Αμερικάνικος Εμφύλιος, Νοέμβριος 1864. Οι Βόρειοι έχουν καταλάβει την πόλη της Ατλάντα ύστερα από μήνες μαχών και ξεκινούν μια νέα εκστρατεία. Στόχος τους να κόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού των Νοτίων Επαναστατών. Ξεκινούν, λοιπόν, από την Ατλάντα και βαδίζουν προς την παραθαλάσσια Σαβάνα στον Ατλαντικό υπό το Στρατηγό Σέρμαν. Η λεγόμενη «πορεία προς τη θάλασσα». Οι Βόρειοι δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Κατέστρεψαν κάθε υποδομή, δάσος και πόλη που βρέθηκε μπροστά τους. Άφησαν πίσω τους καμμένη γη και στο δρόμο Ατλάντα-Σαβάνα έμεινε μόνο ερημιά…
Ελλάδα, 2017
Τί σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω με την Ελλάδα; Τίποτα. Απολύτως καμία. Απλά μου ήρθε η εξής σκέψη στο μυαλό: αν στη θέση των Βορείων βάλουμε τις πολιτικές των κυβερνήσεων στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες βγαίνει κάποιο νόημα. Γιατί οι πολιτικές αυτές κράτησαν κάποιο διάστημα, κάνοντας τη δική τους διαδρομή, την πορεία «προς την ελληνική θάλασσα», μην αφήνοντας τίποτα όρθιο. Στη θέση του στρατηγού Σέρμαν βρίσκονταν πολιτικοί ματαιόδοξοι και λαϊκιστές και όπως ο Σέρμαν θεωρείται σπουδαίος, ίσως και κάποιοι από αυτούς που έβαλαν το λιθαράκι τους στη σημερινή κατάσταση θεωρούνται επίσης σπουδαίοι.
Καμμένη γη… Τίποτα όρθιο… Πριν μερικές δεκαετίες η Ελλάδα ήταν μια χώρα με μέλλον. Οι άνθρωποι ήταν αισιόδοξοι καθώς η σταθερότητα είχε διαδεχτεί μια περίοδο πολέμων και πραξικοπημάτων. Και όμως…ακριβώς τότε ξεκινούσε η πορεία. Σιγά-σιγά οι πολιτικές λαϊκιστών άρχιζαν να καταστρέφουν το μέλλον της χώρας. Με πλασματικούς παραδείσους και παροδικές παροχές. Και το πιο αισιόδοξο σενάριο είναι αυτή η πορεία να έχει ολοκληρωθεί και να έχουμε φτάσει στη θάλασσα ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε εκ νέου τη χώρα και να φυτρώσουν ελπίδες εκεί που υπάρχει καμμένη γη.
Μια ανησυχία, όμως, έχω ακόμα: μήπως η πορεία προς την ελληνική θάλασσα δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
