του Χρήστου Γ. Χρηστίδη
Στο άρθρο 4, παρ 3 του Συντάγματος της Ελλάδος γράφει: «Έλληνες πολίτες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια και μόνο σε περίπτωση που κάποιος απέκτησε εκούσια άλλη ιθαγένεια ή που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα με τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία που προβλέπει ειδικότερα ο νόμος.»
Αν ανατρέξουμε στα διάφορα λεξικά θα διαπιστώσουμε ότι η έννοια της ιθαγενείας έχει ως συνώνυμο την έννοια της υπηκοότητας, ορίζοντας δε την ιθαγένεια ως το νομικό δεσμό που έχει ένας πολίτης με το κράτος που επιλέγει να ζήσει. Παρά ταύτα στη λέξη «ιθαγενής» θα διαπιστώσουμε ότι αποδίδεται η σημασία του «ο καταγόμενος από την χώρα στην οποία κατοικεί, ο αυτόχθων, ο εντόπιος, ο γνήσιος» και ως αντίθετά του θα συναντήσουμε τα «έπηλυς, έποικος, πρόσφυξ» (Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης, Δ. Δημητράκου)
Λέξεις που καταργώντας ολόκληρη την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία παραλλάσσονται και χρησιμοποιούνται για λόγους, που μόνοι όσοι τις χρησιμοποιούν τους ξέρουν. Τώρα αν το κράτος, επιθυμεί την τροποποίηση της ελληνικής για κάποιο συγκεκριμένο όφελος, πρέπει να μας εξηγήσει το όφελος γιατί αλλιώς είναι ύποπτο έως και επικίνδυνο.
Η λέξη ιθαγένεια είναι σύνθετη και προέρχεται από τη λέξη «ιθύς» που σημαίνει ευθύς δηλαδή κατευθείαν και τη λέξη «γένος» που σημαίνει καταγωγή εκ γέννας. Ιθύς + γένος = Ιθαγενής, ιθαγένεια κλπ
Καθίσταται ηλίου φαεινότερο ότι η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ όπως ορίζεται στο Σύνταγμα της Ελλάδος είναι ερμηνευτικά έωλη και αμφισβητήσιμη. Πώς θα αποδώσεις ή θα αφαιρέσεις κάτι που προέρχεται από τη «γέννα»; Θα αλλάξεις τους γονείς ή θα τροποποιήσεις το έμβρυο; Ποιοι είναι αυτοί ή αυτές που έχουν τα προσόντα για να χαρακτηριστούν Έλληνες Ιθαγενείς και τι είναι ο ΝΟΜΟΣ που κάθε φορά τροποποιεί το φυσικό κανόνα κατά το δοκούν;
Φυσικά και έχουν γραφτεί πολύ εγκυρότερα κείμενα και αναλύσεις επί του θέματος και η προσέγγισή μου είναι απλοϊκή όταν ολόκληρος Καποδίστριας αφού είδε και αποείδε αποφάσισε να χαρακτηρίσει Έλληνες «όσους μιλούν την ελληνική γλώσσα και είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι».
Το ζήτημα που προκύπτει και αποτέλεσε την αφετηρία του παρόντος άρθρου είναι αν η Ελλάδα, που τα τελευταία χρόνια μπολιάζεται με ετερόκλητους πληθυσμούς, διαφορετικής κουλτούρας, θρησκείας και φυσικά γλώσσας, έχει τη δυνατότητα και το ιστορικό δικαίωμα, με οποιονδήποτε νόμο, να αποδώσει «ιθαγένεια» σε όλους αυτούς ή έστω σε κάποιους και αν αυτή θα εξασφάλιζε την ομαλότητα στη συνέχιση του γένους μας.
Η κατάσταση χειροτερεύει αν αναλογιστούμε το δημογραφικό μας πρόβλημα σε συνάρτηση με την έξαρση του μεταναστευτικού καταλήγοντας εύκολα στο αριθμητικό συμπέρασμα- ερώτημα αν στο μέλλον οι ιθαγενείς Έλληνες θα αποτελούν τη μειονότητα στην ίδια τους την πατρίδα!
Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω με τη γεωπολιτική θέση της χώρας μας και τις πανταχόθεν απειλές που εξακολουθεί να δέχεται, τότε το λογικό συμπέρασμα κάθε εχέφρονος Έλληνα είναι ότι η «ιθαγένεια» και η «υπηκοότητα» θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται από τον συνταγματικό νομοθέτη με μεγαλύτερη περίσκεψη και ιστορική ευθύνη.
Δεύτερη και τρίτη γενιά Αλβανών για παράδειγμα, που έχουν αποκτήσει ελληνική «ιθαγένεια» θα μπορούν να επανδρώνουν τις ΕΔ και τα ΣΑ μας ή τη δικαστική εξουσία, αφού ο νόμος «λάστιχο» θα το επιτρέπει;
Είναι όμως αυτό σωστό όταν εν έτει 2017 ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, εγείρει αξιώσεις από την Ελλάδα ακόμη και εδαφικές; Αν σε είκοσι χρόνια από σήμερα το 35% των αξιωματικών μας ή των δικαστών μας είναι εξ αλβανικής «γέννας» θα υπερασπιστούν αμερόληπτα τα συμφέροντα της νέας τους πατρίδας απέναντι στην παλιά; Ακόμη περισσότερο, οι ελληνοποιηθέντες αξιωματικοί και δικαστές θα μεροληπτήσουν υπέρ της Ελλάδας, όταν απαιτηθεί; Διότι όταν τα πράγματα εκφεύγουν από το ατομικό επίπεδο και ανάγονται σε συλλογικό ή εθνικό, τότε δίκαιο είναι ό,τι είναι εθνικά συμφέρον. Τέλος, με ποια λογική ο αλυτρωτικός επεκτατισμός της Αλβανίας θα πάψει σε είκοσι χρόνια όταν δεν έπαψε σε εβδομήντα;
Εθελοτυφλώντας και εγκλωβισμένοι σε μια σιωπηλή ανοχή και μια συνεχή υποχωρητικότητα, δεν υπηρετούμε κανένα σκοπό και πολύ περισσότερο δεν διαφυλάττουμε την Εθνική μας κληρονομιά που ούτε δωρίζεται , ούτε παραχωρείται.
Από την άλλη κάποιοι ΝΑΙ, είναι βέβαιο ότι θα έχουν αφομοιωθεί πλήρως και ίσως αποδειχτούν περισσότερο Ελληναράδες από αρκετούς αυτόχθονες ιθαγενείς, που απέκτησαν το προνόμιο του να είναι Έλληνες από τυχαίο γεγονός. Θα είναι όμως αυτό ο κανόνας και πώς εξασφαλίζεται;
Θα είναι όλοι «Γιάννης» ή κάποιοι θα παραμείνουν «Αντετοκούμπο»;
Το ερώτημα είναι αδύνατον να απαντηθεί διότι άπτεται της ξεχωριστής ιδιοσυγκρασίας κάθε ατόμου. Άλλοι θα ανταποκριθούν και άλλοι όχι. Οι απαντήσεις στα ζητήματα αυτά είναι θέματα Εθνικής Πολιτικής και Στρατηγικής και οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον εις το διηνεκές και όχι με τη «μόδα» ή την «αύρα» των καιρών.
Το πρόβλημα θα λυνόταν ενδεχομένως με την εισαγωγή και του όρου «υπηκοότητα» στο Σύνταγμά μας, ο οποίος θα ήταν και ανάλογα ελαστικός αφού η κτήση σκέτης υπηκοότητας θα είχε περιορισμούς ως προς τη συμμετοχή στο δημόσιο βίο και ειδικά αυτόν της άσκησης κάθε μορφής εξουσίας.
Άλλωστε στο άρθρο 31 του οικείου Συντάγματος ορίζεται ότι «Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να εκλεγεί ΜΟΝΟ όποιος Έλλην πολίτης έχει από ΜΗΤΕΡΑ ή από ΠΑΤΕΡΑ ελληνική καταγωγή» και εκεί τα πράγματα μπουρδουκλώνονται ακόμη περισσότερο.
Γιατί ισχύει ο περιορισμός αυτός μόνο για τον απογυμνωμένο από εξουσίες ΠτΔ και όχι για τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, τους αρχηγούς των ΕΔ, τους ανώτατους δικαστές κ.α.;
Τι θα συμβεί, αν σε τριάντα χρόνια από σήμερα, αστυνομικοί από το Μπαγκλαντές, γεννημένοι εδώ, με αποκτηθείσα την ελληνική «ιθαγένεια» κληθούν να συμμετάσχουν σε επιχείρηση «σκούπα» ομοεθνών τους; Θα ανταποκριθούν στην αποστολή τους;
Διαπιστώνουμε φίλες και φίλοι ότι παρόμοια ερώτηματα που εγείρονται από μια πρόχειρη συγγραφή ή μια λάθος ερμηνεία σε βασικά θεσμικά κείμενα όπως το Σύνταγμα μιας χώρας, είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε ατέρμονες συζητήσεις και φυσικά σε αλληλοσυγκρουόμενες απαντήσεις.
Εκεί νομίζω ότι πρέπει να εστιάσουμε όλοι: σε μια εκ βάθρων αναθεώρηση του Συντάγματος, ως αναγκαίας και επιβεβλημένης λύσης για τη βιωσιμότητα του έθνους μας. Και ας μη μας διαφεύγει ότι στο Σύνταγμα υπάρχει αναφορά στο έθνος και αναφορά στο λαό.
Κατακλείδα του όλου άρθρου είναι τα συγχαρητήρια στον Γιάννη Αντετοκούμπο, που αν και μη Έλληνας εκ καταγωγής, είναι τόσο Έλλην όσο ίσως ουχί πλείστοι άλλοι και τιμά τη χώρα που τον ανέθρεψε και τον ανέδειξε και μακάρι να μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε ότι όλοι όσοι αποκτούν την ελληνική «ιθαγένεια» θα είναι όπως αυτός. Αφήνω, ως τροφή για σκέψη το κρίσιμο ερώτημα: «θα μπορούσαμε να το εξασφαλίσουμε αυτό με μια πραγματικά εθνική παιδεία;»
Χρήστος Γ. Χρηστίδης
Ανχης ε.α
Γεν . Γραμματέας ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
