Στην χώρα μας έχουμε συνηθίσει είτε να μην συζητάμε καθόλου κάτι, εμμένοντας ο καθένας στην δική του,
θεόπνευστη και αυταπόδεικτη ( βεβαίως) άποψη, είτε να συζητάμε θέματα σοβαρά και ουσιαστικά στο πόδι,
ελαφρώς μεθυσμένοι και εντελώς αποσπασματικά. Έτσι και το ζήτημα της οπλοκατοχής, αν και έχει προκαλέσει πολύ μεγάλη συζήτηση στο εξωτερικό, στον ελλαδικό μικρόκοσμο εξαντλείται στην μονόπλευρη κατάθεση της άποψης κάποιου δημοσιογράφου ή καθηγητού, χωρίς ποτέ να ανοίγει ένας ουσιαστικός διάλογος στην κοινωνία (και πόσο μάλλον στην βουλή). Στη συνέχεια, ακολουθεί μια προσπάθεια να συνοψισθεί αυτή συζήτηση, πρώτα αντιμετωπίζοντας τους πιο διαδεδομένους μύθους:
Μύθος 1ος: -Θα γίνουμε ένα απέραντο σαλούν.
Είναι διαδεδομένη η αντίληψη ότι η νομιμοποίηση της οπλοκατοχής θα εγείρει ένα πρωτοφανές κύμα βίας.
Η άποψη αυτή συγχέει τις νομικές δυνατότητες με την ηθική στάθμη κάθε ατόμου. Ακόμα χειρότερα μας λέει ότι με μόνη την προσθήκη ενός αντικειμένου στην κοινωνία, αυτή θα χάσει την ικανότητα της να συνυπάρχει και θα παρεκτραπεί στο χάος. Το όπλο, όπως και κάθε αντικείμενο, είναι ηθικά ουδέτερο, ανίκανο να επιδράσει στον ψυχικό κόσμο του ατόμου και να το μετατρέψει από φιλήσυχο σε κακοποιό στοιχείο. Το μαχαίρι μπορεί στα κατάλληλα χέρια να σώσει μια ζωή, όπως και να την
αφαιρέσει. Έτσι και το όπλο.
Μύθος 2ος: -Ο κάθε τρελός θα έχει όπλο.
Η θέση αυτή δεν θα ήταν άξια αντιμετώπισης, αν δεν ήταν τόσο διαδεδομένη. Στην πραγματικότητα αντανακλά την ανασφάλεια των εκφραστών της για ένα θέμα που δεν γνωρίζουν. Η δυνατότητα να έχει κανείς όπλο θα υπόκειται σε αυστηρές τυπικές προϋποθέσεις. Όπως και στο δίπλωμα οδήγησης έτσι και στην άδεια οπλοκατοχής θα απαιτείται η πιστοποίηση ικανοτήτων χρήσης από ειδικούς αλλά, επιπλέον, και ψυχολογικό τέστ που να εξακριβώνει την ψυχική κατάσταση του κατόχου. Τα πιστοποιητικά αυτά θα πρέπει να ανανεώνονται τακτικά αλλά θα πρέπει να είναι εύλογα και να μην αποκλείουν εξ ορισμού την οπλοκατοχή, όπως συμβαίνει με τον ισχύοντα νόμο.
Μύθος 3ος: -Η εύκολη πρόσβαση στα όπλα θα αυξήσει την εγκληματικότητα.
Όπως και στην πρώτη περίπτωση, έτσι και εδώ, οι εκφραστές αυτής της άποψης λαμβάνουν υπόψη μόνο την μια πλευρά του νομίσματος και προϋποθέτουν ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες που απλώς δεν έχουμε τα κατάλληλα μέσα. Εκείνο που αποτυγχάνουν να δούν είναι ότι ο εγκληματίας, ο ανθρωπος δηλαδή που έχει αποφασίσει να θέσει εαυτόν εκτός δικαίου, θα οπλιστεί είτε το επιτρέπει ο νόμος, είτε όχι. Αυτή είναι μια πραγματική κατάσταση που δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε (απόδειξη οι πολλές ένοπλες ληστείες στην χώρα μας και μάλιστα με καλάζνικοφ, την στιγμή που αυτό απαγορεύεται αυστηρά). Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να επαναφέρουμε τον νόμο στην υπηρεσία του δικαίου και να επιτρέψουμε τον εξοπλισμό των νομιμοφρώνων και φιλησύχων πολιτών ώστε να έχουν την
δυνατότητα να υπερασπιστούν τα έννομα αγαθά τους. Και αν αυτό ακούγεται πολύ θεωρητικό, απλώς συλλογιστείτε πότε θα δρούσατε ευκολότερα ως εγκληματίες: Όταν θα ξέρατε ότι το θύμα σας είναι άοπλο ή όταν θα ξέρατε ότι θα αναμετρηθείτε επί ίσοις όροις με έναν ένοπλο πολίτη;
και βέβαια ορισμένες απαραίτητες αλήθειες:
Αλήθεια 1η: -Η κοινωνία γίνεται στατιστικά πιο επικίνδυνη με την εισαγωγή των όπλων.
Η θέση αυτή είναι ίσως μαθηματικώς αληθινή, αν και έχει μικρή σημασία. Είναι αλήθεια ότι οι πιθανότητες ατυχήματος από όπλα αυξάνονται όσο αυξάνονται και τα όπλα που είναι διαθέσιμα σε μια κοινωνία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πιθανότητες τροχαίων δυστυχημάτων και αεροπορικών τραγωδιών όσο αυξάνονται τα Ι.Χ. και οι πτήσεις (για να μην πούμε για το νούμερο ένα πηγή ατυχημάτων που είναι τα οικιακά σκεύη όπως τα μαχαιροπίρουνα). Κανείς, βέβαια, δεν προτείνει στα σοβαρά την απαγόρευση τους.
Αλήθεια 2η: -Δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε μια τέτοια ευθύνη.
Αυτή είναι μια παραδοχή που πρέπει όλοι μας να κάνουμε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Για διάφορους λόγους ο σύγχρονος Έλληνας είναι σε μεγάλο βαθμό απρόθυμος και ανίκανος να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη. Γι’αυτό τον λόγο κάθε σοβαρή πρόταση σχετικά με το θέμα πρέπει να στοχεύει όχι στην άμεση, αλλά στην σταδιακή απελευθέρωση. Ξεκινώντας από το ένα όπλο-ένα σπίτι και το δόγμα “το σπίτι μου είναι το κάστρο μου” για να φτάσουμε στην ουσιαστική (και πάντα υπό όρους) απελεθεύρωση όταν πια ο πολίτης θα έχει συμβιβαστεί με το μέγεθος της ευθύνης που συνεπάγεται μια τέτοια ελευθερία.
Αλήθεια 3η (και αντί επιλόγου): -Η οπλοκατοχή δεν είναι πανάκεια.
Όσοι αναγνώστες έφτασαν ως εδώ πιθανότατα θα σκέφτηκαν πάνω από μια φορά ότι ο γράφων θεωρεί ότι η οπλοκατοχή είναι κάτι ισοδύναμο του Αγίου Δισκοπότηρου και η θεσμοθέτησή της θα επιλύσει κάθε μας πρόβλημα. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Πρέπει να αποδεχθούμε ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε 100% ασφαλείς όσο είμαστε ζωντανοί και ποτέ δεν μπορούν να αποκλειστούν περιπτώσεις κατάχρησης ή λάθους. Αλλά η ζωή θεμελιώνεται επάνω στον κανόνα, όχι στην εξαίρεση. Και προσπάθεια αυτού του άρθρου ήταν να καταδείξει ότι η κοινωνία μας θα γίνει ασφαλέστερη και δικαιότερη αν και οι νομιμόφρωνες πολίτες της αποκτήσουν την ικανότητα να προστατεύουν τα έννομα αγαθά τους από τις επιβουλές των πάσης φύσεως κακοποιών, αντί να περιορίζονται στο να τους ξορκίζουν.
