Αυτός ήταν ο τίτλος των κυριότερων μέσων ενημέρωσης τόσο διεθνώς, όσο και στην χώρα μας, μεταδίδοντας την είδηση πως ο Sebastian Kurz, αρχηγός του συντηρητικού κόμματος, και ο Heinz-Christian Strache, αρχηγός του εθνικιστικού κόμματος, δημιούργησαν έναν κυβερνητικό συνασπισμό, ώστε να αναλάβουν την κυβέρνηση της Αυστρίας.
Ακροδεξιός όμως, όσο δόκιμος μπορεί να είναι αυτός ο όρος, σημαίνει κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών πρώτα από όλα τα υπόλοιπα. Κάτι το οποίο δεν παρατηρήθηκε στην συμφωνία των δύο αρχηγών. Άρα, δεν δύνανται να είναι ακροδεξιοί.
Το τηλεοπτικό δίκτυο ΣΚΑΙ, στην χώρα μας, διά της παρουσιάστριας του δήλωσε την ώρα του κεντρικού δελτίου, για τον Sebastian Kurz, οποίος είναι μόλις 31 ετών, ότι «αποδεικνύεται πως το νεαρό της ηλικίας στην πολιτική, δεν ταυτίζεται πάντα και με την πρόοδο». Η εκφραστική αποδοκιμασία κατά την μετάδοση της είδησης, θέλει μάλλον να δείξει πως υπάρχει μία μυστικά αόρατη συμφωνία πως η πρόοδος είναι θετική και οφείλουν να την ενστερνίζονται ειδικά οι νέοι στην πολιτική. Ο προοδευτισμός, κατά συνέπεια, είναι σύμφωνα με την αόρατη αυτή γνώμη πανάκεια. Στην Ελλάδα προοδευτικός είναι ο κεντροαριστερός, αριστερός, κομμουνιστής. Η λέξη εκφράζει μία πυρωμένη επιθυμία να πάμε μπροστά, να μην μείνουμε πίσω και μας πούνε «βλάχους». Συχνά, αυτή η τάση συγχωνεύτηκε με την αντιγραφή και άκριτη υιοθέτηση οτιδήποτε δυτικού υπήρχε. Πρόοδος η Ενωμένη Ευρώπη, πρόοδος το μνημόνιο, πρόοδος η κατάργηση της ορθοδοξίας, πρόοδος το να πεί κανείς ότι η επανάσταση του ’21 ήταν ταξική, πρόοδος τα 52 φύλα, πρόοδος η άγευστη, άχρωμη, ατελής αρχιτεκτονική, πρόοδος να μιλάει κάποιος με μισές ξένες λέξεις, πρόοδος εν τέλει οτιδήποτε δεν μας θύμιζε την «μικρά πλην τίμια» Ελλάδα. Αποτελεί, όμως, βαρυσήμαντο ερώτημα, γιατί όλα αυτά να είναι θετικά; Πρόοδος χωρίς ταυτότητα είναι μαζική αποπροσωποποίηση.
Όπως και να έχει, μέχρι στιγμής ξέρουμε ότι είναι μία κυβέρνηση επικίνδυνη, διότι είναι «ακροδεξιά» & «αντι-προοδευτική».
Αξίζει όμως να διαμορφωθεί μία γνώμη, όχι με τις δύο λέξεις, αλλά βάσει τουλάχιστον του κυβερνητικού τους προγράμματος, μιας και αυστριακοί είναι, μακριά είναι, ποια η ωφέλεια να αναζητήσουμε όλες τις πληροφορίες για τα πρόσωπα ή τα κόμματα τους;
Το κυβερνητικό πρόγραμμα λοιπόν:
– Κατά της ενοποίησης/ εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης
Είμαστε σίγουροι ότι το Ευρωκράτος είναι ωφέλιμο; Δηλαδή με το να παραχωρηθούν κι άλλες ακόμα εξουσίες στις Βρυξέλλες ωφελούνται οι πολίτες; Αλλάζει η ζωή τους, ή μήπως απομακρύνοντας το κέντρο εξουσίας απομειούται και η αξία της φωνής του πολίτη; Θα γνωρίζει καλύτερα το κοινοβούλιο της ΕΕ τα προβλήματα μίας πόλης στην Ελλάδα και των Ελλήνων πολιτών εν γένει, για παράδειγμα;
– Στοπ στην ένταξη της Τουρκίας
Ποιος επιθυμεί έναν τόσο φανατικό και προκλητικό γείτονα στην ευρωπαϊκή οικογένεια; Έναν γείτονα που κατηγορείται για βοήθεια στο ISIS, βλέψεις επεκτατικής πολιτικής, αντιδημοκράτη, με εφαρμοσμένη λογοκρισία (όπως δείχνουν τα δημοσιεύματα) στην χώρα του;
-Σκληρότερες ποινές για εγκλήματα βίας και ισλαμικού φανατισμού
Το να επιβάλλει ένα κράτος βαρύτερη ποινή για ένα έγκλημα, δεν καθιστά τους επίδοξους δράστες αδρανοποιημένους ως προς την τέλεση του; Άρα, με το να νομοθετηθούν βαρύτερες ποινές, δεν σημαίνει πως θα αντιμετωπιστούν οι περιπτώσεις φανατικής ισλαμικής βίας που κατατρύχουν και επιβουλεύονται την ειρηνική συνύπαρξη των πολιτών του κράτους;
-Κλειστά σύνορα
Πέραν από τρόπο αντιμετώπισης του Ισλάμ, δεν είναι σεβαστό μέτρο για τους αδύναμους άνεργους πολίτες; Δεν δημιουργεί αίσθημα ταυτότητας, διαφορετικότητας, αλληλοσεβασμού σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο των ήδη υπαρχόντων πολιτών; Δεν αφήνει περιθώρια γνωριμίας των επίσης ήδη διαμορφωθέντων διαφορετικών τάσεων ζωής στην ίδια χώρα; Δείτε την Ελλάδα, με τον ίδιο ακριβώς, χωρίς καμία διαφορά, τρόπο ζούν στην Κρήτη και με τον ίδιο στο Βόλο;
-Μόνο εξειδικευμένοι μετανάστες δεκτοί
Εθνική πολιτική του κράτους ώστε να είναι ανταγωνιστικό απέναντι στα άλλα κράτη, με αποτέλεσμα να διαμοιραστούν τις ωφέλειες του ανταγωνισμού οι αυστριακοί πολίτες αλλά και όσοι έχουν γίνει δεκτοί. Και τούτο μόνο αν δεν υπάρχει αυστριακός για την θέση. Έτσι, και μετανάστες θα βρίσκουν εργασία, και οι ίδιοι οι αυστριακοί δεν θα αντιμετωπίζουν εύκολα την πιθανότητα ανεργίας, και δεν θα υπάρχουν άποροι μετανάστες στον δρόμο.
-Μόνο αν δεν υπάρχει Αυστριακός για τη θέση θα γίνεται δεκτός ο μετανάστης.
Το συζητήσαμε σε αδρές γραμμές στο προηγούμενο.
-Περικοπές σε κοινωνικά επιδόματα για μετανάστες
Γενικά σε ένα φιλελεύθερο κράτος το επίδομα αποτελεί μέτρο ανασταλτικό της οικονομικής ανάπτυξης. Κανείς δεν θέλει επιδόματα, όταν μπορεί να έχει θέσεις εργασίας, που προσφέρουν οικονομική ελευθερία.
-Μείωση φορολογίας
Εντάξει, η «φορολογία είναι ληστεία».
-Φορολογικές ελαφρύνσεις 1.500 ευρώ ανά τέκνο
Έμπρακτος τρόπος στήριξης της οικογένειας. Ενός χιλιετούς, όχι απλώς αιωνόβιου θεσμού, του οποίου η αιτιολόγηση μάλλον περιττεύει. Το σημαντικό είναι πως αυτό γίνεται μετά εκλογών, με υπόσχεση κρατικής ρύθμισης, και όχι φαινομενικά, ασήμαντα, τυπικά φληναφήματα, μόνο προεκλογικά.
«Για να δούμε…αυτό που δεν συνέβη στην Ολλανδία, δεν συνέβη στην Γαλλία, συνέβη όμως στην Αυστρία» λέει η παρουσιάστρια και μεταπηδά στο επόμενο θέμα με βαρεία καρδιά.
Αποδεχόμενοι το Έθνος, την ατομική ευθύνη, τους χαμηλούς φόρους, και την περιορισμένη στα απολύτως αναγκαία κρατική παρέμβαση, απορούμε πως είναι δυνατόν να κατηγορήσει ή αποδοκιμάσει κανείς αυτήν την προγραμματική κυβερνητική συμφωνία, και επομένως, χωρίς καμία διάθεση διαμόρφωσης κάποιας ολοκληρωμένης και πλήρως σταθεροποιημένης γνώμης, να μην δει με θετικό μάτι, την νέα κυβέρνηση της Αυστρίας. Είναι στα βήματα του Trump, συντηρητική-φιλελεύθερη, κατά του κατεστημένου, με πρωτεύον μέλημα τους πολίτες του κράτους της.
Μάλιστα τον περασμένο Οκτώβρη, ο Kurz δήλωσε: «Σας υπόσχομαι τρία πράγματα, Μειωμένους φόρους για τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, ένα σκοπό για να ωφεληθεί ο τουρισμός, και όχι άλλους παράνομους μετανάστες».
Το κατεστημένο, η πολιτική ορθότητα, το μείγμα νεομαρξισμού που βιώνουμε και εμπερικλείει κάθε απροσδόκητη αντίφαση είναι αυτό που αντιδρά σε τέτοια πολιτικά προγράμματα και κυβερνήσεις. Το δίκτυα ενημέρωσης, συλλήβδην, όχι αποκλειστικά μιλώντας για τα εγχώρια, φαίνεται να έγειραν προς τα αριστερά, παρουσιάζοντας την συγκεκριμένη αυτή είδηση της νέας κυβέρνησης στην Αυστρία, εγκαταλείποντας την αρχή της μετριοπάθειας και αντικειμενικότητας που διέπει την δημοσιογραφική δεοντολογία. Είναι μάλλον η ώρα να εγκαταλειφθούν τα αριστερά φαντάσματα και να κρίνουμε πολιτικά δίκαια τα γεγονότα, όχι πολιτικά ορθά!
