του Ραφαήλ Καλυβιώτη – Πολιτικού Επιστήμονος
Ένα ανίκανο πολιτικό προσωπικό είναι φυσικό να αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή. Αδυνατεί να αντιληφθεί την ουσία πίσω από την τακτική της που είναι βασισμένη στην Λενινιστική και Γκαιμπελική προπαγάνδα. Τα ολοκληρωτικά μορφώματα ενδιαφέρονται να εγκαταστήσουν το καλούμενο Κόμμα – Κράτος. Το τελευταίο βασίζεται στην ψυχολογία των μαζών που έχει περιγραφεί από τον Γκουστάβ Λεμπόν.
Τα Πρόσωπα όταν εκπίπτουν σε μάζες έπειτα από μία οικονομική κατάρρευση αποδομούν τις αξίες πάνω στις οποίες συνάφθηκε το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Έτσι, προτιμούν να υποκαταστήσουν την ανασφάλεια που αισθάνονται στη μορφή του Ενός, του συλλογικού πατέρα, ο οποίος θα εκδικηθεί για αυτούς το σύστημα που τους έφερε στην καταστροφή. Είναι σαν τους έφηβους που περιμένουν από το δικό τους πατέρα να τους σώσει από τον άδικο δάσκαλο στο σχολείο.
Προτιμούν να προβούν σε μαζική αυτοκαταστροφή βγάζοντας τα απωθημένα τους εναντίον ενός σκληρού συστήματος ανταγωνισμού στο οποίο δεν κατάφεραν να πετύχουν. Είναι έτοιμες οι μάζες να παραδώσουν την ατομική τους ελευθερία ώστε να πάρουν χαρά από την καταστροφή. Σε αυτό το σημείο η μόνη διαφορά του κομμουνισμού με τον εθνικοσοσιαλισμό έγκειται στο ότι ο πρώτος τους υπόσχεται να δημιουργήσει έναν επίγειο παράδεισο ενώ ο δεύτερος τους υπόσχεται εκδίκηση.
Το Κόμμα – Κράτος για να έλθει στην εξουσία λοιπόν ξέρει τί θέλει να ακούσει ο “μαζάνθρωπος”. Θέλει να ακούσει ότι δεν έφταιξε ο ίδιος για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, αλλά το “σύστημα” που τον εμπόδιζε. Για αυτό και η τακτική “λάσπη στον ανεμιστήρα” πιάνει σε αυτές τις κοινωνικές συνθήκες και ευννοούνται αυτά τα μορφώματα. Επειδή ακριβώς ξέρουν ποιες είναι οι συνθήκες που τους ανεβάζουν στην εξουσία αλλά και διότι γνωρίζουν ακριβώς το τί είδους ψέμματα πρέπει να πουν. Έτσι δικαιολογείται και η τακτική Μιχαλολιάκου να χρησιμοποιεί μία ακατάσχετη ονοματολογία. Βγαίνει από τη θέση του απολογούμενου και πλεόν απολογούνται όλοι σε αυτόν. Διότι δεν απευθύνεται στον λογικό νου που είτε θεωρεί πως φταίει το πολιτικό προσωπικό είτε όχι, δεν βρίσκει στη Χρυσή Αυγή διέξοδο. Απευθύνεται σε αυτούς που έχουν πληγεί από την κρίση οικονομικά και δεν είναι ούτε έτοιμοι να κάνουν συλλογική αυτοκριτική, αλλά, κυρίως, σε αυτούς που δεν αντέχουν την αποτυχία.
