Η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, είναι το αντίτιμο που σύσσωμο το Ισλάμ πληρώνει για την επαμφοτερίζουσα στάση του έναντι του wannabe ισλαμικού χαλιφάτου που εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της αραβικής άνοιξης. Όλα τα ισλαμικά κράτη “έπαιξαν” τόσο με την ιδέα αυτού, όσο και με αυτούς κάθε αυτούς τους «υλοποιητές» του δηλαδή τον ISIS. Όχι αναγκαστικά στο Ιράκ και στην Συρία, αλλά σε όλο το εύρος της επονομαζόμενης και «Αραβικής Άνοιξης». Μια διαδικασία που ξεκίνησε ως προσπάθεια του προηγούμενου καθεστώτος στις ΗΠΑ να ξεφορτωθεί ενοχλητικούς συμμάχους και μη. Και η οποία άφησε ένα τεράστιο κενό. Και ενώ η φύση απεχθάνεται τα κενά, το πολιτικό ισλάμ τα λατρεύει. Γιατί του δίνουν την ευκαιρία να δημιουργήσει την βάση της κυριαρχίας του. Και αυτό έκανε. Με πρωτοπόρο την οργάνωση των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Των οποίων η ρίζα είναι στο Κατάρ και τα πλοκάμια φτάνουν από την Αίγυπτο, μέχρι την ίδια την οικογένεια του αγαπητού μας επισκέπτη Ερντογάν.
Αλλά δεν ήταν μόνοι τους. Τα περισσότερα από τα ισλαμικά κράτη, στην μία χώρα ή στην άλλη από την Αφρική ως την Ινδονησία, έπαιξαν τα παιχνίδια τους. Και είχαν την σιγουριά ότι το έκαναν αυτό χωρίς να έχουν κάποιο κόστος. «Φλερτάροντας» με το πολιτικό ισλάμ των χωρών τους, και μη κηρύσσοντας τα ίδια τζιχάντ. Ήταν μια επανάληψη, σε έναν πολύ μεγαλύτερο βαθμό του «παιχνιδιού» που έπαιζε το Πακιστάν, επί εποχής της Σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν. Κόστος σαν και αυτό που πληρώνει σήμερα η Σαουδική Αραβία, τόσο σε χρήμα, όσο και σε εσωτερική αναταραχή. Γιατί όποιος πιστεύει ότι οι πρόσφατες «εκκαθαρίσεις» στο εσωτερικό της ήταν άσχετες με την στήριξη στον ISIS κοιμάται ύπνο δικαίου. Ίσως να μην θυσιάσθηκαν οι «βασιλιάδες» αλλά μόνον πιόνια και αξιωματικοί. Παρόλα αυτά, για τα επόμενα χρόνια η Σαουδική Αραβία ίσως επικεντρωθεί στην περιοχή της και τα όνειρα για το Χαλιφάτο να μείνουν σε κάποιο συρτάρι.
Η αναγνώριση αυτή, που είμαι σίγουρος ότι έρχεται στο πλαίσιο της αμερικανο-ρωσικής συμφωνίας για την Συρία, αποτελεί μια ενδεικτική “ταπείνωση” των ηγεσιών των μουσουλμανικών κρατών. Τα οποία θα κληθούν να διαχειριστούν τόσο μια εσωτερική δυσαρέσκεια τώρα, όσο και μια περαιτέρω “ριζοσπαστικοποίηση” κομματιών του πληθυσμού τους. Την οποία είτε θα αντιμετωπίσουν είτε θα αφομοιώσουν. Ότι και να γίνει στο μέλλον θα είναι πιο ξεκάθαρο ποιες από αυτές τις χώρες στηρίζουν το τζιχάντ και ποιες όχι.
Η κίνηση αυτή του Τράμπ μπορεί να βοηθήσει να γίνει εάν όχι πιο …σταθερό, τουλάχιστον πιο ξεκάθαρο το διεθνές περιβάλλον.
