Οι εκλογές είναι πολύ κοντά μας και τα μεγάλα ερωτήματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει ο μέσος ψηφοφόρος, πριν καταθέσει την ψήφο του στην κάλπη, είναι «Ποιος, Τι, Πως, Πότε;».
Ερωτηματικές αντωνυμίες και επιρρήματα που είναι καταδικασμένες να μείνουν αναπάντητες, καθώς κανείς (μόνο ο Θεός) δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι.
Οι μεν, η (πάλαι ποτέ) συντηρητική παράταξη και η (επίσης πάλαι ποτέ) προοδευτική/εκσυγχρονιστική παράταξη, δεν έχουν πλέον στοιχειωδώς δόκιμο λόγο ν’ ανασύρουν από τα ντουλάπια της παροπλισμένης και ξεχασμένης από χρόνια ιδεολογίας τους, οι δε, προσφάτως αουτσάιντερ και οσονούπω διάττοντες αστέρες, πέραν ανεδαφικής παροχολογίας, συνθηματολογίας τύπου φοιτητικού αμφιθεάτρου, λαϊκίστικων κλισέ της ένδοξης σχολής «άρες μάρες κουκουνάρες» της μεταπολίτευσης και θεατρινίστικους λεονταρισμούς, δεν έχουν να επιδείξουν καμία σοβαρή, τεκμηριωμένη, υπεύθυνη, συμπαγή, ολοκληρωμένη και συμπεφωνημένη απ’ όλες τις «συνιστώσες» τους θέση.
Όσο για το πρόσφατα εμφανισθέντα «ποτάμι», είναι πρόδηλα στημένο για να «πνίξει» ως ποτάμι, που είναι, τις διαρροές από τους κάζουαλ και σπορτιβ τύπους, που κουβαλάνε σακίδιο και ψήφιζαν παλιότερα Συνασπισμό (πριν τη μεταστροφή του σε ΣΥΡΙΖΑ) ή εκσυγχρονιστικό Σημίτη. Είναι λογικό, από μια άποψη, ότι θα αναφαινόταν μια ακόμη «άλλη επιλογή» στην εποχή της ψηφιακής εικόνας και της μηντιακής παντοκρατορίας που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, δημιουργεί νέα κόμματα και τα βγάζει μάλιστα και τρίτα σε δημοσκοπήσεις! (χωρίς να έχουν κάνει ούτε μια κανονική πολιτική συγκέντρωση ώστε να μετρηθούν κεφάλια, αλλά ας μην το σχολιάσουμε).
Τι να πούμε και για τους όχι και τόσο Ανεξάρτητους (από την ιδιοτέλεια, τη σκοπιμότητα ή τον αριβισμό) Έλληνες που αυτοπροβάλλονται ως «αναγκαίο καλό» για τον άπειρο πρώην πρόεδρο 15μελους που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως τέτοιος, για να «φρενάρουν» το νεανικό τσεγκεβαρισμό του, να συμβουλεύσουν ως πολιτικοί μέντορες (αυτοί με την τεράστια πολιτική εμπειρία) και ν’ αποτρέψουν τον εκτροχιασμό του από τις ράγες της Ευρώπης (που παραδίδεται, στο όνομα της «ελευθερίας», της «ισότητας» και της «ιδιαιτερότητας» ατόμων, ομάδων και φυλών στην ανελέητη ισλαμοποίησή της, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Τι να πει κανείς, ιδίως ο ιστορικός του κοντινού μέλλοντος, για τον άνθρωπο που μας έβαλε στα μνημόνια, παίζοντας ρώσικη ρουλέτα μετά το «λεφτά υπάρχουν» και στο φαύλο κύκλο της ζητιανιάς αλλά εξαιρετικής σπέκουλας για τους δανειστές, μετά την κατάρρευση του κράτους και του έθνους από την αλλοτρίωση των θεσμών και των δομών που ο πατέρας του ξεκίνησε με την περίφημη «Αλλαγή» το 1981, και άλλαξε, πραγματικά, «τα φώτα» στους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
Αυτός, λοιπόν, επανεμφανίζεται τρία χρόνια μετά από την αποχώρησή του από το προσκήνιο, λόγω αδυναμίας χειρισμού του δυσβάσταχτου αυτού καθήκοντος της αποπληρωμής των δανεικών, για να μας διασώσει! Το γέλιο ρέει άφθονο μαζί με το φόβο της σκέψης ότι οι «Παπανδρεϊκούς» που θα τον ψηφίσουν ζουν ανάμεσά μας!
Όσο για τα «ποινικά» στοιχεία στο πολιτικό τσίρκο «Μεντράνο» της Ελλάδας, φυλακισμένα εδώ και καιρό, που εκφράζουν την «ψήφο εκδίκησης» του «απατημένου δεξιού συζύγου» και τον ανθρωπάκο που πολύ θα ήθελε να σπάσει τους άλλους στο ξύλο αλλά δεν έχει τα κότσια και γι’ αυτό νομιμοποιεί στην κάλπη μερικούς νταήδες με δυνατά μπράτσα και εκπαίδευση κακέκτυπου Ες-Α, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Αν η κατάσταση της χώρας μας δεν ήταν τόσο τραγική, θα μπορούσαμε, κάλλιστα, να χρησιμοποιήσουμε τα προεκλογικά σποτ για γελοιοθεραπεία και ν’ ανανεώσουμε τα κύτταρα του συκωτιού μας, που τόσο έχουν δεινοπαθήσει από τις ορμονούχες και τοξικές ουσίες που μας ταΐζει η πολυεθνική βιομηχανία τροφίμων.
Όμως, η τραγική αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε ως χώρα και ως κοινωνία σε πτώση χωρίς αλεξίπτωτο που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, σε «κρατήρα». Δεν έχει τόση σημασία ποιος μας έσπρωξε με κλωτσιά από το αεροπλάνο: «οι ξένοι» που «επιβουλεύονται τον εθνικό μας πλούτο», «η ελίτ που κυβερνά τον πλανήτη», «τα μεγάλα συμφέροντα» ή οι «προαιώνιοι εχθροί της Ελλάδας».
Σημασία έχει να κατανοήσουμε ότι, στο στάδιο όπου βρισκόμαστε, οι «εχθροί» της Ελλάδας δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτά που κάνουν αν δεν είχαν συνεργάτες στο εσωτερικό της, πρόθυμους που δέχονται και εκτελούν διαταγές (με αντάλλαγμα να διατηρούν το υφιστάμενο στάτους κβο της διαφθοράς τους) για να αφελληνιστεί σιγά σιγά αυτή η χώρα και τα γερλακια να υφαρπάξουν ο,τι διακαώς επιθυμούν χιλιάδες χρόνια τώρα (οι έχοντες πραγματική γνώση και όχι πασαλείμματα από σερφάρισμα στο ίντερνετ μπορούν να έχουν άποψη για το τι μπορεί να είναι αυτό).
Και μετά; Θ’ αναρωτηθεί κανείς. Το συνειδητοποιήσαμε, και τι κάνουμε; Ποιον ψηφίζουμε;
Απάντηση δεν υπάρχει, στην παρούσα φάση της ιστορίας μας «ο,τι λάμπει ή λαμπυρίζει δεν είναι χρυσός» και «ο,τι είναι χρυσός δεν λάμπει».
Ο μέσος ψηφοφόρος, όμως, έχει αποδείξει ότι δεν έχει το απαιτούμενο μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο για να συνειδητοποιήσει και εντοπίσει τον «κρυμμένο χρυσό», τα αποθέματα δηλ, υγιών δυνάμεων με αξιακό κώδικα που περιμένει στη γωνία της ιστορίας.
Ο μέσος ψηφοφόρος είναι ψυχοφθόρος και κουβαλάει μέσα στην ενσυνείδητη ή μη επιλογή του, ακόμη και στην αναποφασιστικότητά του και στην ψήφο της τελευταίας στιγμής, το σπέρμα της αυτοκαταστροφής, του μαζοχισμού, της αυτοταπείνωσης, της περιχάραξης σε «κομματολατρείες» ή «προσωπολατρείες», της σχιζοφρενικής αντίληψης ενός κόσμου που διέπεται από το συμφέρον του «στομάχου» μας, της βαθύτατης δε αντικοινωνικότητας αφού «το βόλεμα και η μάσα είναι υπεράνω όλων».
Ένα όμικρον και μια αλλαγή γένους, θηλυκό σε αρσενικό, χωρίζει την ψήφο από τον ψόφο. Τον ψόφο της χώρας, της κοινωνίας, του κράτους, του έθνους.
Στη εποχή του ερμαφροδιτισμού άνετα μπορεί να γίνει η μετάλλαξη άλλωστε, το θηλυκό σε αρσενικό, το καλό σε κακό, το αναγκαίο σε άχρηστο, το παλαβό σε λογικό, το κάλπικο σε πραγματικό, το παλαιολιθικό σε μοντέρνο, το τρελοκομείο και η φάρσα σε κυβέρνηση.
Ναι, όλα μπορούν να συμβούν και θα συμβούν γιατί αυτός ο απαίδευτος λαός, που κατάφεραν να τον μεταλλάξουν και να τον αποκόψουν από τις πολιτιστικές του καταβολές και τις εθνικές του ρίζες (την εγγενή του φιλοπατρία που λέει ο μέγιστος ποιητής Παλαμάς), δεν έχει πολιτική βούληση, δεν έχει άποψη, δεν έχει σαφή ιδεολογία, έχει μόνο θυμικό, ιδιοτέλεια, υπολογισμό με βάση «το στομάχι του, την τσέπη του, το σπιτάκι του». Κι’ ας έχει ανοίξει μια τεράστια χοάνη από κάτω του που τον καταπίνει και αυτόν και το σπιτάκι του, και την τσέπη του και το στομάχι του.
Και ακόμη πιο σημαντικό: είναι ένας λαός πολύ γερασμένος, σωματικά και ψυχικά, η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είναι ηλικιωμένοι που ψηφίζουν βάσει «ονομάτων», «οικογενειών», «παράδοσης στο σόι», βάσει «θυμού», «απόγνωσης», μακροχρόνιας έκθεσης στη συστηματική και ανελέητη προπαγάνδα της τηλεόρασης που εύκολα χειραγωγεί και διαμορφώνει την εικονική πραγματικότητα ανθρώπων που δεν έμαθαν να έχουν άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή τους πέρα από «το σαλονάκι» τους, μόλις πήραν σύνταξη και έκλεισαν τον κύκλο του ελληνικού μεταπολεμικού ονείρου «σπιτάκι, αμαξάκι, εξοχικό, μπουζούκια».
Άνθρωποι που παρασύρονται από τον ένα και τον άλλο, που κάνουν ότι δεν βλέπουν τον εθνομηδενισμό των μεν, γιατί τους τάζει γι’ ακόμη μια φορά ψίχουλα, τον τραμπουκισμό και τη χυδαιότητα των δε, γιατί θέλουν κάποιον εκδικητή στη θέση τους, ή την ανικανότητα, ανοησία και ετεροχρονισμό στην ουτοπία που διαψεύστηκε νωρίς του αταξικού σοσιαλισμού και της παγκοσμιοποίησης, γιατί τους τάζει (και αυτός βεβαίως) κουπόνια σίτισης και ένα κατά τις βελτιωμένο ΕΝΦΙΑ!
Το παρήγορο είναι πως ο,τι και να προκύψει από το θυμικό (και την αφέλεια) του νεοέλληνα, ή άλλως στο να πιστεύει εύκολα «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», μετά την Κυριακή, θα είναι παροδικό και σύντομο. Ίσως όχι και οι πληγές που θ’ αφήσει πίσω του, αλλά ας λάβουμε υπόψη ως παρακαταθήκη για το μέλλον ότι η κάθοδος στον κρατήρα δεν θα αποφευχθεί αυτή την Κυριακή αλλά αρκετές Κυριακές αργότερα. όταν απελευθερωθούν οι γνήσιες, πραγματικές και άδολες δυνάμεις που υπάρχουν μέσα σε κάθε συνειδητοποιημένο και αφυπνισμένο πολίτη, που αγαπάει και σέβεται πρώτα και κύρια τον εαυτό του, γι’ αυτό και την χώρα του και δεν την χαραμίζει στα σκουπίδια.
Η σωτηρία θα έρθει εκ των έσω, χωρίς φανφάρες, συνθηματολογίες, τυμπανοκρουσίες. Και τότε η ψήφος θα είναι ψήφος και όχι ψόφος.
Ε. Λ.
