Η Marine Le Pen, την οποία η mainstream γνώμη εξισώνει με Hitler, όπως γίνεται συχνά με τους υποστηρικτές μιάς πιο republican πολιτικής ατζέντας, ήταν μεταξύ των ανθρώπων με τη μεγαλύτερη επιρροή κατά το περιοδικό Time το 2011 & 2015. Το Politico την έβγαλε δεύτερη, μετά τον Sultz μεταξύ των βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την μεγαλύτερη επιρροή το 2016. Όπως έχει υποστηριχθεί από πολέμιους επρόκειτο για “την ακροδεξιά με ανθρώπινο πρόσωπο”. Είναι υπέρ των πολιτικών γάμων ομοφυλοφίλων, των εκτρώσεων κατά βούληση της γυναίκας χωρίς κρατικό περιορισμό, έχει απαρνηθεί τον αντισημιτισμό του Πατέρα της, μαζί όλα τα καλά λόγια για τον Αδόλφο Χίτλερ που εκείνος έλεγε. Το περιοδικό Foreign Policy την κατέταξε μεταξύ των 100 παγκόσμιων στοχαστών το 2014. Όλη η προσπάθεια της να αναμορφώσει το κόμμα του πατέρας της ανασύροντας το από τον λάκκο του εθνικοσοσιαλισμού ήταν εντυπωσιακή, ενώ τους έφερε σε ρήξη. Επιπλέον αρνήθηκε συνεργασία στο Ευρ. Κοινοβούλιο με την Χρυσή Αυγή και το Jobbik της Ουγγαρίας.
Επί της ουσίας η Γαλλία έφερε στον τελευταίο γύρο εκλογών μία υποψήφια με πολιτική ατζέντα σκληρή σε θέματα Ευρωκράτους, Παγκοσμιοποίησης, Μετανάστευσης, αναθεωρητικής ως προς την Ρωσία Εξ. Πολιτικής. Δηλαδή το ίδιο σκηνικό με Brexit, Trump, Wilders. Όπως δεικνύει η πολιτική Trump, αυτή η πολιτική ατζέντα δεν φέρνει την καταστροφή του κόσμου, όπως μας διδάσκουν τα ΜΜΕ, απλώς επανατοποθετεί τα πράγματα σε άλλη βάση. Δεν γίνεται όλος ο πλανήτης να συμφωνήσει στην απεριόριστη παγκοσμιοποίηση, στον πλέον παρεμβατικό ρόλο της ΕΕ, και στην πρωτοκαθεδρία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι μία αλήθεια πως η ΕΕ λειτουργεί σε αρκετά σημεία αντιδημοκρατικά. Είναι επίσης αλήθεια πως υπάρχει αδυναμία αντιπροσώπευσης των λαών στο σχέδιο του Ευρωκράτους. Είναι εξίσου σημαντική η συνεργασία, όσο η ανεξάρτητη εθνική πορεία, και σε αυτό το τελευταίο, μάλλον καλλιεργείται η δουλοπρέπεια στην ΕΕ, επειδή τάχα την έχουμε απόλυτη ανάγκη, παρά το φρόνημα πως έχουμε σαν χώρα δυνατότητες να επιτύχουμε μόνοι μας τους στόχους μας, και μένουμε εντός του οικοδομήματος σαν κύριοι, όχι ζητιάνοι. Οι λεπτές αυτές ισορροπίες, δείγμα ευγενούς πολιτικής δυστυχώς, δεν εκφράζονται στο κοινοβούλιο. Αφιερώνεται περισσότερος χρόνος στην αδιάκριτη οπαδοποίηση και λασπολογία, παρά στην ουσία της διαφοράς μας.
Και μπορεί για τα συμφέροντα της Ελλάδος, η νίκη του Μακρόν να είναι πιο συμφέρουσα, μιας και πολιτικοί σαν την Marine θα αφιερώνονταν στο εθνικό συμφέρον και μόνο, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως δεν σώθηκε καμία πατρίδα μας, δεν σώθηκε καμία Ευρώπη. Απλώς χάθηκε η ευκαιρία να δούμε τι γίνεται με την διακυβέρνηση όταν αναλαμβάνει τα ηνία ο Αντίλογος. Τα δε σχολιάκια της εγχώριας και μη πολιτικής ελίτ του Κολωνακίου, που δεν πέφτει η μύτη τους να δούνε τι περνάει ο απλός κόσμος από τις πολιτικές κρατικού παρεμβατισμού, αποδεικνύουν αυτό που συζητούσαμε μήνες τώρα: Η ανοχή στην διαφορετικότητα σταματά όταν τους απειλείς την τσέπη ( = δημόσιο χρήμα), όταν πρόκειται για θέματα που δεν αγγίζουν τις πολυτελείς κατοικίες τους και το περιβάλλον θερμοκηπίου τους, τότε ξεκινούν τα μαθήματα αλληλεγγύης. Με ένα λόγο, υποκρισία.
Γιατί όσο και να θέλουν να πείσουν περί του αντιθέτου, μία χώρα με Survivor, και «Κάνε Παζάρι», όπου άνθρωποι εξευτελίζονται προσπαθώντας να κερδίσουν χρήματα ή οικιακά σκεύη, δεν την χαρακτηρίζει κάποιος ανθρωπιστική. Δεν σέβονται τέτοιες πρακτικές την αξιοπρέπεια, την υπόληψη, την ευγένεια, το κύρος, την αρχοντιά του πολίτη. Αν λοιπόν ο προοδευτισμός θέλει τον Obama να λέει ότι η πιο σημαντική θέση είναι ο «πολίτης», και αυτός ο τελευταίος να παρακαλεί στην τηλεόραση για 100 ευρώ, λες και είμαστε στην κατοχή, τότε ΟΧΙ, αυτόν τρόπο διακυβέρνησης δεν τον ζηλεύουμε. Ο πολίτης οφείλει να είναι ελεύθερος να δρα, όχι να πληρώνει τόσους φόρους στο κράτος και μετά να γίνεται ζητιάνος. Αφού τόσα χρόνια ο εκσυγχρονισμός και ο προοδευτισμός έφερε την απαξίωση της ανθρώπινης ποιότητας, με άλλους να ζητιανεύουν λίγα λεφτά, κι άλλους να μιλούν για αλληλεγγύη από την ασφάλεια των κολλεγίων, τότε μας συγχωρείτε, δεν θα πάρουμε.
