Οι Πρέσπες κατάπιαν και την κυβέρνηση και όσους την ακούμπησαν. Και μ’ αυτόν τον τρόπο διαψεύστηκαν και όσοι -μη εξαιρουμένου του γράφοντος- πίστευαν ότι ο ελληνικός λαός δεν κουνιέται παρά μόνο για την τσέπη του.
Βέβαια, τα θέματα της οικονομίας παραμένουν στην πρώτη θέση της ημερήσιας διατάξεως στην καθημερινότητα του Ελληνα. Ομως εκεί τα πράγματα ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένα, μιας και αυτή ακριβώς η οικονομία είχε ουσιαστικά πολύ νωρίτερα από τις Πρέσπες «κλειδώσει» την εκλογή Μητσοτάκη.
Κι αν κάποιοι από εμάς περίμεναν ότι η αποστασιοποίηση της Νέας Δημοκρατίας από τις εθνικές κινητοποιήσεις θα έθετε σε κίνδυνο την κεκτημένη από νωρίς εκλογή της, επίσης διαψεύστηκαν, μια και το ψευτοδίλημμα «Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ;» δείχνει να κυριαρχεί τόσο τώρα, εν όψει ευρωεκλογών, όσο και για τις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.
Κακά τα ψέματα, η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να είναι υπέρ της σύνθετης ονομασίας και συγχρόνως κατά της Συνθήκης των Πρεσπών, αλλά υπέρ μίας παρόμοιας, να καταγγέλλει ότι είναι μια κακή συνθήκη, αλλά να δεσμεύεται ότι θα την εφαρμόσει και να βρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ που την υπέγραψε, διατηρώντας συγχρόνως χαρούμενους όσους -στο εξωτερικό κυρίως- δεν ήθελαν η Ν.Δ. να σταθεί εμπόδιο.
Σε όλη αυτή τη συνηθισμένη για όλους μας εικόνα, που δεν παύει να είναι σουρεαλιστική και φαιδρή, οι εναλλακτικές φαντάζουν αδύναμες και ευκαιριακές. Αυτό κι αν δεν ρίχνει νερό στον μύλο της Ν.Δ. Ενα ψηφιδωτό από διαφόρων ειδών «περσόνες», με ιδεολογική ρηχότητα, αγκυλώσεις και γερασμένες αντιλήψεις, που άδραξαν μια ευκαιρία και την πέταξαν προκαταβολικά στα σκουπίδια, ανίκανοι ή ανήμποροι να κτίσουν πάνω σε αυτή ένα διαφορετικό αφήγημα που θα συγκινήσει τους Ελληνες. Τους Ελληνες πατριώτες συγκεκριμένα, που, μη συμπεριλαμβανομένων των εγκλωβισμένων στη Νέα Δημοκρατία και τη Χρυσή Αυγή, στις ευρωεκλογές του 2014 ήταν κάπου 10% και μοίρασαν τις ψήφους τους σε ένα ανάλογο ψηφιδωτό.
Α υτό που λείπει τελικά δεν είναι ούτε ο ηγέτης ούτε και τα χρήματα. Σίγουρα και τα δύο απαραίτητα, αλλά κυρίως απουσιάζει η επαφή με τη σημερινή πραγματικότητα. Διότι όσο γνωστοί κι αν είναι κάποιοι, όσα λεφτά κι αν ρίξουν, όσα δάκρυα κι αν χύσουν για το Μακεδονικό -Σκοπιανό ήταν κάποτε- αδυνατούν να βρουν τι είναι αυτό που το καθιστά τόσο σημαντικό για τον συνήθως «καναπεδάτο» Ελληνα.
Και χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, θα έλεγα ότι αυτό που τον κινητοποίησε -και μάλιστα χωρίς κομματική πρωτοβουλία- ήταν αυτή ακριβώς η απουσία μιας αξιόπιστης κομματικής πατριωτικής εναλλακτικής. Μήπως όμως αυτή δεν είναι και η αιτία της κατάντιας μας; Θα επανέλθω σχετικά!
