Δεν είναι μόνο η εξωτερική πολιτική της χώρας που διαφεντεύεται από το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Η καθημερινότητα επιβεβαιώνει εκκωφαντικά τη ρήση ∙ ανήκουμε γιατί μιμούμαστε, θαυμάζουμε, εξιδανικεύουμε, ποθούμε οτιδήποτε ονομάζεται «δυτικό». Πόσες άραγε φορές ένας ομιλητής ή αρθρογράφος μας έχει υπενθυμίσει την υπεροχή της Δύσης στον «πολιτισμό», «την πρόοδο» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», αφήνοντας στο τέλος να αιωρείται ένα πικρόχολο «τις πταίει» για τους κομψευόμενους καθυστερημένους Έλληνες; Μη το κουράζουμε, η αντίληψη είναι κρατούσα. Οι Έλληνες είναι οι χωριάτες, οι Δυτικοί είναι ευγενείς.
Για την ιστορία, η χώρα μας κινδύνεψε ή και καταδυναστεύτηκε ανά τους αιώνες εξ Ανατολάς (βλ. Πέρσες, Τούρκους), εκ του Βορρά (Βούλγαροι) και εκ της Δύσεως. Ως προς τη Δύση, αρκεί να ανασύρουμε τα γεγονότα επιθέσεων των Ρωμαίων, των Γαλατών, των Βίκινγκς και φυσικά την κορύφωση με την πιο βάναυση άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, και την επερχόμενη Λατινοκρατία (η περίοδος 1204 έως 1566 ή ακόμα 1669 και 1797, ως ακρότατο όριο τερματισμού της Λατινοκρατίας στον ελληνικό χώρο χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία δυτικών κυριάρχων: Φράγκων, Φλαμανδών, Γενουατών, Λομβαρδών, Βενετών, Καταλανών, Φλωρεντινών, Ναβαρραίων, Ιωαννιτών)! Είμαστε σε γεωστρατηγική θέση. Είναι εύλογα τα παραπάνω. Όμως έχουν την σημασία των, αφού οφείλουμε να μη λησμονούμε, ποιοι είναι δήθεν τα πρότυπα μας.
Και προκαλεί τωόντι περιέργεια πως δύναται, ένας πολιτισμός που αντιστάθηκε επιτυχώς, πάλεψε, και εν τέλει θριάμβευσε απέναντι σε όλους, να υποτάσσεται πλέον πολιτισμικά σε κάθε τι ξενόφερτο, κουνώντας το δάκτυλο για το ποιος ξέρει καλύτερα τα της Εσπερίας. Ουδείς λόγος για την Αρχαία Ελλάδα. Άγνωστος ο δικέφαλος αετός του Βυζαντίου.
Τι κι’ αν οι λόγιοι του Βυζαντίου συνετέλεσαν στον μεταγενέστερο (τάχα) Διαφωτισμό (τους); Ενδεικτικά, ο Μανουήλ Χρυσοχλωράς, ο Γεώργιος Πλήθων – Γεμιστός, ο Βησσαρίων ήταν οι κορυφαίοι μεταξύ εκείνων, που μεταβαίνοντας στην Δύση ίδρυσαν ολόκληρες σχολές, αναγάγοντας το ακαδημαϊκό επίπεδο των πανεπιστημίων της Ευρώπης. Διότι, μολονότι σπανίως λέγεται, πρίν την δεύτερη άλωσή της από τους Τούρκους, η Πόλη ήταν αυτή το πολιτισμικό κέντρο του Πλανήτη. Τι κι’ αν ισχύουν τούτα λοιπόν; Η Ελλάδα «δεν πέρασε διαφωτισμό» λένε στην τηλεόραση! Καλύτερα θα απαντάμε εμείς. Επειδή κατόπιν δεν πέσαμε στο λάθος της Δύσης. Να ανυψώσουμε αλαζονικά τα υλικά αγαθά σε επίγειο Θεό. Το μιμηθήκαμε; Ναι. Το αντιγράψαμε; Ναι. Δεν το ενστερνιστήκαμε παρόλ’ αυτά. Έτσι, λοιπόν, φαίνεται η χώρα να κατατρύχεται από τον εισαγόμενο μηδενιστικό υλισμό. Ένα αίσθημα μειονεξίας πλανάται διαρκώς στην ατμόσφαιρα, μήπως και θεωρηθούμε «χωριάτες». Η προσήλωση στη στυγνή λογική (Ρασιοναλισμός), η αυταπάρνηση, δηλαδή, του Πλατωνισμού, όπως επεκτείνεται από τη διδασκαλία της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, με «μυστικισμό» και σωφροσύνη, αποτέλεσε τη θεμέλιο λίθο της νέας αριστεράς, της πολιτικής ορθότητας και της παγκοσμιοποίησης. Ελλείψει πνευματικού έρμα, ο δρόμος για τον εθνικό ευνουχισμό ήταν πλέον ανοιχτός. Δεν ανήκαμε ποτέ στην Δύση, ούτε όμως και στην άχαρη Ανατολή. Ο επιδεικτισμός ενός καθεδρικού ναού της Εσπερίας, ούτως ειπείν, απέχει παρασάγγας της γλυκιάς κομψότητας ενός ορθόδοξου μητροπολιτικού ναού.
Ο χώρος του άρθρου δεν είναι πάντοτε ο πιο κατάλληλος να μιλάμε για όλα. Καθίσταται όμως εμφανές πως η εμμονή μας στην δυτική ξενολατρία, μας αποκόπτει από το πιο γονιμοποιητικό κύτταρο του πολιτισμού μας. Φοβισμένοι, χωρίς υψηλό φρόνημα, και υποτακτικά, δεχόμαστε ασταμάτητα νέους φόρους, αριστερίστικες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, απεμπολούμε την Εκκλησία από τις ζωές μας, την ώρα που σηκώνουμε το βάρος του χάους στην Μ. Ανατολή μέσω της συνεχούς εισροής μεταναστών. Εν ολίγοις, ο μέσος Έλληνας σηκώνει στις πλάτες του δυσθεώρητα βάρη, χωρίς απολύτως κανένα αντίκρισμα. Επέκεινα δύο παγκοσμίων πολέμων στο πλευρό του νικητή, στοιχιζόμαστε τώρα πίσω από τον «παλαιό κόσμο». Κατακρίνουμε το «Brexit», την εκλογή Trump ως ακροδεξιές-ρατσιστικές αντιδράσεις της αμόρφωτης πλέμπας, λοιδορούμε τους πολίτες των υπολοίπων Ευρωπαϊκών χωρών που ψηφίζουν ευρωσκεπτικιστικά, διασκεδάζουμε τις εντυπώσεις με γραφειοκράτες αξιωματούχους, που κανένας δεν ήξερε μέχρι να τους δει στην τηλεόραση, και αδυνατούμε να σκεφτούμε πως ίσως όλες αυτές οι εξελίξεις είναι υπέρ μας, ίσως μας συμφέρουν, ίσως δείχνουν την λύση για τον έναν δρόμο που ακόμα δεν έχει δοκιμαστεί στη χώρα. Φυσικά αυτός λέγεται «εθνικός φιλελευθερισμός» και συνιστά μάλλον το πιο γνήσιο τέκνο του Συντηρητισμού.
Μπορεί, από την άλλη πλευρά, να φοβόμαστε ακόμα να το προφέρουμε, αλλά είναι βέβαιο μετά τις τελευταίες έρευνες πως η ευρυτάτη πλειοψηφία στηρίζει στα κατ’ ιδίαν ζητήματα Συντηρητικές θέσεις.
Καταλήγοντας, την ώρα που τρέφουμε αυτό το νόθο αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στην Δύση, οι έρευνες τεκμηριώνουν την ακράδαντη επιμονή σε συντηρητικές και εθνικά φιλελεύθερες θέσεις. Η διατήρηση αυτών των αξιών, η φανέρωση μαζί με την δυναμική παρουσίαση τους φανερώνει την πιο χαλκέντερη ελπίδα αναγέννησης. Ανήκουμε και μετέχουμε τυπικά στη Δύση. Αρνούμεθα να συμβαδίσουμε ουσιαστικά. Έχουμε έναν προσωπικό, αυτοτελή, καταλυτικό εθνικό δρόμο. Πολλοί τον συμμερίζονται, αρκεί να τον δουμε.
