπεράνθρωπο. Η μουσική, τα πρότυπα των νέων, ο πολιτικός λόγος, η μικροπρέπεια της κουτσομπολίστικης ενασχόλησης με τα περιττά υλικά & ασήμαντα δίνουν πόντους στην συλλογιστική. Και την ώρα που βάσει και της κοινωνική δικαιοσύνης όλοι πρέπει να έχουν ρόλο στην πρωτιά, όλοι μαζί ικανοποιούνται με ημιτελείς λύσεις ώστε να μην χαθεί το οικοδόμημα. Και εξηγούμαι: Η παλαιότερα διάκριση μεταξύ κοινών σεβαστών πλήν ασήμαντων και ευκόλως ξεχασμένων θνητών και υπέρλαμπρα δοξαζόμενων Ηρώων, έδωσε την θέση της στην παροδική προβολή ενός ακατέργαστου χοντροκομμένα ανιαρού show. Άχρωμοι, άγευστοι, άοσμοι τέμνουν τους προβολείς έως να τους καταπιεί η αφάνεια. Καλό είναι να μην κατονομάζουμε, γιατί τώρα τελευταία πέφτουν μηνύσεις στον χώρο, από τα στρατά της πολιτικής ορθότητας. Στον θέμα μας, η εγκατάλειψη της συλλογικής μνήμης, ως υπερατομικό («υπεράνθρωπο») όχημα καταξίωσης και υστεροφημίας, απαξίωσε την σημερινή υπεύθυνη στάση έναντι των απογόνων. Για ποιο πράγμα να παλέψει κανείς, αν μάθει από σήμερα ότι όταν ζητάμε κάτι από το κράτος μας το δίνει ή ότι δεν αξίζει να προσπαθεί κανείς, αφού η κοινωνική δικαιοσύνη δεν θα μας κατατάξει ποτέ χαμηλότερα από κάποιον άλλον; Στη θρησκεία εγκολπώνεται η παραπάνω οικογενειακού χαρακτήρα ευθύνη, με την απάντηση και στο ερώτημα της μετά-θάνατον ζωής. Η θρησκεία προσφέρει όλη την οντολογική εξήγηση της ύπαρξης αιτιοκρατικά, αλλά με πραότητα, εξομαλύνοντας την σκληρότητα της καθημερινότητας. Ο κοινωνικός της ρόλος απύθμενος νοήματος. Κι όμως, ο ρομαντισμός της Θρησκείας είναι ανείπωτος διότι οι απαντήσεις πυροβολούν τα πόδια της πολιτικής ορθότητας & του Υπερανθρώπου. Η θρησκεία συνιστά την ίδια την ζωή, αιτιολογώντας ένα παρελθόν (συλλογική μνήμη) και ένα μέλλον (υπεράνθρωπη μετάθεση), προσδίδοντας αξία στο μεσοδιάστημα.
