Καθημερινά γινόμαστε έρμαια πολυσύνθετων τσιτάτων για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τις αξιώσεις που έχει ο τάδε ή ο δείνα. Καθημερινά βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε θέση άμυνας. Ο καθένας προσβάλλεται με το παραμικρό. Τρως κρέας και προσβάλλεις χορτοφάγους, λες ότι το gay pride ήταν παρωδία για τους ομοφυλόφιλους και κατηγορείσαι για ομοφοβία, ασκείς κριτική στα επιδόματα των φτωχών και πρέπει να απολογηθείς για τα επίπεδα ευσπλαχνίας σου. Δεν υπάρχει πράξη που να μην λογο-κρίνεται, επειδή κάποιος «προσβάλλεται», εξ αιτίας κάποιων δικαιωμάτων που έχει.
Δικαίωμα εργασίας, δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, δικαίωμα στην γνώμη, δικαίωμα αξιοπρέπειας, δικαίωμα στη νομή της εξουσίας, δικαίωμα στην θρησκεία, δικαίωμα στην ιδιοκτησία, δικαίωμα στην ελευθερία, δικαίωμα διαδήλωσης, δικαίωμα στη δυνατότητα να βρεις το δίκιο σου στο δικαστήριο, δικαίωμα του περιβάλλοντος, δικαίωμα φύσης, δικαιώματα ζώων, δικαιώματα φεμινιστριών, δικαιώματα κτηνοβατών (κυρίως στη Γερμανία το φαινόμενο), δικαιώματα στην ζωή και πάει λέγοντας. Ένα πολυσύνθετο κουβάρι από δικαιώματα, δηλαδή αξιώσεις/απαιτήσεις επί της προσδιοριστικής λέξης που ακολουθεί.
Ένας νομικός που σέβεται τον εαυτό του θα έλεγε πως η εναρμόνιση των επιμέρους απαιτήσεων και η ορθή επίλυση της σύγκρουσης αυτών, συνιστά απόδειξη νομικού πολιτισμού. Αυτός ο νομικός πολιτισμός καθορίζει και το επίπεδο του λαού, της χώρας, του κράτους, και μετά πολλών συνεπαγωγών το επίπεδο διαβίωσης σε αυτήν.
Δεν θα μπορούσαμε να αντεπιχειρηματολογήσουμε ευθέως σε αυτήν την γνώμη. Είναι σωστή. Ας θέσουμε όμως ερωτήματα στην πραγματική-πολιτική βάση του θέματος.
Ποιος προασπίζει το δικαίωμα στην εργασία όταν με 70% φορολογία δεν μπορεί κανείς να δημιουργήσει επιχειρήσεις, ώστε να υπάρχουν εργαζόμενοι, άρα δεν βρίσκει σχεδόν κανείς εργασία και θα πεινάει; Ποιος στέκει φύλακας του δικαιώματος στην ζωή όταν θα πεθάνει κάποιος που δεν έχει δουλειά; Ποιος ως από μηχανής Θεός θα οδηγήσει σε νίκη το δικαίωμα της ιδιοκτησίας όταν σε πλειστηριασμό έχασε το σπίτι του από φόρους εκείνος που δεν είχε εργασία; Ποιος να διαφυλάξει το δικαίωμα της πίστης στον Θεό της Ελλάδος (ενν. κυρίαρχη Θρησκεία) όταν το μόνο που ακούς στην τηλεόραση είναι πόσο ανούσιος, ξεπερασμένος, τιποτένιος είναι αυτός ο Θεός; Ποιος θα βρεθεί να σε υποστηρίξει όταν έχει δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, δεν βρίσκεις εργασία, δεν έχεις λεφτά να ασχοληθείς ως δύνασαι με την προσωπικότητα σου (να παρακολουθήσεις ομιλίες, να αγοράσεις βιβλία, να ταξιδέψεις σε μέρη σημαίνοντα) και δέχεσαι μηνύματα μόνο της γενικευμένης προπαγάνδας της τηλεόρασης χωρίς αντίλογο; Ποιος κατοχυρώνει την ελευθερία σου, όταν λόγω πλύσης εγκεφάλου έχεις εξαναγκαστεί να μην έχεις προσωπικότητα, και συνεπώς δρας ως φερέφωνο άλλων; Ποιος θα κυττάξει την αξιοπρέπεια όταν οι μεν θεωρούν πολιτισμό την γυμνή διαδήλωση και οι δε ασέβεια και πρόκληση στα χρηστά ήθη; Ποιος θα πάρει απόφαση όταν έχεις δικαίωμα στην νομή της εξουσίας, αλλά αυτό ασκείται μία φόρα στο τόσο με μία μόνο ψήφο; Ποιός θα προστατεύσει τα δικαιώματα των φεμινιστριών που επιθυμούν αντιστροφή ρόλων και επιθυμούν αναδιοργάνωση της κοινωνίας, όταν οι υπόλοιποι δεν βλέπουν αυτά τα δικαιώματα, δεν βλέπουν δηλαδή γυναίκες που περιορίζονται εξ αιτίας του λόγου ότι είναι γυναίκες;
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι κανείς. Δεν μπορεί κανείς να το πράξει. Δεν θα το πράξει. Μην ελπίζετε να το πράξει. Τα δικαιώματα – μιλώντας πολιτικά: οι απαιτήσεις, οι αξιώσεις, τα «θέλω» – είναι πάντοτε σε σύγκρουση. Μία σύγκρουση απόλυτη και ολοκληρωτική. Σκοπεύει στο να τιθασεύσει την δυστροπία του αντιδικαιώματος και να επικρατήσει. Άρα έχουμε περίπτωση πολέμου δικαιωμάτων. Και αφού ο ένας υποστηρίζει το χ δικαίωμα και ο άλλος το ψ αντι-δικαίωμα. Έχουμε ένα πόλεμο δικαιωμάτων. Τα δικαιώματα φέρουν οι άνθρωποι. Άρα πόλεμο ανθρώπων. Και νομίζω ο αναγνώστης αντιλήφθηκε ότι ο πόλεμος των δικαιωμάτων πάει κόντρα στο δικαίωμα της ειρήνης! Αρκετά ειρωνικό…
Ο Πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων έλεγε ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής, ο Γοργίας, ο Πλάτωνας, ο Σοπενχάρουερ, ο Δαρβίνος, ο Σπάνσερ, ο Σέλλερ, ο Νίτσε και άλλοι. Η επίκληση στην αυθεντία όμως άλλοτε είναι προπαγάνδα, άλλοτε ρηχότητα, άλλοτε απεμπόληση ευθυνών από τον γράφοντα και άλλοτε απλός τρόπος πειθούς. Έτσι κρατάμε τις αυθεντίες και τις επιβεβαιώνουμε με το γεγονός πως ο κάθε άνθρωπος δίδει μία πάλη καθημερινά, έναν προσωπικό αγώνα αποκλειστικά δικό του. Σε αυτόν τον αγώνα δεν μεταχειρίζεται αόριστα δικαιώματα αλλά μεθόδους πολέμου για να επιτύχει τον στόχο του. Νέτα σκέτα.
Η αληθής αρμονία είναι συνέπεια του ατομικού αγώνος εσωτερικής πληρότητας, που εξωτερικεύεται στις διαπροσωπικές σχέσεις ή σε όλη την κοινωνία και επιβάλλεται ως νέα κατάσταση. Σε οποιαδήποτε μάχη, πρώτα έρχεται η προσωπική μάχη, καθορίζουσα και το αποτέλεσμα της εξωτερικής μάχης. Κατά συνέπεια έχουμε δύο επίπεδα πολέμου, πρώτο-εσωτερικό, δεύτερο-εξωτερικό. Η Συντηρητική κοινωνία τοποθετεί τον Θεό, πριν την ατομική ευθύνη, το περιορισμένη κράτος και τους χαμηλούς φόρους. Είναι μία αρχή του Συντηρητισμού που σπανίως αναφέρεται αλλά λειτουργεί μαγικά – κόντρα στο εκκοσμικευμένο παραπέτασμα των άλλων ιδεολογιών – και δίδει λύσεις.
Δεδομένου, λοιπόν, του υπερκορεσμού σε δικαιώματα κάθε είδους, ας δούμε το πρόβλημα πίσω από το δικαίωμα, διότι προτρέχουμε να δώσουμε μία μάχη πρωθύστερα, πρώτα την δεύτερη και μετά την πρώτη, που σημαίνει πως θα χάσουμε.
Δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα όσο δεν υπάρχει πλήρη θεμελίωση του(1), πλείονες οπαδοί του(2) και ολοκληρωτική πραγματικότητα επί της μη αναγνωρίσεως του(3). Διότι ως προς το 3, πρώτα κερδίζεται, και μετά έρχεται κάποιος και το νομιμοποιεί. Άρα, εφόσον βρισκόμαστε στο μεταίχμιο ας αποφασίσουμε επιτέλους το προφανές : δεν δικαιούμαστε τίποτα, αν δεν το κερδίσουμε. Η ζωή είναι σκληρή και όλοι όσοι φωνάζουν για δικαιώματα που λένε ότι δικαιούνται δίνουν την μάχη τους. Τι θα κάνουμε εμείς που βλέπουμε το γιγάντιο κράτος και τα αντι-δικαιώματα όλων αυτών να μας απαγορεύουν την υγιή διαβίωση με τα λεφτά των απλών ανθρώπων;
