Αμέσως μετά το διπλωματικό ναυάγιο της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα και το ζοφερό κλίμα που επικρατεί στις ελληνοτουρκικές σχέσεις η κυβέρνηση επέλεξε να δώσει οριστική λύση στο Σκοπιανό. Με την παροιμιώδη αυτοπεποίθηση του άσχετου οι κυβερνώντες ανοίγουν ταυτόχρονα όλα τα μεγάλα εθνικά ζητήματα οδηγώντας τη χώρα σε αδιέξοδα και αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες. Τα εθνικά θέματα όμως δεν προσφέρονται ούτε για μικροπολιτικά παιχνίδια ούτε για επίδειξη ισχύος. Δημιουργούν τετελεσμένα που μπορούν να βλάψουν ανεπανόρθωτα τα εθνικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση μιλά για μεγάλη ευκαιρία στην επίλυση του Σκοπιανού. Σε τί συνίσταται αυτή η μεγάλη ευκαιρία και ποιες είναι ακριβώς οι παραχωρήσεις που έχουν κάνει οι γείτονες σε σχέση με το 2008; Δεν γνωρίζουμε. Η διαπραγματεύση γίνεται “εν κρυπτώ” χωρίς να γνωρίζει κανείς τι παζαρεύουν οι δύο κυβερνήσεις, τι προτείνουν τα Σκόπια και τι ζητάμε εμείς. Αν το κλίμα είναι όπως λέγεται θετικό και η νέα κυβέρνηση των Σκοπίων δεν ασπάζεται τις εθνικιστικές κορώνες της κυβέρνησης Γκρούεφσκι τότε είναι ευκαιρία για την Ελλάδα να σκληρύνει τη στάση της και να διαπραγματευτεί από μηδενική βάση στην εθνική γραμμή του 1992. Διαφορετικά δεν υπάρχει επί της ουσίας καμιά “μεγάλη ευκαιρία” και κανένας λόγος για άμεση επίλυση του ζητήματος.
Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί το εθνικό αυτό ζήτημα αφενός για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα νέα οικονομικά βάρη που φορτώνει στους πολίτες και αφετέρου για να πλήξει τη ΝΔ και ει δυνατόν να την διασπάσει στα πρότυπα του 1993. Κι όλο αυτό σε απόλυτη συνεννόηση με τον κυβερνητικό του εταίρο κ.Καμμένο. Ποσώς ενδιαφέρεται η Αριστερά για την εθνικά επωφελή επίλυση του Σκοπιανού. Αν υπάρχει άλλωστε εδώ και έναν αιώνα αυτό το πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας οφείλεται εξολοκλήρου στην Σοβιετική Ένωση και τους εδώ εντολοδόχους της.
Για να θυμηθούμε την ιστορία: Το προπατορικό αμάρτημα της Αριστεράς στο Μακεδονικό ζήτημα συντελείται γύρω στο 1920, τότε που το ΚΚΕ ζητούσε ανοιχτά μέσα από τα έντυπά του την ανεξαρτησία της Μακεδονίας. Το 1923 στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Μόσχα, το ΚΚΕ υιοθέτησε και υπερψήφισε εισήγηση του Βουλγαρικού Κ.Κ., η οποία έκανε λόγο για αυτονόμηση της Μακεδονίας. Στο 3ο Συνέδριο του ΚΚΕ (26 Νοέμβριο 1924) το σύνθημα της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» γίνεται πλέον επίσημη θέση του κόμματος ενώ το 1929 κατεβαίνει στις δημοτικές εκλογές με το ίδιο σύνθημα. Το 1932, στην 4η Ολομέλεια της Κ.Ε. του κόμματος γίνεται σαφές ότι «το ΚΚΕ διακηρύττει για την Μακεδονία και τη Θράκη το σύνθημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι πλήρους αποχωρισμού από το Ελληνικό Κράτος» ενώ την ίδια απόφαση επιβεβαιώνει και η 5η Ολομέλεια του κόμματος το 1949 υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη ο οποίος κάνει λόγο για «ανεξάρτητο Μακεδονικό λαό» και «Μακεδονικό Έθνος». Πολλά χρόνια αργότερα θα πει ο Λεωνίδας Κύρκος: «Με εκείνη την περίεργη και κατάπτυστη 5η ολομέλεια του ΚΚΕ, στην οποία διακήρυξε ο Ζαχαριάδης το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των Μακεδόνων, ο πατέρας μου διαφωνούσε μέχρι το τελευταίο του κύτταρο». Όλα αυτά βεβαίως ανήκουν το χθες αλλά η γνώση του χθες μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα το σήμερα.
Στο σήμερα λοιπόν: Η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας είναι πρόβλημα των Σκοπίων κι όχι δικό μας. Αυτοί έχουν ανάγκη την είσοδό τους στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Εμείς δεν έχουμε λόγο να βιαζόμαστε για λύση εφόσον οι συνθήκες δεν εξυπηρετούν το εθνικό μας συμφέρον. Όσο μένουν αδιάλλακτοι στην καπήλευση ενός ονόματος και μιας ιστορίας που δεν τους ανήκει, τόσο θα μένουν στο περιθώριο κινδυνεύοντας με αφανισμό. Τα Σκόπια είναι ένα όψιμο τεχνητό πολυφυλετικό κρατίδιο που σήμερα υπάρχει κι αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Αν υποτιμήσουμε όμως τους σημερινούς συσχετισμούς και στο όνομα της καλής γειτονίας παραχωρήσουμε το όνομα της Μακεδονίας θα αναγνωρίσουμε ταυτόχρονα και το δικαίωμα τους να αποκαλούνται “Μακεδόνες”, θα αναγνωρίσουμε τις επεκτατικές τους βλέψεις και διεκδικήσεις εις βάρος μας. Κι αυτό θα είναι ένα λάθος ολέθριο που στο σύντομο μέλλον θα μετανιώσουμε πικρά. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να πράξει κάτι τέτοιο. Ας μην βιάζονται οι αριστεροί πατριώτες να “κλείσουν” θέματα τα οποία προκάτοχοί τους μεγαλύτερου βεληνεκούς προτίμησαν να τα αφήσουν ως έχουν.
Και οι υπόλοιποι πρόθυμοι της “σύνθετης ονομασίας” ας αναλογιστούν ότι τα εθνικά θέματα πρέπει να τα λύνουμε, όχι απλά να τα “κλείνουμε”. Η ιστορία θα είναι αμείλικτη για όλους…
