Είχα την ευκαιρία εχθές το πρωί να βρεθώ για τρεις ώρες στο πρώτο προ-συλλαλητήριο για το Μακεδονικό. Αρκετός κόσμος, κυρίως νεολαίοι, σε μία ώρα επαγγελματικής αιχμής. Η εποχή που σε εθνικού χαρακτήρος εκδηλώσεις έβλεπες μόνον λευκά κεφάλια έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μένει αυτός ο νέος κόσμος να εκπροσωπηθεί πολιτικά, κάτι που ακόμα στη χώρα μας δεν έχει συμβεί.
Η κραταιά κυβερνώσα ή και αντιπολιτευόμενη ελίτ απεχθάνεται τις «λαοσυνάξεις». Αντιτίθεται και στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως τα δημοψηφίσματα, με το πρόσχημα ότι η δημοκρατία μας είναι αντιπροσωπευτική και άρα υποτίθεται ότι οι βουλευτές εκπροσωπούν όλο το εύρος του λαού. Κατ’ ουσίαν, οι αιρετοί άρχοντες αυτής της δημοκρατίας θέλουν να μας πουν, ότι ο λαός «δεν δικαιούται να ομιλεί», καθώς «έχει ομιλήσει εις τας εκλογάς».
Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι, που απαξιώνουν απροκάλυπτα τις μαζικές κινητοποιήσεις, ιδίως για τα εθνικά θέματα, όπως ο κ. Δένδιας. Ο κ. Δένδιας, ένας υποτίθεται ακραιφνής δεξιός πολιτικός, δήλωνε πριν τα συλλαλητήρια του χειμώνα που πέρασε, ότι δεν μπορεί η εξωτερική πολιτική της χώρας να χαράζεται από λαϊκές κινητοποιήσεις, κλείνοντας ουσιαστικά την πόρτα στα μούτρα σ’ έναν προσβεβλημένο και αγανακτισμένο λαό.
Βέβαια, όταν πρόκειται για κλαδικά αιτήματα, όλη αυτή η απαξίωση εξαφανίζεται. Πρακτικά, ο «λαουτζίκος» μπορεί να διαδηλώνει για τη σύνταξή του, όχι όμως και για την πατρίδα, το έθνος και την τιμή του, την τιμή των παιδιών του αλλά και των προγόνων του, που του κληροδότησαν αυτήν την πατρίδα. Λογικό, καθώς η σύγχρονες κομματικές στρατηγικές είναι τόσο κοντόφθαλμες, που δεν βλέπουν πέραν από τις συντεχνίες και το μαγαζάκι του κάθε συνδικαλιστή.
Αυτός ο εξόφθαλμος ελιτισμός είναι όμοιος με εκείνον του BREXIT ή και αυτόν που αντιμετώπισαν οι ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ, καθώς και όλων των ανερχομένων πατριωτικών και ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων της Ευρώπης. Γνωστός δημοσιογράφος, διευθυντής μεγάλης «φιλελεύθερης» εφημερίδας, είχε αποκαλέσει προ δύο ετών απαξιωτικά τον κόσμο αυτόν «πρεκάριους». Πρόκειται πρακτικά, για τους σύγχρονους προλετάριους, φτωχοποιημένους ή απαξιωμένους πολιτικά μικροαστούς, χαμηλόμισθους μισθωτούς, μικροεπιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες και ανέργους. Πρόκειται για κόσμο, περιθωριοποιημένο από τα κέντρα εξουσίας και άρα μη εκβιάσιμο με τα διάφορα «αφηγήματα» των πολιτικών ελίτ. Ο ίδιος έγραψε προχθές πως ο κόσμος αυτός «προτιμά να πιει μια μπύρα με τον Τραμπ, παρά τσάι με τον Ομπάμα».
Ισχύει. Η εποχή του τσαγιού και του «χαριεντίζεσθαι» με γαλάζιους, πράσινους, ροζ και κόκκινους φωστήρες στο «Da Capo» και στη «Βιβλιοθήκες» μας τελείωσε. Αργά ή γρήγορα, και στη χώρα μας, οι τύποι αυτοί θα έχουν την ευκαιρία να πιουν όσα τσάγια θέλουν. Εμείς, η πλέμπα, όντως, θα προτιμήσουμε τις μπύρες!
