Ζοῦμε στὸν 21ο αἰῶνα καὶ στὴν πολιτικὴ σκηνὴ τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχει ἀλλάξει τίποτα τὰ τελευταία 100 χρόνια. Στὴν καθημερινότητά μας καὶ στὸν κοινωνικό μας περίγυρο ἀκοῦμε συχνὰ φράσεις ὅπως: «Ψηφίζω ΚΚΕ γιατὶ τὸν παπποῦ μου τὸν σκότωσαν οἱ δεξιοί» ἢ «Ψηφίζω ΝΔ γιατὶ τὸν παπποῦ μου τὸν σκότωσαν οἱ κομμουνιστές», στὸν δρόμο συναντάει κανεῖς γκράφιτι στοὺς τοίχους μὲ συνθήματα ὅπως «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Μελιγαλᾶς» καὶ γενικῶς μιὰ ἐμφυλιακὴ ἀτμόσφαιρα.
Ἀλλὰ καὶ στὶς κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις καὶ στὶς συνεστιάσεις ἀκοῦει κανεῖς Βενιζελικὰ τραγούδια («Τῆς Ἀμύνης τὰ παιδιά διώξανε τὸν Βασιλιά»), οἱ «Βενιζελικοὶ στὰ τραπέζια νὰ πειράζουν τοὺς «Βασιλικοὺς» μὲ φράσεις ὅπως «Βασιλικοί, στὶς γλάστρες σας», καὶ γενικῶς ὑπάρχει ἕνα κλίμα ποὺ μᾶς γυρνάει στὰ χρόνια τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ.
Ἡ πλειοψηφία τῶν ἑλλήνων ψηφοφόρων, ἀσχέτως μὲ τὸ τὶ ψηφίζει, αὐτοπροασδιορίζεται ὡς «κομμουνιστής», «χουντικός», «βασιλικός», «ἀριστερός», «δεξιός», «Μεταξικός», «Βενιζελικός» καὶ γενικῶς ἐπιλέγει ἕνα πρόσωπο ἢ μιὰ ἰδολογία ποὺ ἦταν στὸ πολιτικὸ προσκήνιο 100 χρόνια πρίν.
Ποῦ ὀφείλεται αὐτός ὁ ἀναχρονιστικός διαχωρισμός; Εἶναι ἀπλῶς δείγμα πολιτικοῦ ἀναλφαβητισμοῦ ἤ ὑπάρχουν βαθύτερα αἴτια;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι περίπλοκη, καὶ αὐτὸ λόγω τῆς ἰδιομορφίας τῆς Ἑλληνικῆς πολιτικῆς σκέψεως. Ἀφ ἑνὸς μὲν ὑπάρχει μιὰ πόλωση ποὺ ἔχει στοιχίσει ἀνθρώπινες ζωὲς καὶ ἔχει διχάσει τὴν Ἑλλάδα κατὰ τὸν 20ο αἰῶνα, καὶ ἀφ ἑταίρου εἶναι χαρακτηριστικὸ τοῦ Ἑλληνισμοῦ οἱ ἐμφύλιοι πόλεμοι καὶ οἱ βεντέτες τοῦ παρελθόντος. Ὁπότε ἡ ὁποιαδήποτε ἐμφάνιση νέων πολιτικῶν θεωριῶν θὰ πρέπει νὰ «κουμπώσει» πάνω στὰ πάθη τοῦ παρελθόντος. Γι αὐτὸ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία εἶναι δυσπροσάρμοστη στὶς πολιτικὲς ἐξελίξεις καὶ στὶς νέες ἰδεολογίες, κάτι ποὺ τὴν καθιστᾶ ἀπλὸ παρατηρητὴ τῶν διεθνῶν ἐξελίξεων.
Σήμερα ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία ἀνακάλυψε τὸν σοσιαλισμό, σχεδὸν 30 χρόνια μετὰ τὴν πλήρη κατάρρευσή του. Τὴν ἴδια ὧρα ὁ λιμπεραλισμὸς τῆς δύσεως καταρρέει, ὁπότε εἶναι πολὺ πιθανὸν στὸ κοντινὸ μέλλον ὁ καθυστερημένος ἕλληνας ψηφοφόρος νὰ γίνει λιμπεραλιστὴς ὅταν αὐτὴ ἡ ἰδεολογία θὰ ἔχει ἤδη καταρρεύσει πλήρως.
Ποιές εἶναι οἱ πολιτικές ἐπιλογές τοῦ σήμερα;
Αὐτὸ ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσει ὁ δυσπροσάρμοστος Ἕλληνας ψηφοφόρος εἶναι ὅτι τὸ δίπολο ἀριστερὰ-δεξιὰ δὲν ἔχει καμία ἐφαρμογὴ σήμερα. Αὐτὸ ἦταν ἕνα δίπολο ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, ὅπου στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ κοινοβουλίου κάθονταν οἱ ἄθεοι ἀντιβασιλικοὶ ἐπαναστάτες ἐνῶ στὴν δεξιὰ ἦταν οἱ παλαιοκαθεστωτικοὶ ὑπερασπιστὲς τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν. Ὅπως κατανοεῖ κανεῖς, ἕνας τέτοιος διαχωρισμὸς δὲν ἔχει καμία ἐπαφὴ μὲ τὴν σημερινὴ πραγματικότητα.
Μὲ τὴν πολιτικὴ ζύμωση τῶν σχεδὸν τριῶν αἰώνων ἀπὸ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση μέχρι σήμερα, στὴν πολιτικὴ σκηνὴ τῶν κρατῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου τοῦ 21ου αἰῶνα ὑπάρχουν δύο τάσεις ποὺ συνήθως ἐπικεντρώνονται στὸν κρατικὸ παρεμβατισμό:
Ἡ πρώτη τάση εἶναι αὐτὴ ποὺ ὑποστηρίζει τὸν ἕντονο κρατικὸ παρεμβατισμό, στὴν ὁποία ἀνήκουν οἱ σοσιαλδημοκράτες, ἡ πράσινη ἀριστερά, οἱ Χριστιανοδημοκράτες, οἱ Εὐρωπαίοι ἀριστεροί, οἱ Ἀμερικανοὶ Δημοκρατικοὶ καὶ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ αὐτοπροσδιορίζονται ὡς λιμπεραλιστές. Οἱ λιμπεραλιστὲς χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῶν λεγόμενων «εὐπαθῶν ὀμάδων» καὶ ἡ πολιτική τους μεροληπτεῖ ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων τῶν ὀμάδων αὐτῶν. Ὑπάρχει περιορισμὸς στὴν ἔκφραση μέσω τῆς κατὰ γράμμα ἐφαρμογῆς τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος καὶ ζητοῦν περισσότερο κοινωνικὸ κράτος γιὰ τὶς μὴ παραγωγικὲς ὀμάδες. Δὲν ἀσχολούνται μὲ τὴν παραγωγὴ καὶ μὲ τοὺς τρόπους ἐξοικονομήσεως χρημάτων, ἀλλὰ ἐπιδίδονται στὴν ἐπίκληση στὸ συναίσθημα προκειμένου νὰ κερδίσουν τὶς ψήφους τῶν εὐπαθῶν ὀμάδων καὶ τῶν δικαιωματιστῶν.
Ἡ δεύτερη τάση εἶναι αὐτὴ ποὺ ὑποστηρίζει τὸν μικρότερο δυνατὸ κρατικὸ παρεμβατισμό. Λόγω τῆς ἀντιδημοτικότητος αὐτῆς τῆς κατηγορίας, οἱ ἀνήκοντες εἰς αὐτὴν προκαλοῦν σύγχυση στὰ ΜΜΕ τὰ ὁποία χαρακτηρίζουν τοὺς ἐκπροσώπους της ὡς «φασίστες», «ἀκροδεξιούς», «ναζὶ» καὶ ἄλλες πολιτικὲς ἰδεολογίες τοῦ 19ου καὶ 20ου αἰῶνος. Ἄν ὅμως παρατηρήσει κάποιος τὶς τοποθετήσεις πχ τοῦ Janusz Korwin-Mikke θὰ διαπιστώσει ὅτι δὲν ἐκφράζει καμία φασιστικὴ ἄποψη, ὅπως ἐπίσης ἡ metrosexual ἐμφάνιση τοῦ ὑποστηρικτὴ τοῦ Ἰσραὴλ Geert Wilders δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ναζιστική, ὅπως ἡ δὶς διαζευγμένη καθολικὴ Lepen δὲν εἶναι ἀκροδεξιά, ἡ λεσβία ἀρχηγὸς τοῦ AfD δὲν εἶναι ὀμοφοβικὴ κ.ο.κ.. Μόνο ἠλίθιοι καὶ πολιτικῶς ἀναλφάβητοι μποροῦν νὰ δώσουν τέτοιους χαρακτηρισμοὺς σὲ ἐκπροσώπους ποὺ εἶναι ἀντίθετοι μὲ τὸν κρατισμό. Τὸ μόνο λάθος ποὺ κάνουν οἱ ἀντικρατιστὲς εἶναι ἡ ἀντίθεσή τους στὰ προνόμια καὶ τὶς ἐπιδοτήσεις τοῦ κοινωνικοῦ κράτους ποὺ δίνονται σὲ κοινωνικὲς ὀμάδες οἱ ὁποῖες ἐμφανῶς παρασιτοῦν καὶ ἀπομυζοῦν ἀπὸ τὰ παραγωγικὰ μέλη τῆς κοινωνίας. Τὸ ὅτι ὅμως στὴν σοσιαλιστικὴ Εὐρώπη τὸ 60% ζεῖ ἀπὸ ἐπιδόματα ποὺ τοὺς χορηγεῖ μέσω τῶν φόρων του τὸ ὑπόλοιπο 40%, καθιστᾶ ἀντιδημοφιλὴ τὰ Εὐρωσκεπτικιστικὰ libertarian κόμματα ποὺ ἀντιτίθενται στὸν κρατικὸ παρεμβατισμό.
Δυστυχῶς ὅμως εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολο γιὰ τὸν Ἕλληνα ψηφοφόρο νὰ προσαρμοστεῖ σὲ αὐτὰ τὰ πολιτικὰ δεδομένα. Γι αὐτὸ καὶ στὶς ἐπόμενες ἐκλογὲς θὰ πέσουν πάλι στὴν παγίδα τῶν ἀναχρονιστῶν τὴς ΝΔ, τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τοῦ ΠΑΣΟΚ…
Εἴμαστε ἄξιοι τῆς μοίρας μας.
