Η σχέση τεχνολογίας-ελευθερίας τα τελευταία χρόνο θύμιζε μαθηματικά γυμνασίου, ήτοι ποσά ανάλογα. Η τεχνολογική πρόοδος εξισούντο με πλείονες και εν πολλοίς άγνωστες έως τότε δυνατότητες. Άρα, περισσότερες δυνατότητες ίσον περισσότερες πιθανές δράσεις, ίσον περισσότερες επιλογές, ίσον περισσότερες ευκαιρίες. Από απίστευτες αγορές, μέχρι παρακολούθηση εκπομπών που ποτέ δεν θα έβλεπες αν δεν ζούσες σε άλλη χώρα, διαδικτυακές τράπεζες, μέχρι και το πιο απλό, την βικιπαίδεια, η οποία και για τον γράφοντα μεταμορφώνει πλήρως τις έννοιες πληροφορία, γνώση, ειδικευμένη ανάλυση. Και κάπου τότε εμφανίστηκε ο Snowden.
Η κυβέρνηση Obama βρέθηκε τότε να απολογείται, επειδή η NSA και η CIA είχε την δυνατότητα να παρακολουθεί πλήρως οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή έχει κανείς σπίτι του. Το αφήγημα των «συνωμοσιολόγων» απέκτησε μαθηματική τεκμηρίωση και ενέτεινε την παράνοια. Όμως, αν ο Snowden ήταν βάρος για τον Obama, το Facebook και η Cambridge Analytica δεν μπορεί να συνιστά βάρος για τον Trump. Για τον πιο απλό λόγο, ότι ήδη από αρχές του 2017 είχε έρθει στην επικαιρότητα, άρα είναι μπαγιάτικο και διαχειρίσιμο επικοινωνιακά. Μάλιστα ο κ. Ζούκερμπεργκ είναι φανερά υπέρ μιάς αντι-συντηρητικής social liberal ατζέντας. Και εδώ αρχίζουν τα περίπλοκα: μία διάνοια, καθηγητής ψυχολογίας στο Κέιμπριτζ, 33 χρονών ο Αλεξάντρ Κόγκαν δημιούργησε μία εφαρμογή που εξέταζε το ψυχολογικό προφίλ των χρηστών κοινωνικών δικτύων, ένας CEO ο Αλεξάντερ Νιξ ασχολείτο βάσει αυτών των πληροφοριών με το προφίλ των ψηφοφόρων και το τι θέλουν να ακούσουν ως σύμβουλος προεκλογικών εκστρατειών, το Facebook παρείχε το απτό υλικό, και ένας γίγας, ο Steve Bannon (σκιώδης «αρχηγός» του alt-right) παρήγγειλε τις επεξεργασμένες μέσω της εφαρμογής πληροφορίες χάριν της εκστρατείας του Trump. Χωρίς καμία φωτογραφία σε κοινωνικά δίκτυα, κάνοντας 30 likes ξέρουν τα χαρακτηριστικά προσώπου σου, φυλή, βασικά γούστα & εξωτερική εμφάνιση, με 150 likes σε ξέρουν καλύτερα από τους γονείς σου, με 300 καλύτερα από τον σύντροφό σου, με 300+ ξέρουν τι κάνεις την επόμενη ώρα πριν το σκεφτείς εσύ(sic). Όλο αυτό τάχα θα πλήξει τον Trump επειδή η διάνοια, ο ψυχολόγος της υπόθεσης, είχε επιχορηγήσεις στο πρόγραμμα του, από την Ρωσία. Άρα μπαίνει και ένας Putin στο παιχνίδι.
Το πρόβλημα με όλα αυτά, είναι πως οι τακτικές του Underwood στην τέταρτη σεζόν του House of Cards είναι όχι απλώς ρεαλιστικές, αλλά αντιγραφή & επικόλληση της πραγματικότητας, ο Μεγάλος Αδελφός ξέρει τι θέλεις, θα στο δώσει, και θα πεις «ευχαριστώ», και θα νομίζεις ότι κάνεις επανάσταση. Παρολ’ αυτά, όπως αναφέρθηκε η όλη συνάρτηση εξουσιομανίας δεν θα πλήξει τον Trump, ούτε φυσικά τους τραμπικούς για τους εξής λόγους:
1) Ο Snowden απέδειξε πως είχε σχεδόν/ πάνω-κάτω/ λίγο-πολύ τα ίδια μέσα και ο Obama, επομένως είναι αστείο να λέει πλέον κάποιος: «όχι δεν με παρακολουθεί κανείς, είμαι σίγουρος». Μέχρι και ένα παιδάκι χάκερ μπορεί να σου διαλύσει όλους τους «ασφαλείς» λογαριασμούς.
2) Η πρακτική πολιτική Trump είναι σε 90% σύμφωνη με τις προεκλογικές υποσχέσεις του, άρα ως τέχνη του αποτελέσματος, η πολιτική του είναι επιτυχημένη και ο μέσος ψηφοφόρος του ικανοποιημένος.
3) Η προσωπογραφία «νικητή» άνευ αχράντου ηθικής που προβάλλει είναι 100% σύμφωνη ακόμα και με την περίπτωση που όντως έστησε τις εκλογές. Διότι δεν πάλευε με κάποιον αγνό δημοκράτη, αλλά μία συστημική πρώην πρώτη Κυρία, που η μισή Αμερική πίστευε πως ήταν διεφθαρμένη. Ο Trump έχει κερδίσει από τα αποδυτήρια.
Το εριζόμενο όμως και ουσιαστικό είναι πως οι υπερασπιστές της «ελευθερίας» έχουν μεγαλύτερο βάρος μπροστά τους. Ήδη ένας τραπεζίτης μπορεί να μάθει όλες τις συναλλαγές με κάρτα που κάνεις, η κυβέρνηση (σε προηγούμενη μου ανάρτηση έχω βάλει τη σχετική φωτογραφία μελών της κυβέρνησης Τσίπρα με αντιπροσώπους του Facebook – (κάποιοι λένε για ακόμα και την ελληνική!) ξέρει τι γράφεις ιδιωτικά ή δημόσια, ένας ανεξάρτητος χάκερ μπορεί να τα μάθει σε λίγα λεπτά. Επομένως, η ασφάλεια των ηλεκτρονικών προγραμματιστικών συστημάτων διαδικτυακά ή μή, προσβάλλει την προσωπική (και όχι ατομική όπως λέγεται συχνά) ελευθερία, όσο και η αναπότρεπτη αναγκαία γνώση της τράπεζας των συναλλαγών σου. Στο τραπεζικό κομμάτι οι υπέρμαχοι της ελευθερίας ανθίστανται σθεναρά (ακόμα και κόντρα στο νόμο περί αφορολόγητου μέσω κάρτας και μόνο) χρησιμοποιώντας μετρητά. Η συντηρητική θέση/πρόταση στέκει ξεκάθαρα στον «ΜΗ ΠΟΛΕΜΟ» στα μετρητά, και φυσικά στην παράλληλη χρήση κατά το δοκούν άλλων τραπεζικών ή ηλεκτρονικών μεθόδων.
Στο ζήτημα των προγραμματικών συστημάτων, των σέρβερ πληροφοριών, της διαδικτυακής αλληλεπίδρασης και των «αποτυπωμάτων» που η ip σου αφήνει, όμως, η ατζέντα των συντηρητικών κομμάτων μένει παγερά αδιάφορη, ενώ αν πιέσεις κάποιον θα σου απαντήσει «φύλαγε τα ρούχα σου, να ‘χεις τα μισά».
Αναμφισβήτητα, υπάρχουν κάποιοι μέθοδοι αντίδρασης. Στην Γερμανία, επί παραδείγματι, αρκετές δικαστικές αποφάσεις έχουν βγει εναντίον της δεσπόζουσας θέσης του Facebook, η οποία και φαλκιδεύει τον ανταγωνισμό, όπως αποδεικνύεται στο παρόν άρθρο {(http://diesy.gr/despozousa-thesi-tou-facebook/ ), το οποίο ποστάρω, γιατί, μολονότι δεν παραπέμπει πουθενά γνωρίζω, ότι αποδεικνύονται όλα όσα γράφονται με σχετικά αρχεία}. Τούτα όμως αφορούν κυρίως την οικονομία. Μετά το σκάνδαλο της Cambridge Analytica λέγεται τόσο η μετοχή της Google και της Apple θα καταρρεύσουν. Αυτό, μολονότι σημαντικό διαφεύγει της συζητήσεως μας. Επειδή όλοι εμείς που διαβάζουμε το ποστ αυτό έχουμε συμφωνήσει, ότι ανά πάσα στιγμή όλα τα δεδομένα μας μπορούν να δοθούν στις αρχές. Οκ, θα έλεγε κανείς πως δεν έχει κάτι να κρύψει, άρα τι να φοβάται; Αυτό είναι πολύ σωστό. Το αντεπιχείρημα όμως είναι, ότι ούτε οι Γερμανοί Εβραίοι το 1935 είχαν κάτι να κρύψουν, αλλά ο Χίμλερ έκλεινε τα μαγαζιά τους, ή εχρησιμοποιούντο απάνθρωπα ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ποιός, λοιπόν, εγγυάται το ελάχιστο ασφάλειας της ηλεκτρονικής σου προσωπικότητας, ως ενιαία προέκταση της πρό τεχνολογίας προσωπικότητας σου; Η συντριπτική πλειοψηφία (μεταξύ αυτών και ο γράφων) δεν αντιλαμβάνεται γιατί και πώς η οθόνη μου φωτίζει ή η cpu λειτουργεί άριστα για παράδειγμα. Συμβαίνει δε και το παράδοξο, ένας προγραμματιστής Η/Υ και ένας μηχανικός υπολογιστών να μην έχουν ιδέα τι κάνει ο ένας και ο άλλος. Μία πραγματικότητα που σε κάνει να αναπολείς τον Πανούση: «δεν μπορώ δεν μπορώ να την βρώ, με κομπιούτερ και με κουμπάκια». Στο ενδιάμεσο, η βάση δεδομένων του Facebook έχει αρχεία από ο,τι ανέβασες, διέγραψες, ή δεν ανέβασες και υπάρχουν μόνο στο κινητό σου, ενώ κάθε ανταγωνιστική εταιρεία την εξαγοράζει, όπως με την What’s Up που την εξαγόρασε για 19 Δισ. (φυσικά και instagram, twitter κλπ).
Ίσως μία ηχηρή αντιπρόταση να ήταν η ενισχυμένη διδασκαλία πληροφορικών & προγραμματιστικών συστημάτων από το δημοτικό. Από την άλλη πλευρά αυτό από μόνο του θα στερούσε ώρες διδασκαλίας από άλλα αντικείμενα, πρόταση περίπλοκη σε μία εποχή εξειδίκευσης. Το ζήτημα μετατοπίζεται τους εκπαιδευτικούς.
Πως λοιπόν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το τέρας που όλοι χρησιμοποιούμε, αλλά εν τέλει αυτό μας κάνει ο,τι θέλει; Σε τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις η άνευ όρων τοποθέτηση οφείλει να είναι συντηρητική. Δηλαδή, μη δίνεις πίστη σε κάτι που δεν αντιλαμβάνεσαι έστω σε αδρές γραμμές. Διότι ο κίνδυνος μαζικής-οχλοκρατικής καταδυνάστευσης στέκει μη αποσοβίσιμος, απόρθητος, κολοσσιαίος, ενώ η απώλεια είναι μηδαμινή, σε επίπεδο καθαρά καιρών/μόδας.
Το ευρύτατο consensus της εποχής μας, είναι πως με τον διαφωτισμό γεννήθηκε η «όντως ελευθερία». Ο άνθρωπος ξεπέρασε την εκδούλευση των προκαταλήψεων του θρησκόληπτου χωριού και χειραφετήθηκε. Κατόπιν της παραπάνω ανάλυσης, οι χλευαστές του Μεσαίωνα ομοιάζουν με παιδάκια σε συνέδριο κβαντικής αστροφυσικής. Ο εθνικισμός, ο (προτεσταντικός) φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός κλπ, όλα δημιουργήματα του σύγχρονου μεταδιαφωτιστικού κράτους, ως ιδεολογήματα διεκδικούντα την σύνολη «κοσμοθεώρηση» αδυνατούν να απαντήσουν στα σημαίνοντα. Ίσως όπως είπε ο Ναπολέων: «Πάντα θα υπάρχουν Βασιλείς, άσχετα πως τους ονομάζουν». Ίσως πάλι ο μελλοντικός επερχόμενος κόσμος να συντελέσει όντως στον εκδημοκρατισμό, όχι αυτόν των σοσιαλιστών, ούτε των επιφανειακών μινιμαλιστών, αλλά της απλούστευσης και απλοποίησης, μία στάση δηλαδή καθαρά αντι-καταναλωτική.
Ίδωμεν!
