του Νικόλαου Μπάστα
Κατά τον πανηγυρικό λόγο του Αλέξη Τσίπρα την νύχτα της 25 Ιανουαρίου, αμέσως μόλις έγινε ξεκάθαρο ότι ο Σύριζα κέρδισε τις εθνικές εκλογές, υπήρχε ένα πανό γραμμένο στα γερμανικά. Έγραφε: «Καληνύχτα κυρία Μέρκελ». Και όντως οι Γερμανοί είχαν ένα πολύ καλό βράδυ και ένα ακόμη καλύτερο ξημέρωμα με την ισοτιμία Ευρώ – Δολαρίου να βρίσκεται στο κατώτερο σημείο της τα τελευταία 11 χρόνια.
Η Γερμανία, με την οικονομική κρίση των ΗΠΑ το 2007-2008 άρχισε να δείχνει σημάδια κόπωσης και οικονομικής επιβράδυνσης. Ήταν, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτημένη από τις διατλαντικές εξαγωγές, είχε επενδύσει πολλά χρήματα που είχαν χαθεί στον Αγγλικό και Αμερικανικό χρηματοπιστωτικό τομέα και η δημογραφική της κατάσταση δραματική. Με μία εσωτερική αγορά να συρρικνώνεται κατά 250 χιλιάδες άτομα καθ’ έτος λόγω ελλειμματικών γεννήσεων, και το ΑΕΠ της, αφαιρώντας τις εξαγωγές, συνεχώς να μειώνεται. Ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει το οικονομικό της μέγεθος και να μην εισέλθει κατάσταση μόνιμης ύφεσης, όπως στην Ιαπωνία, είναι με την εισαγωγή εργατικού δυναμικού και την εξαγωγή όσο γίνεται περισσότερων προϊόντων, υπηρεσιών και τεχνολογίες υψηλής κεφαλαιοποίησης. Εκείνη την εποχή όμως, οι προοπτικές άμεσης οικονομικής ανάκαμψης της Γερμανίας ήταν περισσότερο από αβέβαιες.
Μέχρι που ήρθε στην επικαιρότητα η Ελλάδα. Το τί έγινε στην Ελλάδα είναι πάνω-κάτω γνωστό σε όλους μας και δεν θα το αναλύσω εδώ. Χάρη στην δική μας οικονομική και πολιτική αστάθεια, οικονομίες όπως της Ιταλίας, Ισπανίας ή Πορτογαλίας, με παραπλήσια δημοσιονομικά προβλήματα, είδαν τις ομολογίες τους να μένουν απούλητες στις διεθνείς αγορές και τα επιτόκια δανεισμού τους να ανεβαίνουν υπέρογκα. Επιστράτευσαν, όπως και εμείς, τις καταθέσεις τους για αγορά εγχώριων κρατικών ομολόγων και όταν τελείωσαν και αυτά τα χρήματα τότε βρέθηκαν στην ανάγκη στήριξης με παροχή φθηνών κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Η αναστάτωση αυτή και η φαινομενικά αυστηρή στάση της Γερμανίας που αρχικά αρνήθηκε οποιαδήποτε συζήτηση διάσωσης έριξε την ισοτιμία του Ευρώ σε κατώτατα ιστορικά επίπεδα.
Αυτό ήταν ένα από τα συστατικά της οικονομικής ανάκαμψης της Γερμανίας τα τελευταία αυτά χρόνια. Η πτώση της αξίας του ευρώ συνέπεσε χρονικά με την ανάγκη της Γερμανίας να εξάγει όσο γίνεται περισσότερο. Ακόμα και όταν οι κινήσεις της ΕΚΤ, ή τα θετικά αποτελέσματα της Γερμανίας ανέβαζαν προσωρινά το Ευρώ, ερχόταν η Ελλάδα με τις διάφορες ηλίθιες διακηρύξεις και πράξεις της και έριχναν την ισοτιμία.
Η δική μας αστάθεια, όπως προανέφερα, είχε επιπτώσεις και στις οικονομίες του Ευρωπαϊκού νότου. Και εκεί βρίσκεται το δεύτερο μυστικό της Γερμανικής επιτυχίας. Χάρη σε εμάς βρέθηκε να δανείζεται σχεδόν δωρεάν, ακριβώς την στιγμή που το χρειαζόταν. Ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη έμοιαζε να παραπαίει, η Γερμανία έμοιαζε βράχος σταθερότητας. Όχι όμως μόνο αυτό. Το 2012 η φυγή καταθέσεων από τις χώρες του νότου έφτανε τα 160 δις Ευρώ για την Ισπανία, ή 190 δις Ευρώ για την Ιταλία που ο συνήθης τελικός προορισμός τους ήταν η Γερμανία. Την πενταετία 2005-2010 η συνολική εισροή κεφαλαίων προς την χώρα αυτή έφτανε το 6,2% του ΑΕΠ της. Λεφτά τα οποία στην συνέχεια η Μπούντεσμπανκ δάνειζε στις τράπεζες του νότου για να καλύψουν την έλλειψη ρευστότητας τους.
Το τρίτο μυστικό της Τευτονικής επιτυχίας οφείλεται πάλι σε εμάς. Χάρη στην αστάθεια που δημιουργήσαμε στην ζώνη του Ευρώ, δημιουργήθηκε μια φυγή ατόμων Ευρωπαϊκής προέλευσης, μορφωμένων με λεφτά των φορολογουμένων του Ευρωπαϊκού νότου προς την Γερμανία. Έτσι λύσαμε και το τρίτο τους πρόβλημα. Το πρόβλημα εξεύρεσης καταρτισμένου εργατικού δυναμικού. Αν υπολογίσουμε ότι κάθε μορφωμένος πολίτης στην Ισπανία κοστίζει περίπου 350.000 ευρώ στο Ισπανικό δημόσιο και ετησίως περίπου 30.000 χιλιάδες, από αυτούς έχουν τελικό τους προορισμό την Γερμανία, είναι σαν να τους χαρίζουμε μερικά δισεκατομμύρια.
Τα τελευταία 2 χρόνια έχει γίνει μία επίπονη προσπάθεια σταθεροποίησης της Ελληνικής, Ισπανικής, Ιταλικής και Πορτογαλικής οικονομίας με την εισροή τεράστιων κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Με μεγάλες περικοπές, περίσσιο πόνο και καταστροφή θέσεων εργασίας, αύξησης των φορολογικών βαρών κτλ έχουμε πετύχει μια πύρρεια νίκη, δηλαδή, όχι άλλη πτώση. Ή διατυπωμένο καλύτερα, όχι άλλη ελεύθερη πτώση, αλλά μισό-ελεγχόμενη. Στο χρονικό διάστημα αυτό δεν κάναμε όσα χρειαζόταν να κάνουμε αλλά τουλάχιστον έχουμε το «αλεξίπτωτο» και μας δίνεται μία ακόμα παράταση για να διορθώσουμε τα δομικά μας προβλήματα (τουλάχιστον τα θεσμικά που επείγουν). Στα 2 αυτά χρόνια της «σταθεροποίησης» του Νότου η Γερμανία άρχισε να «κλατάρει» για άλλη μια φορά.
Χάρη στους Έλληνες ψηφοφόρους, δίνεται άλλη μια ευκαιρία στην χώρα των Γερμανών. Η ρητορεία του Σύριζα προς έξοδο από το Ευρώ, την είσοδο στην δραχμή, θα θίξει μόνο εμάς και θα ωφελήσει άμεσα αυτούς που θέλουμε να θίξουμε. Ο μόνος τρόπος για να θιχτεί η Γερμανία είναι να αναστήσουμε την ιδιωτική Ελληνική οικονομία και να επιδείξουμε απαράμιλλη σοβαρότητα και υπευθυνότητα ως έθνος. Η όποια αποτυχία μας θα μας ξεφτιλίσει και θα μας ρίξει στο επίπεδο της Βολιβίας, της Βενεζουέλας και άλλων μπανανιών των οποίων τα πολιτικά φρονήματα και πρακτικές ομοιάζουν τόσο πολύ με τα δικά μας. Αν αποτύχουμε, ένα νέο κύμα, παρόμοιο με του ’60, από Ελληνίδες ιερόδουλες θα γεμίσουν άλλη μια φορά την μέση ανατολή και γενειοφόροι αριστερούληδες θα πλημμυρίσουν την δύση ζητώντας δουλειά.
Η Μέρκελ είχε ίσως την καλύτερη νύχτα εδώ και χρόνια. Χάρη σε εμάς ίσως σωθεί η Γερμανική οικονομία άλλη μία φορά…
