Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ο Κεν Ρότζερς πήγε για λογαριασμό της Ιαπωνικής εταιρείας Nintendo στην Σοβιετική Ένωση για να εξασφαλίσει τα πνευματικά δικαιώματα για το ηλεκτρονικό παιχνίδι Τέτρις. Στην διαδρομή από το Μοσχοβίτικο ξενοδοχείο του ως την αντίστοιχη υπηρεσία παρατήρησε το εξής: « – Η πρώτη μου εντύπωση από την Μόσχα, ήταν, πως δεν υπήρχε χρώμα πουθενά. Δεν υπήρχαν διαφημιστικές πινακίδες, κανείς δεν προσπαθούσε να σου πουλήσει τίποτα, ήταν μουντή σαν κάποιος να είχε αφαιρέσει οτιδήποτε πολύχρωμο από αυτήν την πόλη».
Όσοι έχετε ταξιδέψει σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, θα έχετε παρατηρήσει με πόσα λίγα σου πουλάνε τόσα πολλά. Υπάρχουν τουριστικοί προορισμοί που εκατομμύρια τουρίστες πάνε να δούνε μισή ντουζίνα πάπιες να παρελαύνουν κάθε απόγευμα στις 6 σε ιστορικό ξενοδοχείο, ή κατά το ηλιοβασίλεμα σε ένα γιοφύρι για να φωτογραφήσουν σμήνη από νυχτερίδες. Άλλοι τρελαίνονται να κατεβαίνουν τρέχοντας μια πλαγιά λόφου κυνηγώντας ένα κεφάλι τυρί, ή να βρίσκονται στην μέση ενός σοκακιού και ένα κοπάδι ταύρων να ορμά καταπάνω τους. Επισκέπτονται οχυρά που έχουν δει λιγότερη δράση από το στάδιο του Παναιτωλικού. Δεν διαμαρτύρονται που κάθε κάστρο, (σύμφωνα με τον δήθεν τοπικό θρύλο) είναι η πρώτη επιλογή για τις ερωτοχτυπημένες όμορφες παρθένες που διαλέγουν να αυτοκτονήσουν και φωτογραφίζονται από τον πύργο ή τα τείχη από τα οποία πήδηξε. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Θέλουν να πάρουν μερικές φωτογραφίες, να ακούσουν ένα καλό παραμυθάκι και να σουλατσάρουν στο ιστορικό κέντρο, τρώγοντας παγωτό και θαυμάζοντας τις ομορφιές και τα κτήρια. Θέλουν να διασκεδάσουν, να απολαύσουν την ζωή και να αγαπήσουν το μέρος το οποίο επισκέφθηκαν. Θέλουν να σου προσφέρουν τις οικονομίες τους για την υπηρεσία που τους προσέφεραν.
Στην Ελλάδα μας, τα πράγματα έχουν γίνει περίπου σαν την Σοβιετική Μόσχα. Έχουμε τα πάντα αλλά δεν θέλουμε να πουλήσουμε τίποτα. Δεν μας ενδιαφέρει να αποκτήσουμε μια ποιότητα ζωής στην καθημερινότητά μας και δεν θέλουμε να την προσφέρουμε σε αυτούς που μας επισκέπτονται. Αν και οι τουρίστες έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να έχουμε τα ίδια έσοδα.
Πάρτε παράδειγμα την Κόρινθο. Νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο σημείο στον πλανήτη από αυτήν την πόλη. Εκατοντάδες εκατομμύρια Χριστιανοί, κάθε Κυριακή ακούνε για αυτήν, χάρη στις επιστολές του Απόστολου Παύλου. Μπορεί να μην γνωρίζουν πως υπάρχει μία χώρα που την λένε Ελλάδα, αλλά την Κόρινθο την έχουν ακουστά. Η περιοχή της Κορίνθου είναι προνομιακή. Είναι επίπεδη και συνορεύει με την θάλασσα. Είναι εύφορη, έχει ισθμό και έχει εντυπωσιακή ορεινή επιφάνεια. Έχει ένα από τα μεγαλύτερα σωζόμενα οχυρά της Ευρώπης καθώς και μία μητρόπολη που μπορεί να καυχηθεί πως η πρώτη κεφαλή της Εκκλησίας αυτής ήταν ο ίδιος ο Παύλος. Είναι το μόνο μέρος στον κόσμο που η αρχαία Ελλάδα, η αρχαία μυθολογία και η Χριστιανική παράδοση είναι τόσο στενά συνδεδεμένες. Οι Κορίνθιοι είναι άνθρωποι έξυπνοι, εξοικειωμένοι με τους ξένους, δαιμόνιοι και προκομμένοι.
Αντ’αυτού, η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς από το μέρος αυτό είναι πως πρόκειται για μια τυπική Πελοποννησιακή πεδινή πόλη. Χαοτική, ανοργάνωτη, άσχημη, άχρωμη και όσο απομακρύνεται κανείς από το κέντρο, τόσο η αίσθηση αυτή γίνεται εντονότερη. Μοιάζει σαν κάποια τυχαία πόλη που δημιουργήθηκε στην μέση της Μογγολικής στέπας. Χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον. Μόνο η πρόσβαση στην θάλασσα είναι το στοιχείο που την κάνει ελκυστική.
Η είσοδος για την αρχαία οικιστική ζώνη, είναι αποκλεισμένη ανάμεσα σε διακλαδουμενα δρομάκια και σπίτια. Ο δρόμος για την Ακροκόρινθο είναι προχειροφτιαγμένος και την υποδοχή σου στην είσοδο του κάστρου την αναλαμβάνουν μερικά καλοθρεμμένα αδέσποτα που ζητιανεύουν για φαΐ από την στιγμή που θα βγεις από το όχημά σου. Η πρόσβαση στο ίδιο το οχυρό είναι αδύνατη σχεδόν για όλους (ειδικά όταν βρέχει) διότι η τελευταία απόπειρα οδόστρωσης του μονοπατιού έγινε πριν από αιώνες. Στην είσοδο ένας ευγενικός και μοναχικός υπάλληλος μοιράζει φυλλάδια του Υπουργείου Πολιτισμού και δεν κόβεται έστω και ένα συμβολικό φθηνό εισιτήριο. Μια χασούρα οικονομική, για το υπουργείο, για τους Κορίνθιους και για τους Έλληνες γενικότερα. Η Μητρόπολη είναι μια υπέροχη εκκλησία, με καλοκάγαθους ανθρώπους, που θα έπρεπε να αναδειχθεί και να χτιστεί κάτι που να αρμόζει στο παρελθόν, το οποίο με την σειρά του να γίνει πόλος έλξης εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο ισθμός της Κορίνθου είναι κάτι το εντυπωσιακό. Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο που μπορείς να θαυμάσεις ανθρώπινα δημιουργήματα σε τέτοια κλίμακα. Αντί λοιπόν να στολιστεί, να δημιουργηθεί μια περαντζάδα για τους πεζούς κατά μήκος των δυο πλευρών και το μέρος να γίνει ένα λούνα παρκ για ντόπιους και ξένους έχει αφεθεί στην χωριάτικη αυθαιρεσία των κρατικών υπαλλήλων. Η παλαιά γέφυρα έχει γεμίσει (εδώ και καιρό ) με κακόγουστες κατασκευές, άχαρες, ασυνάρτητες και αντιαισθητικές. Υπάρχει μια πεζογέφυρα στην μέση περίπου του Ισθμού, αλλά χωρίς εύκολη πρόσβαση. Από την μεριά της Αττικής είναι φτιαγμένος ο δρόμος που πηγαίνει προς το Λουτράκι και η είσοδος για την πεζογέφυρα είναι κρυμμένη πίσω από ένα κτήριο, μέσα σε έναν χωματόδρομο ανάμεσα σε κάτι δένδρα. Από την Κορινθιακή μεριά, περνάει σιδηροδρομική γραμμή, δεν έχεις εύκολη πρόσβαση στην γέφυρα αυτή και ταυτόχρονα βρίσκεται εκεί και ο βιολογικός καθαρισμός. Δηλαδή μια γέφυρα που θα μπορούσε να μαζεύει πούλμαν ολόκληρα με ανθρώπους οι οποίοι θα έπαιρναν φωτογραφίες, θα πήδαγαν επί πληρωμή στο κενό και θα χάλαγαν τα λεφτά τους, έχει γίνει χωματερή. Ο αρχαίος διάπλους, δηλαδή το σωζόμενο κομμάτι του αρχαίου ισθμού είναι βασικά μια παρατημένη αλάνα με κάτι πέτρες.
Είχαν ρωτήσει κάποτε έναν Έλληνα αρχιτέκτονα για το πώς μπορεί να λυθεί το πολεοδομικό πρόβλημα της Αθήνας. Εκείνος είχε απαντήσει λακωνικά: «Μόνο με 12 Ρίχτερ». Οι πολεοδομικές αστοχίες σε μια Ελλάδα που θέλει να πάρει μια ανάσα ζωής με την αύξηση του τουριστικού συναλλάγματος πρέπει να αρχίσουν να διορθώνονται, με όραμα και «έργα βιτρίνας». Τα έργα αυτά, που συνεχώς καταγγέλλουν πάσης φύσεως οργανώσεις, θα βελτιώσουν όχι μόνο την εικόνα της χώρας μας αλλά επίσης και την ποιότητα ζωής όλων μας. Θα προσφέρουν εργασία, εισόδημα και μια σταθερότητα που έχουμε τόσο ανάγκη. Είναι καιρός να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, πριν η φύση και η πορεία των πραγμάτων μας ισοπεδώσει.
