Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ αυτού που ζητάει ο μέσος άνθρωπος και αυτού που συμβαίνει σε επίπεδο α’ εθνικής πολιτικής. Ακούμε οτι σε τόσα και τόσα ζητήματα επετεύχθη “ουσιαστικός διάλογος”, “αμεσότητα”, “εγγύτητα απόψεων”, “εποικοδομητικά επιχειρήματα” κλπ. Αναντίρρητα είναι χρήσιμα όλα αυτά, αλλά επί της ουσίας αυτό που ζητά ο καθένας είναι αποτελέσματα, πράξεις, δράσεις.
Δεν ενδιαφέρει κανέναν το “πλασάρισμα” των συμβεβηκότων στο Μαξίμου μετά το σουαρέ, οι αερολογίες για το ζήτημα της εκκλησίας, ή οι γενικόλογες μπαρούφες για τη διαπραγμάτευση του χρέους. Αυτό που μένει είναι οτι η χώρα (και πρώτα το Εθνος) χάνεται, και ο πρωθυπουργός ήπιε ποτάρες σε γνωστό στέκι στο Κολωνάκι. Αν ήταν αριστερός, να έπαιρνε και καμιά δεκαπενταριά επαίτες από το δρόμο να τους κεράσει ουίσκι στο άδειο στομάχι των.
Ένας πολιτικός άνδρας κρίνεται εκ πράξεων, γεγονότων, συμπεριφοράς, αποτελεσμάτων, όχι απο μπουρδολογίες, αερολογίες, βερμπαλισμούς, γενικόλογα – αυτά, αν είναι για κάπου, είναι για αρθρογράφους, που δοκιμάζουν την πένα τους – για συζητήσεις, επιχειρήματα και άλλα λοιπά παρόμοια.
Τόσα χρόνια πολιτισμικής παρακμής, οικονομικής ανέχειας, ισοπέδωσης προς τα κάτω και ουδείς ανέλαβε κατηγορηματικά, απόλυτα, ανενδοίαστα τις συνέπειες των πράξεων του, ώστε να κριθεί για αυτές. Συνεπώς, δεν υπάρχει και πολιτικός ευθύνης. Αυτό ζητείται…μόνο αυτό.
Οι αφ’ υψηλού συζητήσεις και τα σουαρέ με σολομό καλό είναι να μην γίνονται, διότι ως ξιπασμένα που είναι, μας επιβεβαιώνουν : η πολιτική ελίτ αδιαφορεί για τον μέσο άνθρωπο, ζώντας και μία τελείως διαφορετική ζωή απο αυτόν. Ας ντύνονται και με σκισμένα τζιν.
