Η προ, αλλά και διαρκούσης της Μ. εβδομάδας επικαιρότητα, ένεκεν της εξάρσεως της εγκληματικότητας, η οποία ανακίνησε αφεύκτως το καίριο ζήτημα των «εύθραυστων» ορίων μεταξύ, αφενός της σύννομης αυτοπροστασίας, ήτοι της αναγκαίας προσβολής του επιτιθέμενου, χάριν προστασίας ενός υπέρτερου διακυβευόμενου εννόμου αγαθού, προκειμένου να αποτρέψει άμεση και άδικη επίθεση που στρέφεται εκ τρίτου, εναντίον του, κατ’ άρθρο 22 τουΠοινικού Κώδικα, υποκείμενης στην θεμελιώδη Συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας και αφετέρου του διαπραττόμενου ποινικού αδικήματος της αυτοδικίας κατ ‘ άρθρο 331 του Π.Κ.
Φρονώ ότι είναι αυτονόητο, η χάραξη αντεγκληματικής πολιτικής ανάγεται στην σφαίρα της αρμοδιότητας της εκάστοτε κυβερνήσεως και δη του προσήκοντος Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Οι δηλώσεις όμως του, επί 24ωρη βάση φρουρούμενου από αστυνομικούς, κ. Τόσκα περί «Φαρ Ουέστ» και ότι δεν ζούμε σε «αγγελικά πλασμένη» κοινωνία, αφήνει ενεό το μέσο νουνεχή και έμφρονα πολίτη, καθώς τα ως άνω λεγόμενά, συνιστούν ανεδαφικά νηπιώδη ψελλίσματα, ανεπίδεκτα λογικής εκτίμησης, που συνάμα απάδουν του οξυμμένου εν γένει ενδημούντος προβλήματος της πολυσχιδούς εγκληματικότητας αλλά και ειδικότερα, του αποτρόπαιου εγκλήματος των στυγερών ληστών κατά του 52χρονου πολίτη εις την οικία του την Μ. Δευτέρα.
Η θεσμική αβελτηρία είναι πρόδηλη στο εν λόγω Υπουργείο, καθότι η παρούσα Κυβέρνηση στρουθοκαμηλίζει σε ένα μείζον ζήτημα περί της δημόσιας τάξης και ασφάλειας «παλιμπαιδίζοντας» στείρα σε μία ιδεοληπτική ρητορική, δια να ικανοποιήσει προφανώς τα ευήκοα ώτα, μίας μερίδας θερμοκέφαλων ψηφοφόρων, ευμενώς προσκείμενων προς το Σύριζα, οι οποίοι καταφάσκουν συλλήβδην, την χαίνουσα νησίδα ανομίας ή άλλως το άβατο των Εξαρχείων, την μονομερή ανοχή σε ορισμένη κατηγορία αυτόκλητων υπερασπιστών της εννόμου τάξεως με αριστερό πρόσημο, κατ’ ουσίαν εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, καθότι προβαίνουν σε μία δέσμη κατά το δοκούν ερμηνευομένων ως «ακτιβιστικών» έκνομων ενεργειών, υποκαθιστώντας τα θεσμικά όργανα της Συντεταγμένης Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας.
Είναι πράγματι λυπηρό, η παρούσα Μνημονιακή κυβέρνηση η οποία έχει άρδην απεμπολήσει κάθε ψήγμα αριστεροφροσύνης επί τρία συναπτά έτη στα ζέοντα κοινωνικά ζητήματα δια την λήψη αιματηρών αντιλαϊκών μέτρων, χρησιμοποιήσει σήμερα λίαν επικινδύνως και ανευθύνως, την δημόσια ασφάλεια εν είδει παιγνίου αμιγώς προς εσωτερική κατανάλωση και διαπιστευτήριο προοδευτισμού, δια να κάμψει έτι περαιτέρω το καθημαγμένο φρόνημα των Ελλήνων.
