Αρχές της δεκαετίας του ‘90 ο Μίκης Θεοδωράκης δίνει μία μεγαλειώδη συναυλία σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Ηρώδειο. Συμμετέχουν ο Μπιθικώτσης, ο οποίος αποθεώνεται, ο Μητσιάς και η Νένα Βενετσάνου. Ο κόσμος έχει κάτσει μέχρι και στα σκαλοπάτια, πάνω στα βράχια, όπου μπορεί, άλλοι παρακολουθούν όρθιοι στους διαδρόμους επί δύο ώρες. Ελύτης και Άξιον Εστί, Σεφέρης και Επιφάνια, Καμπανέλλης και Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν πλημμυρίζουν την καλοκαιρινή νύχτα. Ολοι σιγοτραγουδούν. Στο τέλος της συναυλίας ένα Ηρώδειο όρθιο τραγουδά «Της Δικαιοσύνης Ηλιε Νοητέ» μαζί με τον Θεοδωράκη, τους τραγουδιστές, όλη την χορωδία κλαίγοντας. Κλαίγαμε εκείνο το βράδυ. Ολος ο κόσμος. Τόση ήταν η συγκίνηση από την μουσική του Μίκη.
Λίγα χρόνια μετά κάνω το μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία, όπου στο τέλος της χρονιάς κάνουμε ένα πάρτυ με την συμμετοχή όλων των εθνικοτήτων του Πανεπιστημίου. Η κάθε εθνικότητα παρουσιάζει κάτι για την χώρα της. Οι Ελληνες κλείνουμε την γιορτή με χορούς και φυσικά για τελευταίο χορό έχουμε το συρτάκι. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τί έγινε. Ανέβαιναν πάνω στην σκηνή να χορέψουν και έπεφταν σαν τα τσαμπιά, γιατί δεν χωρούσαν. Ενα ολόκληρο Πανεπιστήμιο είχε σηκωθεί, καθηγητές, φοιτητές, γονείς και χόρευε σαν τρελό στους ήχους του μπουζουκιού.
Ο Μίκης με την μουσική του, και πιστεύω το ένιωσαν όλοι αυτό προχτές στο συλλαλητήριο ακούγοντας τα τραγούδια του, μίλησε στην καρδιά του Ελληνα. Ο Μίκης έκανε την ποίηση κτήμα του λαού, έφερε τους στίχους του ποιητή στο στόμα του κόσμου που σιγοτραγουδά στο περιγιάλι το κρυφό του Σεφέρη, τους Μοιραίους του Βάρναλη, της Αγάπης Αίματα του Ελύτη. Ο Θεοδωράκης χρησιμοποίησε το «λαϊκό» μπουζούκι, για να μελοποιήσει ποίηση και για να κάνει την ελληνική μουσική γνωστή μέχρι τα πέρατα του κόσμου.
Γιατί ο Μίκης δεν μίλησε μόνο στην ψυχή του Ελληνα. Μίλησε και στην ψυχή του ξένου. Μίλησε στην ψυχή όλων των λαών με την ελληνική μουσική του. Γι’αυτό τον λόγο ο Μίκης είναι και πατριώτης και διεθνιστής.
Διεθνιστής όχι με το νόημα που δίνουν οι απάτριδες, όπου ο διεθνισμός καταργεί την πατρίδα. Αλλά με το νόημα που έδωσε εκείνος τιμώντας το έθνος και κάνοντας γνωστή και αξιοθαύμαστη την πατρίδα μας και τον πολιτισμό της πέρα από τα σύνορα. Οπως έκανε κάποτε και ο «διεθνιστής» Μέγας Αλέξανδρος. Με την διαφορά ότι ο Μίκης το έκανε με την μουσική του.
Tην Κυριακή η αριστερά έχασε ένα προπύργιο. Και το κέρδισε ο λαός.
