Η σοβούσα σχιζοειδής κατάσταση της παρούσης κυβερνήσεως καθίσταται ψηλαφητή εις την κοινωνία, υπό την έννοια ότι αφενός μεν κυβερνάει με αυταρχισμό, υπακούοντας άνευ ετέρου τινός στις στυγνές «ντερικτίβες» των δανειστών εταίρων μας και αφετέρου η ίδια αυτοστιγμεί, διοργανώνει, δήθεν «φιέστες» συλλογικής αντίδρασης κατά της κατεστημένης εξουσίας και της αστυνομικής βίας, υποθάλποντας στην πραγματικότητα όμως η ιδία φαινόμενα βίας, έχοντας «βαπτίσει» πραξικοπηματικά «άβατον ανομίας» περιοχές πέριξ της Αθήνας, οι οποίες λειτουργούν αυθαιρέτως ως θύλακες φενακισμένης αντίστασης. Άρα θα λέγαμε Ιανός με δύο πρόσωπα.
Η ως άνω κατάσταση ενδεχομένως να αντανακλά ευγλώττως, την αντικρουόμενη πολιτική ανάμεσα στον κομματικό πυρήνα του Σύριζα και το Μαξίμου, πλην όμως εκ του μείζονος αποτελέσματος, αποδεικνύεται ότι, παρά τις φερόμενες διαφορές, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία δράσης προς την κοινωνία.
Η απόπειρα αμβλύνσεως ή υποκαταστάσεως, της επί 3 σχεδόν έτη, ασκούμενης θεσμικής βίας, δια των ιδιαζόντως επαχθών μνημονίων, ως προς τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών καθώς και δια το «έκτακτο και εξαιρετικά επείγον καθεστώς» ψήφισής των, εκ της Βουλής, με την ανοχή αυτόνομων δήθεν στασιαζουσών υπέρ του λαού χρηματοδοτούμενων συλλογικοτήτων οι οποίες απλώς ενσωματώνουν την υποφώσκουσα λαϊκή αντίδραση, ως οιονεί βαλβίδα εκτόνωσης, μόνον θυμηδία προκαλούν στον μέσο σκεπτόμενο πολίτη.
Η επιμελώς ψιμυθιωμένη αυτή πολιτική του Σύριζα, δια των «ψιτακκιζόντων» μισθάρνων οργάνων της, τα οποία, ενεργούν και δρουν ως Δούρειοι Ίπποι αποσυμπίεσης την αγανακτήσεως των πολιτών, αποβλέπει ευθέως στην «επαναστατική καταστολή» πάσας αυθεντικής και γνήσιας λαϊκής αντίδρασης.
Εν ολίγοις στην υπακοή αντίστασης, ήτοι, στο να διαμαρτύρονται οι πολίτες, δίχως στοχοθεσία και σοβαρότητα, αφιονισμένοι πλήρως σε μία στείρα δήθεν αντιστασιακή παρορμητική ρητορική, άνευ ορθολογιστικών προτάσεων προς πιθανή επίλυση των υφιστάμενων προβλημάτων, με αποτέλεσμα να είναι εγκλωβισμένοι σε μία διελκυστίνδα διαχείρισης και καθολικού εξανδραποδισμού των, από τους ως άνω έμμισθους, εκ του συστήματος, δοκησίσοφους Ιθύνοντές τους, με πρακτική, εν τέλει συνέπεια, την διαιώνιση της υφιστάμενης έξωθεν επιβεβλημένης μίζερης καταστάσεως άνευ ουδεμίας πρακτικής συνέπειας.
Εν κατακλείδι, ότι έκανε ο Σύριζα προτού εκλεγεί, ως φυσικός αυτουργός με άριστες πρακτικές πολιτικού μάρκετινγκ περί αριστερισμού και λοιπά έτερα βαρύγδουπα υποπροϊόντα δημαγωγικού λαϊκισμού απευθυνόμενα προς πειθαναγκασμό της υδαρής μάζας, τα κάνει τώρα ως ηθικός αυτουργός ποδηγέτησης των προσφυών συλλογικοτήτων.
