Παρά την τραγωδία στην Κύπρο στην πρόσφατη ιστορία μας και παρά το γεγονός ότι ανά 50 περίπου χρόνια οι Τούρκοι κάνουν μία μεγάλη επίθεση στην Ελλάδα, για να πάρουν ό,τι μπορούν, οι νέες γενιές Ελλήνων, μετά την δεκαετία του 80 ειδικά, μεγάλωσαν μέσα σε μία χαζοχαρούμενη αφέλεια και ψευδαίσθηση ότι είμαστε Ελβετοί και στην τσέπη και στην γεωγραφική θέση. Το ότι δεν ήμασταν ως προς την τσέπη το ανακαλύψαμε αιφνιδίως το 2010. Και από τότε τρώμε το ένα χαστούκι μετά το άλλο με την υπόσχεση ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν τα χαστούκια και θα τρώμε μόνο φάπες.
Μετά την σύλληψη των Ελλήνων στρατιωτών και το επεισόδιο με τον εμβολισμό του ελληνικού σκάφους του Λιμενικού από τούρκικο ανακαλύπτουμε πάλι ότι δεν έχουμε γείτονα το Λουξεμβούργο, ούτε το Βέλγιο, αλλά την Τουρκία. Έλα όμως που τόσα χρόνια γενιές και γενιές έχουν μεγαλώσει με το παραμύθι της ελληνοτουρκικής φιλίας; Εμείς οι Έλληνες, που έχουμε υποφέρει τόσα από τους Τούρκους, 400 χρόνια σκλαβιάς, τον ξεριζωμό και την σφαγή Ελλήνων της Ιωνίας, όπου ο ελληνικός πολιτισμός άνθησε επί χιλιετίες, την τραγωδία της Κύπρου μεγαλώσαμε με ενοχές για κάθε αμφιβολία που μπορεί να είχαμε για τους γείτονες μας, οι οποίοι έχουν εξαϋλώσει κάθε ίχνος ελληνισμού από τα επί χιλιετίες ελληνικά εδάφη που κατέλαβαν.
Μετά την δεκαετία του 90 ειδικά, όταν μπήκε και σε εφαρμογή η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και το πρότζεκτ της κοινής «πατρίδας» Ευρώπης, όλες οι νέες γενιές ευνουχίστηκαν από κάθε είδους πατριωτικό συναίσθημα, ο στρατός κατέληξε να είναι μία ψυχαναγκαστική παρένθεση που αποσπούσε τον νέο από άλλες διασκεδάσεις, η αγάπη για την πατρίδα ήταν εθνικιστικό συναίσθημα, ο εθνικός ύμνος, η σημαία, οι εθνικές γιορτές ήταν φασιστικές πρακτικές. Η γλώσσα μας και η ιστορία μας λίγο ενδιέφερε τους ιθύνοντες στο Υπουργείο Παιδείας. Μέσα από απαράδεκτα σχολικά βιβλία, αναλυτικά προγράμματα και πλύση εγκεφάλου στους εκπαιδευτικούς κατά την εκπαίδευση τους η παιδεία μας καλλιέργησε συστηματικά την αρνησιπατρία, την γλωσσική πενία, τον διεθνισμό, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον κοσμοπολιτισμό, και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν νέο όχι ευσυνείδητο και υπεύθυνο πολίτη, που πατάει γερά στα πόδια του, αλλά ένα δυστυχές ον, φτερό στον άνεμο. Και αλίμονο όταν φυσήξει.
