Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Η Βόρειος Κορέα ανακοίνωσε ότι διεξήγαγε επιτυχώς την πέμπτη πυρηνική της δοκιμή και οι περισσότεροι αναλυτές εκτιμούν ότι δεν είναι αυτή η ισχυρότερη που θα πραγματοποιηθεί. Τα νέα αυτά βέβαια δεν έρχονται δα και ως καμμία συγκλονιστική αποκάλυψη. Λίγα γεγονότα είναι τόσο προφανή σε αυτόν τον πολυπολικό κόσμο που βρισκόμαστε όσο η πραγματικότητα ενός δολοφονικού, ερυθρού ολοκληρωτικού καθεστώτος το οποίο εξελίσσει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Και μάλιστα, γίνεται ολοένα και δολοφονικότερο όσον αφορά την αποτελεσματικότητα των βομβών και το μακρύ εύρος στο οποίο δύνανται οι πύραυλοι να ταξιδεύουν κουβαλώντας τες.
«Φαίνεται σαν η Βόρειος Κορέα να προσπαθεί ποιοτικώς να βελτιώσει τους πυραύλους της και να αναπτύξει επιλογές που να της δίνουν την δυνατότητα να αποφεύγει ή να ξεγελά την Αμερικανική αντιπυραυλική αμυντική ικανότητα» δήλωσε η Kelsey Davenport, επικεφαλής της αντιπολλαπλασιαστικής πολιτικής της Ένωσης Ελέγχου των Όπλων. «Εάν κάτι τέτοιο συνεχίσει δίχως έλεγχο, θα αποκτήσει την δυνατότητα να αναπτύξει ένα διηπειρωτικό βαλλιστικό πυρηνικό πρόγραμμα το οποίο θα αποτελέσει έναν θανάσιμο κίνδυνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες την επόμενη δεκαετία».
Φυσικά, η πραγματικότητα αυτή είναι παραπάνω από ανησυχητική και πρέπει να μας αφυπνίσει γύρω από μία σειρά από ζητήματα:
Πρώτον: μας δείχνει ότι, παρά την γεωπολιτική στροφή της κυβερνήσεως Ομπάμα προς τον Ειρηνικό και την Ανατολική Ασία, το δόγμα ασφαλείας όσον αφορά τις τελευαταίες ζώνες είναι ανεπαρκέστατο ενώ η κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται.
Δεύτερον: μας δείχνει ότι τόσο η Νότιος Κορέα όσο και η Ιαπωνία χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην θέληση και δυνατότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να ανταποκριθούν με σοβαρό και αποφασιστικό τρόπο στο πιο τρομακτικό ζήτημα ασφαλείας που αντιμετωπίζουν.
Τρίτον: μας δείχνει ότι η Κίνα δεν είναι διατεθιμένη να συνεργαστεί για να σταματήσει την απειλή της Βορείου Κορέας εξαιτίας του γεγονότος ότι η Κυβέρνηση της Beijing δεν θεωρεί πως το Εθνικό της Συμφέρον της το επιτάσσει λόγω των αγαστών οικονομικών τους σχέσεων.
Τέταρτον: Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν διαθέτουν πλέον την απαραίτητη Ισχύ για να αναγκάσουν την Κίνα να συνεργαστεί μαζί τους.
Για να αντιμετωπιστεί λοιπόν αυτή η κατάσταση, οι ΗΠΑ πρέπει να ξαναβρούν κατά αρχήν την αυτοπεποίθησή τους. Έχει ανατραπεί άλλωστε το αριστερίστικο αφήγημα ότι «για όλα τα δεινά του κόσμου φταίνε οι ΗΠΑ και ο κακός καπιταλισμός». Τα οκτώ έτη διακυβέρνησης Ομπάμα που πάτησαν πάνω σε αυτό το αφήγημα απεδείχθησαν καταστροφικά. Οι ΗΠΑ πρέπει να αυξήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην ζώνη Ειρηνικού – Ασίας, να αυξήσουν τις κυρώσεις και να λάβουν την απόφαση να αντιπαρατεθούν στην Κίνα μέσω της αναθέρμανσης των σχέσεών τους με την Ιαπωνία και την Ν. Κορέα. Χρειάζονται και έναν ηγέτη εφάμιλλο του Ρόναλτ Ρήγκαν με τον οποίο ο Πούτιν θα μπορεί να κάτσει στο ίδιο τραπέζι.
Οι αλλαγές αυτές είναι αρκετές για να κατανοηθεί σε τί κρίσιμες στιγμές βρισκόμαστε αλλά και το τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο ακροβατεί η Δύση. Είναι δε πλέον παραπάνω απο προφανές ότι οι πεποιθήσεις του «Φιλελεύθερου Διεθνισμού» ως δόγματος εξωτερικής πολιτικής έχουν αποδειχθεί αυταπάτες για να μην πούμε φληναφήματα ή ιδεολογήματα. Ο κόσμος, εδώ και χιλιάδες χρόνια λειτουργεί με το ίδιο τρόπο όπως εύστοχα εδίδαξε ο Μέγας Θουκυδίδης στον διάλογο Αθηναίων – Μηλίων. Όταν η Ισχυρή Δύναμη αποτυγχάνει να δώσει λύση τότε ούτε όλα τα Διεθνή Συμβούλια Ασφαλείας, τα Ηνωμένα Έθνη για για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και όλες οι ευγενείς ομιλίες μαζί για μία «Διεθνή Κοινότητα» δεν φτάνουν αλλά αποτελούν απλά λόγια του αέρα. Δύση σημαίνει Πολιτισμός. Αλλά χωρίς Ισχύ και αυτοπεποίθηση στις αξίες του κανένας Πολιτισμός δεν επιβιώνει για πολύ.
*Πολιτικός Επιστήμων, Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
