Επ’ αφορμή της πρώτης «επετείου» από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και δεδομένου ότι στην Ευρώπη μέσα στον χρόνο που μεσολάβησε συνέβησαν πάρα πολλά, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ανεξαρτήτως των αιτίων, στην Γηραιά Ήπειρο επικρατεί η λαϊκή άρνηση και αγανάκτηση. Το BREXIT για το οποίο αποφάσισαν οι Βρετανοί πολίτες ήρθε απλά να επισφραγίσει μία εποχή αμφισβήτησης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία κάθε άλλο παρά αναίτια είναι.
Θα ήταν παράλογο, αν και πολλοί το επιχειρούν, να δωρίσει κανείς το «ΟΧΙ» του περασμένου καλοκαιριού στα κόμματα που το υποστήριξαν και στην αριστερά. Κι αυτό, διότι απλούστατα, αν αυτό ίσχυε, στην Ελλάδα σήμερα δεν θα κυβερνούσε απλά ένας εσμός ιδεοληπτικών «επαναστατών του γλυκού νερού», αλλά, κρίνοντας και από τις καταβολές και τα δείγματα δημοκρατικότητος της σημερινής ηγεσίας, μπορεί να είχε καταλυθεί και το πολίτευμα.
Με την ίδια λογική, κάποιοι επεχείρησαν να δωρίσουν το BREXITστον Νάιτζελ Φάρατζ, εξακολουθώντας να αδιαφορούν για τα πιθανά κίνητρα των Βρετανών. Άντ’ αυτού, αρκέστηκαν σε μία υπεραπλουστευμένη δημογραφική ανάλυση της βάσεως του BREXIT, η οποία οδήγησε όχι μόνο σε έναν λαϊκισμό κατά του «λαϊκισμού», αλλά και χυδαίους χαρακτηρισμούς για τα άτομα της τρίτης ηλικίας και τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που υποτίθεται αποτέλεσαν την μεγαλύτερη ομάδα των υποστηρικτών της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ίδια αλαζονεία φάνηκε και μετά τις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία. Ήταν πολύ εύκολο για κάποιους να χαρακτηρίσουν το πενήντα τοις εκατό των Αυστριακών «φασίστες». Πολλώ δε μάλλον όταν φάνηκε ότι αποσοβείται ο «κίνδυνος» επιβολής της θελήσεώς τους με την νίκη του Πρασίνου υποψηφίου. Νικητές όντες, όλοι αυτοί οι κατέχοντες το δημοκρατικό μονοπώλιο και φυσικά το αλάθητο, σκύλεψαν τους ηττημένους και ταπεινωμένους «φασίστες» με ακατανόμαστους χαρακτηρισμούς. Έλα όμως που στην Αυστρία υπάρχει κράτος δικαίου, το οποίο δεν χαρίζεται σε κανέναν. Έτσι, οι εκλογές θα επαναληφθούν και το σκυλεμένο πτώμα των «φασιστών» θα αναστηθεί πολύ πιο αγριεμένο από πριν.
Όσο κι αν κάποιοι επιθυμούν να εθελοτυφλούν, ανάλογες καταστάσεις θα ζήσει η Ευρώπη στο άμεσο μέλλον και σε άλλες χώρες και ενδεχομένως με πολύ μεγαλύτερες συνέπειες για το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Οι αφορμές θα ποικίλουν, όπως ποικίλουν και μέχρι σήμερα. Οι Έλληνες έστειλαν μήνυμα αγανάκτησης για τα αδυσώπητα προγράμματα λιτότητος που τους επιβάλλονται και σίγουρα το περσινό συντριπτικό ποσοστό του «ΟΧΙ» δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι Βρετανοί βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν το πόσο έχει πληγωθεί η αυτοκρατορική τους υπερηφάνεια από την πολιτική ορθότητα και τον πολυπολιτισμικό ισοπεδωτισμό, ενώ στην Αυστρία η ψήφος στον υποψήφιο του κόμματος της Ελευθερίας ήταν άλλο ένα μεγάλο «ΟΧΙ» στα δημογραφικά πειράματα της Γερμανίδας καγκελαρίου, που πυροδότησε την μεταναστευτική καταιγίδα των τελευταίων δέκα πέντε μηνών.
Κι αν τα αίτια και οι αφορμές ποικίλουν, το μήνυμα είναι ένα: Πανευρωπαϊκά, τόσο σε κεντρικό επίπεδο όσο και κατά τόπους, υπάρχει απόλυτη αναντιστοιχία ανάμεσα στην λαϊκή βούληση και σε όσους αποφασίζουν για την τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Η αυταρχική δε άρνηση των εθνικών ηγεσιών να εναρμονιστούν με αυτήν την βούληση, όπως το επιτάσσουν δημοκρατικές διαδικασίες σαν τα δημοψηφίσματα – στην Ελλάδα το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, στην Αυστρία νοθεύτηκε η επιστολική ψήφος για να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα και στο Ηνωμένο Βασίλειο συζητούν για νέο δημοψήφισμα – εγγυάται την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση των ευρωπαϊκών εθνών, η οποία μόνο με νέες αντιπροσωπευτικές για τους λαούς και την ιστορία τους δυνάμεις μπορεί να κατευναστεί και να επαναφέρει το ευρωπαϊκό όραμα στο αρχικό του πλαίσιο, στις βασικές του αρχές, στους κύριους πυλώνες του – αν θέλετε, την Αθήνα, την Ρώμη και τον Χριστιανισμό, όπως πολύ εύστοχα το έθεσε ο «κακός φασίστας, λαϊκιστής και προφανώς αμόρφωτος» πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτωρ Όρμπαν.
