Δεν έχεις γνώση; Να μην έχεις ούτε γνώμη. Έτσι έλεγε ο Πλάτων. Ουτοπικό νομίζω… Γιατί είμαστε ένα έθνος που απαρτίζεται από επαΐοντες και δικαστές των πάντων. Σχηματίζουμε «καφενεία» που άλλοτε λειτουργούν ως «κοινοβούλια» άλλοτε ως «δικαστήρια», και «βουλευτές-δικαστές» είμαστε εμείς οι παντογνώστες Έλληνες πολίτες…
Αλλά εκεί που είμαστε άπαιχτοι και ασυναγώνιστοι είναι όταν ψηφίζουμε. Αναδεικνύουμε αυτούς που μας εκφράζουν περισσότερο: αυτούς που στις παρέες μας είναι οι πλέον έμπειροι «βουλευτές-δικαστές». Ε αυτούς, ναι αυτούς τους κάνουμε και κανονικούς βουλευτές και αν τα καταφέρουν στη συνέχεια γίνονται και υπουργοί για να διοχετεύσουν τη γνώση τους στο λαό και να επιλύσουν τα δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες προβλήματα που αντιμετωπίζει το έθνος μας…
Όμως, όταν γεμίσει η Βουλή με αυτούς τους τόσο «σοφούς» ανθρώπους ξαφνικά γίνεται η μετατροπή τους σε ασχέτους. Γιατί όσο κουνούσαν το δάχτυλο από κάτω ήταν σοφοί και όταν ανέβηκαν στην εξουσία έγιναν κενοί από κάθε γνώση.
Στα μικρά μας καφενεία αμπελοφιλοσοφούσαμε για έναν καλύτερο κόσμο, όντας αδιάβαστοι αλλά κρύβοντας πίσω από τρανά λόγια την ασχετοσύνη μας. Μιλούσαμε για μια καλύτερη κοινωνία χωρίς να έχουμε διαβάσει το πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό. Και συγκινηθήκαμε από αυτούς που είχαν το μεγαλύτερο πάθος στα καφενεία μας. Τους κορυφαίους των αμπελοφιλοσόφων. Αυτούς τους εικονικά σπουδαίους τους εκλέξαμε βουλευτές για να εφαρμόσουν τα λόγια τους. Πως εφαρμόζονται όμως λόγια που είναι κενά;;;
Δεν καταλάβαμε πως όταν ψηφίζαμε κάναμε «πρόσθεση». Ναι μια απλή μαθηματική πράξη. Αθροίσαμε όλα τα μικρά καφενεία των παρεών μας και διοχετεύσαμε όλη αυτή τη γνώση στο κορυφαίο όργανο έκφρασης της βούλησης του λαού μας: το Κοινοβούλιο. Και αναπόφευκτα με την απερίσκεπτη ψήφο και τα χαώδη όνειρά μας για κάτι καλύτερο μετατρέψαμε το ναό της Δημοκρατίας σε ένα καφενείο…
Νομίζω τώρα καταλάβατε γιατί εμφανίζεται το φαινόμενο της θεωρίας άνευ πράξης και του λόγου άνευ έργου…
