Με αφορμή τα Paradise Papers, ορισμένοι βρήκαν πάλι την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν εναντίον των “φορολογικών παραδείσων”. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, μας λένε, τα έσοδα του κράτους θα αυξάνονταν , το δημόσιο χρέος θα μειώνοταν, θα είχαμε αποφύγει την κρίση, μην σου πω ότι θα είχαμε γίνει και Δανία του Νότου.
Στην πραγματικότητα όμως , οι χώρες αυτές προσφέρουν μια τεράστια υπηρεσία στους ταλαίπωρους φορολογούμενους της Δύσης. Σε ένα περιβάλλον ανελέητου φορομπηχτισμού, οι “φορολογικοί παράδεισοι” και ο φορολογικός ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών είναι τα τελευταία εμπόδια στα σχέδια των κυβερνήσεων για μια πολιτική ολοένα και πιο υψηλών φόρων. Ο φόβος ότι εταιρείες και εύποροι πολίτες θα κατευθύνουν τα χρήματά τους στον Παναμά ή στις Βερμούδες, κάνει τις κυβερνήσεις κάπως πιο συγκρατημένες όταν σκέφτονται να αυξήσουν τη φορολογία ενώ, σε πολλές περιπτώσεις, έχουν αναγκαστεί και να μειώσουν τα φορολογικά βάρη . Δεν είναι τυχαίο πως την κατάργηση των “φορολογικών παραδείσων” την θέλουν, κυρίως, ισχυρές χώρες με υψηλή φορολογία, που με αυτόν τον τρόπο σκοπεύουν να εξαλείψουν κάθε φορολογικό ανταγωνισμό και να μετατρέψουν τον πλανήτη σε ένα τεράστιο γκούλαγκ δυσβάστακτων φόρων, απ’τους οποίους κανείς δεν θα μπορεί να ξεφύγει και όπου η περιουσία μας θα είναι έρμαιο στις αρπακτικές διαθέσεις του κράτους.
Η άποψη, πάλι, ότι αν καταργούσαμε τους επάρατους “φορολογικούς παραδείσους”, τα κρατικά έσοδα θα αυξάνονταν και τα δημόσια οικονομικά θα έμπαιναν σε μια τάξη, είναι τουλάχιστον αφελής. Όπως έγραψε ο οικονομολόγος Daniel J. Mitchell, “όπως δεν θεραπεύεις έναν αλκοολικό, δίνοντας του τα κλειδιά της γειτονικής κάβας, έτσι δεν προωθείς και την οικονομική υπευθυνότητα, δίνοντας στην κυβέρνηση μια νέα πηγή εσόδων”. Τα νέα χρήματα που θα έφταναν στα χέρια των μανδαρίνων της εξουσίας δεν θα έλυναν τα οικονομικά μας προβλήματα. Αντίθετα, θα είχαμε ακόμη περισσότερους διορισμούς στο Δημόσιο, ακόμη περισσότερους Τσοχατζόπουλους, ακόμη μεγαλύτερο χρέος.
Μην ακούτε λοιπόν τις κραυγές του καθεστωτικού Τύπου και τα φθονερά παραληρήματα της μαρξιστικής Αριστεράς. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα δεν είναι να βάλουμε ένα τέλος στους “φορολογικούς παραδείσους”. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερους “φορολογικούς παραδείσους”, που θα είναι προσιτοί σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, κάθε εισοδήματος. Μόνο έτσι μπορεί να μπει φρένο στην φορομπηχτική μανία των κυβερνήσεών μας.
