“Στούς σύγχρονους κονκισταδόρες εἶχαν ἐκχωρήσει τά πάντα,
μ’ ἀντάλλαγμα ἕνα καθρεφτάκι καί μία γυαλιστερή χάντρα,
καί ἐνῶ εἶχαν θαμπωθεῖ, μία δράκα ἀπό ἐξωνημένους,
ὕφαινε σιωπηρῶς καί ὑπογείως τό σάβανο τοῦ Γένους! ” (Αρτέμης, Το Ξόδι, 2)
Δεν σχετίζεται μόνο με το ποιόν του αποτελέσματος στο#EuRefBr. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει απλώς να κρίνουμε, βάσει ενός κατεστημένου που ως άλλο ιερατείο στην Όαση της Σίβα δεν δύναται παρά να ξέρει την απόλυτη αλήθεια πολιτικά, κοινωνιολογικά, οικονομικά. Το αντιφατικό της αρχής του συλλογισμού είναι πως ενώ οι πάντες συμφωνούν πως οφείλουμε να αλλάξουμε τα παραγωγικά αίτια της σημερινής κατάστασης, εμείς τα αναπροσαρμόζουμε με λεκτικά σχήματα, κοροϊδεύουμε και κοροϊδευόμαστε, μεταξύ ψευδαισθήσεων ανεπανόρθωτων για τη λογική κρίση.
Αν ρισκάρει κάποιος ανοίγοντας την τηλεόραση, θα ακούσει πως ο Μεσαίωνας επέστρεψε στο Η.Β. Ε, λοιπόν έχουν άδικο. Όχι απαραίτητα γιατί δυνάμεθα να γνωρίζουμε όλες τις πτυχές του μέλλοντος, αλλά γιατί θα ακολουθήσουν επιτέλους οι δυνατότεροι των δυνατών έναν δρόμο ρηξικέλευθο. Πόσο στενάχωρο να βλέπεις τάχα επαναστάτες να κρύβονται πίσω από βερμπαλιστικές φανφάρες, αποστέργοντας την αλλαγή;
Υπήρχαν πολλοί που είδαν τον παρεμβατικό ρόλο της Ε.Ε. στην οικονομία, με τους αγρότες να θάβουν τα πορτοκάλια και να πληρώνονται με ΕΣΠΑ, όταν είναι οφθαλμοφανές πως η πρακτική αυτή δεν δημιουργεί αληθινή ανάπτυξη. Υπήρχαν πάρα πολλοί που είδαν οτι ο πολυπολιτισμός καταρρέει γιατί η ταυτότητα είναι προϋπόθεση διαλόγου. Αν δεν έχεις κάτι να πεις, δεν σε παίρνουν στα σοβαρά. Αυτή η διαφοροποίηση εκφράζεται με την ελληνική κατ’ αρχάς ταυτότητα, και όχι με πρωτεύουσα την ευρωπαϊκή, όσον αφορά την χώρα μας. Παίρνονταν αποφάσεις σε σκοτεινά γραφεία στο Βέλγιο που επηρέαζαν τη συνταγογράφηση φαρμάκων, τα δρομολόγια λεωφορείων, τη ζωή στην “Πέρα Ραχούλᔨ και πολλοί μίλησαν για δημοκρατικό έλλειμμα, εφόσον το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν είχε αρμοδιότητα σε αυτά τα ζητήματα. Αλλά και τι να σου κάνει ένας άνθρωπος που μπορεί να έχει μεν αρμοδιότητα, αλλά πρέπει να εκπροσωπεί πάνω από 300.000 άλλους…;
Στην Ελλάδα όμως, ο Nigel Farageήταν άλλοτε φασίστας, άλλοτε ακραίος, άλλοτε ισλαμοφοβικός, άλλοτε συριζαίος, άλλοτε λαϊκιστής κλπ (κοινώς: ανάλογα τι βόλευε την πολιτική ατζέντα καθενός). Ένα πράγμα: όταν ακούμε πολλά αντιφατικά, κάτι ουσιώδες υπάρχει από πίσω. Και πράγματι, στις συνεδριάσεις του Ε.Κ. ήταν ίσως ο μόνος που παρήγαγε μία ρητορική επί των ουσιαστικών θεμάτων. Χωρίς κίβδηλα οράματα «προοδευτισμού», «ανάπτυξης», «συνεργασίας», «αλληλοκατανόησης», τα οποία αποδεικνύονται εν τη πράξει τόσο αόριστα όσο ο Θεός για κάποιον Άθεο. Ποιός κάθισε να ακούσει μια διαφορετική οπτική όμως, όταν ο Verhofstadt κατηγορούσε την ελληνική μας ναυτιλία χωρίς αιδώ και γινόταν ήρωας από τους ίδιους τους Έλληνες στα social media, με έναν στυγνό και απρεπή οικονομισμό που απαξίωνε την έννοια της κοινότητας, της ταυτότητας, των ξεχωριστών χαρισμάτων των λαών; Κάποιοι ήταν αριστεροί τότε και τον αγαπούσαν. Αριστεροί και τον αγαπούσαν, ενώ η αριστερά είναι κοινωνιοκεντρική!;!;!;!; Πόσες αντιφάσεις αλήθεια; Διατί τόσοι και τόσοι κλυδωνισμοί;
Δεν παραξένεψε κανέναν πως υπήρχε ένας βουλευτής του Ε.Κ. που έπαιρνε τόσα λεφτά* όμως ήθελε να σταματήσει να τα παίρνει αναιρώντας τον ρόλο του. Αρκετά ουτοπικό για να είναι αληθινό σε μία εποχή χρησιμοθηρίας… Μη δυσκολεύεται κανείς. Ξέχασαν οι περισσότεροι τι σημαίνει να πολιτεύεται κάποιος. Είναι πολιτικός όποιος κυττά πρώτα το Κοινό Συμφέρον και το λέει ακόμα κι αν είναι εναντίον των συμφερόντων του. Ίσως δεν θα ασχοληθεί ξανά ο κόσμος με τον Nigel Farage, ήταν ιδιαίτερη περίπτωση σίγουρα όμως.
Μίλησαν ορισμένοι ξανά (επ’ αφορμή του #Brexit) , μετά από μια περίοδο που είχαν ξεχαστεί, για την σημασία της κοινοτικής (τοπικής) παράδοσης, την περιττή γραφειοκρατία, την ελεύθερη αγορά, την αξία της στην ανάπτυξη του μέσου βιοτικού επιπέδου, την ειλικρινή έννοια της Δημοκρατίας, και την πίστη στην ταυτότητα ως αναγκαία διαφοροποίηση σε μία ένωση ίσων και σοβαρών κρατών. Χωρίς κανέναν αφέντη. Τους λοιδόρησαν. Δεν γνώριζαν πως να επιτιμήσουν οι πιστοί της μονοδιάστατης Ευρωπαϊκής Ολοκληρώσεως κάποιον που στηρίζει όλα αυτά; Έθνος & Ελευθερία; “Χάσκοντες στή θέα ὀθνείων στοιχείων” συνειρμικά ίσως… μα ήταν εύκολη η καταδίκη σε “φασισταριά”. Ποτέ δεν σκάλισαν περεταίρω.
Τώρα το Η.Β. έχει καλύτερο (κατά τους ειδικούς) σύστημα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων (η φοβερή Magna Carta), περισσότερες ευκαιρίες για εμπορικές συμφωνίες και πανίσχυρο κοινοβούλιο. Η ψήφος του Λαού έχει και πάλι κάποια αξία.
Δεν πείραξε ποτέ κανέναν η διαφωνία αλλά ο τρόπος κάποιων, αυτή η αφ’ υψηλού ειρωνεία εκπορευόμενη από το ιερατείο του κατεστημένου ή το κομματικό πρυτανείο, αυτή η χαώδης αντίθεση μεταξύ αφηρημένων εννοιών των αντίθετων (μάλλον ή ήττον) ρεαλιστικών αντικρουόμενων πρακτικώς παραδειγμάτων, αυτή η υποτακτική διαβίωση σε αντιπαραβολή με την Ελευθερία που ο Δημοκράτης Πολίτης οφείλει στον εαυτό του (πρώτα απο όλα, να έχει).
Γι’ αυτό και το#EuRefBrήταν ζήτημα ιδεολογικό. Ένας «κύριος» δεν θα πάρει εντολές για το σπίτι του από κάποιον τρία κράτη παραπέρα, επειδή είναι Υπεύθυνος και θέλει την Ευθύνη για τις δικές του αποφάσεις, όχι για τα διατάγματα ενός άλλου, που κείται ανευθύνως μακριά.
Έθνος* Ελευθερία* Ατομική Ευθύνη* Ανοιχτή Κοινωνία*
“Δεν θέλουμε μία νέα σημαία
Δεν θέλουμε έναν νέο ύμνο
Δεν θέλουμε Ευρωπαίο Βασιλιά Ελέω Θεού”#brexit
*Βασική Αμοιβή: 7.957
Πρόσθετες Αμοιβές: Επίδομα γενικών εξόδων: 4.299 μηνιαίως. Επίδομα μετακίνησης για τις συνεδριάσεις του Στρασβούργου (ανάλογα με την απόσταση και τον τρόπο μετακίνησης). Ετήσιο επίδομα για έξοδα μετακίνησης: έως και 4.243. Επίδομα παρουσίας 304 για κάθε ημέρα παρουσίας σε επίσημες συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών φορέων.
Άλλες Παροχές: Δαπάνες ταξιδιών, έξοδα διαμονής, λειτουργία και συντήρηση εξοπλισμού πληροφορικής, επιλογή προσωπικού με ανώτατο μηνιαίο ποσό για την κάλυψη των εξόδων τους τα 21.209 μηνιαίως
