Η αντίληψη της εν αποδρομή κυβερνήσεως διά τους θεσμούς αντικατοπτρίστηκε εύγλωττα εις την άρον άρον ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα και της Ποινικής Δικονομίας, με όλες τις συνεπαγόμενες αβελτηρίες, όχι κατ’ ανάγκη περί των δικαιοπολιτικώς ορθών τροποποιήσεων, αλλά διά τις άμεσες, εξόχως επαχθείς απτές συνέπειες αυτών εις την ελλαδική κοινωνία.
Η λογικώς ανεξήγητη κατάργηση σωρείας ποινικών διατάξεων και η μετατροπή τους από κακουργήματα σε πλημμελήματα περισσότερα προβλήματα δημιουργούν και επισωρεύουν εις την κοινωνία, παρά επιλύουν. Η κοινωνία πλέον επαπειλείται από το οργανωμένο έγκλημα, όπου σεσημασμένοι και σκληροτράχηλοι εγκληματίες θα κυκλοφορούν διά νόμου πλέον ελεύθεροι ανάμεσά μας, εμφορούμενοι συνάμα και εκ της αντιλήψεως ότι, ένεκεν του υφιστάμενου ποινικού συστήματος, καθίστανται άτρωτοι και ατιμώρητοι, και θα επιδοθούν εκ νέου εις την εγκληματική δράση τους, απρόσκοπτα.
Η απαξία της αριστερώνυμης φενάκης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνική συνοχή, την εν τοις πράγμασι προστασία των θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την αδήριτη αναγκαιότητα τηρήσεως της συνταγματικής εννόμου τάξεως, τον σεβασμό εις τους θεσμούς, καθώς και την περιφρούρηση της αξιοκρατίας και της αριστείας καθίσταται καθολική και όζει βάναυσα την ολιγαρχική αντίληψη την οποία πρεσβεύει για τη διαχείριση-διοίκηση του Κράτους καθώς και την «ισόβια» νομή της εξουσίας, υπό την έννοια ότι η κατάληψη του κυβερνητικού θώκου δέον όπως συντελείται εν παντί και πάντοτε ελέω Θεού, λόγω του περιλάλητου προσφυούς δήθεν ηθικού πλεονεκτήματός της.
Η ρητορική δήθεν υπέρ των ασθενών, καθώς και η συνεπακόλουθη διεστραμμένη, ιδεοληπτική λογική περί του εν γένει πολιτικού γίγνεσθαι, σε συνδυασμό με τον εθνομηδενισμό και τον αφελληνισμό της, αποτελούν τα συστατικά στοιχεία της αλυσιτελούς, ατελέσφορης και απρόσφορης δυνατότητας να αποτελέσει σοβαρό κόμμα εξουσίας, όπως και απεδείχθη στην πράξη – ένα κόμμα «άθροισμα συμφερόντων», το οποίο λεηλάτησε το Δημόσιο με το «ερυθρό» βόλεμα των ημετέρων, αναπτύσσοντας γόρδιο δεσμό παντί τρόπω με την εξουσία.
Την ίδια ισοπεδωτική λογική επέδειξε και με την πρώιμη και θεσμικώς άτοπη επιλογή των εξαιρετικών, κατά τα λοιπά, ανώτατων δικαστικών λειτουργών προ της αποδρομής της, παρακούοντας τους συνταγματολόγους, αφήνοντας τοιουτοτρόπως έκθετους τους νεοεκλεγέντες δικαστικούς του Α.Π. Και του ΣτΕ, ιδίως μετά τις 30/06/2019, ήτοι διαρκούσης της επίσημης προεκλογικής περιόδου, προ της διεξαγωγής των εκλογών της 7ης/07/2019, τη στιγμή κατά την οποία υπάρχει κίνδυνος να μην υπογραφούν ή, σε κάθε περίπτωση, να μείνουν ανενεργά τα Προεδρικά Διατάγματα διορισμού των.
Εν κατακλείδι, οι συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης πλήττει εκ βάθρων τον θεσμό της Δικαιοσύνης, θεμελιώδη πυλώνα της δημοκρατίας μας και, συγχρόνως καθιστά οιονεί ομήρους τους ανώτατους νεοεκλεγέντες δικαστές, προσβάλλοντάς τους εμμέσως πλην σαφώς, καθότι ευρίσκονται αδικαιολογήτως μετέωροι, αναμένοντες τι μέλλει γενέσθαι, εν τέλει, περί της προαγωγής των εκ της νεοφυούς κυβερνήσεως, η οποία θα προκύψει οσονούπω εκ των εκλογών.
